Τ'
Αλώνια...
Από τ' Ήλιου τού Κρυφού το καρυοφύλλι
ακούστηκε βουβή μπαταριά,
και από το Κονάκι του Χριστούλη
βγήκαν Οι Ταξιάρχες Του
Στών Αρχαγγέλλων Της το βλέμμα,
μαζί με Σιωπηλή Τη Παναγιά...
Στα Χέρια κρατούν Τ' Αιωνίου Τά Δώρα
για όσους, δεν προδώσανε
των καρδιών τους τα χείλη,
ποτές κανένανε Χριστό μα ούτε Βούδα,
με ότι όνομα μορφή και χρώμα
στη γης περπάτησαν θαρρώ...
Αλλά δεν βρήκαν πια ανθρώπους
της Καλοσύνης και της Λεβεντιάς
άξιους Το Δισκοπότηρο Του Αιώνα
στης Καρδιάς Κολόνα να θαρσούν...
αφού από τα χέρια τους στάζει
ποτάμι Αθώων Άβελ τ' άλικο Άγιο τό Αίμα...
Ωιμέ τι θλίψη ...
Ωιμέ τι σπαραγμός ...
Ωιμέ ο θρήνος δεν αλλαξοπιστεί.
Τα παιδιά της Λίλιθ
δεν βρίσκουν Λυτρωμό !
Γιατριά Ο Άδης δεν τους παρέχει,
ούτε η Περσεφόνη Ελπίδας φιλί,
τα σκέλια της αλώστε πια μαράθηκαν
στα μαρμαρένια αλώνια
οι μαστοί της δίνουν πια στης γεύσης
τ' αμάραθου πικρό το ψωμί.
Σουρομαδημενα όνειρα νεκρών ανθρώπων
αδύνατον σε κάσες πεθαμένου να κλειστούν,
δεν χωράνε οι αμαρτίες σας σε παιδικό κουβά
όπως ούτε κ 'η ίδια της γής η πικροθάλασσα...
Τι να ορμηνέψεις
στης Σκέψης τή Μνήμη ;
Τ' Άγιο της Όραμα,
κρατάς στή φέξη του Νού
το πέταγμα των γλάρων
που σχεδίαζανε
στ' απείρου το Φως το Σχέδιο δις,
λόγω έργων ημερών κάθε Φύσης
Λυτρωτικής Μνήμης Διττής.
8/10/2012