Λέξεις Μαγικές 1 - Mots Magiques 1

“ Κάποιος «Ἄλλος» ἀδερφέ,

κυβερνάει τὸ σύμπαν

καὶ ὄχι οἱ μεγάλοι

τοῦ κόσμου τούτου…”

Ἅγιος Λουκᾶς Κριμαίας.

"Χρωστᾶμε σὲ αὐτοὺς

ποὺ πέρασαν,

ποὺ θὰ ἔρθουν.

Κριτὲς θὰ μᾶς δικάσουν

οἱ ἀγέννητοι καὶ οἱ νεκροὶ"

" Ὁ θάνατος τοῦ παλικαριοῦ "

Κωστής Παλαμᾶς

Tί εἶναι ἡ πατρίδα μας ;

Μὴν εἲν οἱ κάμποι ;

Μὴν εἶναι τ΄ ἄσπαρτα ψηλὰ βουνὰ ;

Μὴν εἶναι ὁ ἥλιος της,

ποῦ χρυσολάμπει;

Μὴν εἶναι τ' ἄστρα τῆς τὰ φωτεινὰ ;

Ἰωάννης Πολέμης.

( 1862-1924 , Ἕλληνας ποιητὴς)

«Γιατί Οι Θεοί Αισθάνονται

 ό,τι θα συμβεί στο μέλλον, 

οι άνθρωποι ό,τι γίνεται τώρα 

και οι σοφοί ό,τι πλησιάζει»

Απολλώνιος ο Τυανέυς !

λέ τε καὶ μάλα χαῖρε,

θέοι δὲ τοί ὄλβια δοῖεν ”

Νὰ εἶσαι καλὰ καὶ νὰ χαίρεσαι, 

οἱ θεοὶ δὲ νὰ σοῦ δίδουν εὐτυχία.

(Ὀδύσσεια Ω 402.)

« αὐτὰρ ἐπεὶ δὴ τοῦτο γένος κατὰ γαῖα κάλυψε,

 τοὶ μὲν δαίμονες ἁγνοὶ ἐπιχθόνιοι 

τελέθουσιν ἐσθλοί, ἀλεξίκακοι,

 φύλακες θνητῶν ἀνθρώπων,

[οἵ ῥα φυλάσσουσίν τε δίκας 

καὶ σχέτλια ἔργα ἠέρα

 ἑσσάμενοι πάντη φοιτῶντες ἐπ᾽ αἶαν,] 

πλουτοδόται·

 καὶ τοῦτο γέρας βασιλήιον ἔσχον».

ΗΣΙΟΔΟΣ

ΗΣΙΟΔΟΣ

«Έργα και Ημέραι, σ. 121 – 126»

« τρὶς γὰρ μύριοί εἰσίν ἐπὶ χθονὶ 

πουλυβοτείρῃ ἀθάνατοι Ζηνὸς 

φύλακες θνητῶν ἀνθρώπων, 

οἵ ῥα φυλάσσουσίν τε δίκας 

καὶ σχέτλια ἔργα ἠέρα ἑσσάμενοι, 

πάντη φοιτῶντες ἐπ᾽ αἶαν».

ΗΣΙΟΔΟΣ

«Έργα και Ημέραι, σ. 252 – 255»

"ἓν μόνον ἐστὶ τὸ φῶς νοερὸν πρὸ φωτὸς νοεροῦ· καὶ ἦν ἀεὶ νοῦς νοὸς φωτεινός, καὶ οὐδὲν ἕτερον ἦν ἢ ἡ τούτου ἑνότης, ἀεὶ ἐν αὑτῷ ὢν ἀεὶ τῷ αὑτοῦ νοῒ καὶ φωτὶ καὶ πνεύματι πάντα περιέχει. ἐκτὸς τούτου οὐ θεός, οὐκ ἄγγελος, οὐ δαίμων, οὐκ οὐσία τις ἄλλη· πάντων γὰρ κύριος καὶ θεός, καὶ πάντα ὑπ' αὐτὸν καὶ ἐν αὐτῷ ἐστιν.”

Ερμής Ο Τρισμέγιστος !

"Εἰς Ἐλόγου Σᾶς χωρία τῆς Λιοδώρας, ὅλα ἀπὸ Ζάτουνα ἕως Ἄσπρα Ὀσπήτια. Εὐθὺς ὅπου λάβετε τὸ πάρον μου νὰ ἀκούσετε τὴν φωνὴν τοῦ γενναιοτάτου χιλιάρχου Δημητράκη Πλαπούτα, τὸν ὁποῖον διορίζω μὲ πληρεξουσιότητα νὰ πάρῃ τὰ ἅρματα σᾶς καὶ ὅλοι μαζὺ νὰ ἔλθητε τὸ ὀγληγορώτερον κατὰ τὸ χρέος σᾶς. Τοῦ ἔδωσα ἄδεια διὰ ἐκείνους ἀπὸ ἐσὰς ὅπου δὲν θελήσουν νὰ θύσῃ καὶ νὰ ἀπολέσῃ μὲ φωτιὰ καὶ τζεκούρι, οἱ δὲ λοιποὶ εἶσθε εἰς τὴν ἀγάπην μου καὶ κάμνετε τὸ χρέος σᾶς μὲ προυθυμίαν, καὶ ἐλπίζω ὅτι θ’ ἀκολουθήσετε χωρὶς δυσκολίας. Ἀκολουθήσατε λοιπὸν καθὼς σᾶς γράφω καὶ ἀκολουθήσατε τὸν Καπιτὰν Δημητράκη νὰ προφθάσετε τὸ ὀγληγορώτερον.

15 Ἰουνίου 1822, Σαραβάλι ἐκ τῆς πολιορκίας Πατρὼν,

Ὁ Στρατηγὸς

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης"

Αδελφοί, ο τωρινός καιρός είναι καιρός για μετάνοια. Μακάριος λοιπόν είναι εκείνος, πού δεν έπεσε καθόλου στα δίχτυα τού εχθρού. Μακάριος είναι για μένα κι εκείνος πού έπεσε στα δίχτυα του, αλλά κατόρθωσε να τα σκίσει και να τού ξεφύγει όσο βρίσκεται στην παρούσα ζωή. Αυτός, ζώντας ακόμα σωματικά, μπόρεσε να ξεφύγει από τον πόλεμο και να σωθεί, όπως ξεγλιστράει το ψάρι από το δίχτυ. Γιατί το ψάρι, και να πιαστεί, αν σκίσει το δίχτυ και ορμήσει προς το βυθό, όσο βέβαια είναι ακόμα στο νερό, σώζεται. Αν όμως το τραβήξουν στη στεριά, τότε πιά δεν μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό του. Έτσι κι εμείς. Όσο είμαστε σ΄ αυτή τη ζωή, έχουμε πάρει τη δύναμη και την εξουσία από Το Θεό να σπάσουμε μόνοι μας τις αλυσίδες των θελημάτων του εχθρού, να πετάξουμε το φορτίο των αμαρτιών μας με τη μετάνοια και να σωθούμε, κερδίζοντας Τη Βασιλεία Των Ουρανών. Αν όμως μας προφτάσει το φοβερό εκείνο πρόσταγμα, αν η ψυχή χωριστεί από το σώμα και το σώμα μπει στον τάφο, τότε δεν μπορούμε πιά να βοηθήσουμε τον εαυτό μας - όπως ακριβώς συμβαίνει και με το ψάρι, πού το τράβηξαν απ΄ το νερό και το έκλεισαν μέσα σε δοχείο. Αδελφέ, μην πεις, «Σήμερα αμαρτάνω και αύριο μετανοώ», γιατί δεν έχεις σιγουριά.
Στον Κύριο Ανήκει η φροντίδα για το αύριο.

Αγίου Εφραίμ του Σύρου.

Τον άρχοντα τριών δει μέμνησθαι.

Πρώτον ότι ανθρώπων άρχει..

Δεύτερον ότι κατά νόμους άρχει..

Τρίτον ότι ουκ αεί άρχει.. !


Αγάθων 450-400 π.Χ.

Αρχαίος τραγικός

Τέλειος Είναι Μόνο Ο Θεός !

Ο εκ της Βαρασού

της Καππαδοκίας Αρσένιος

29/8/2012

Un homme demanda un jour a Boudha :

"Je veux du Bonheur"

Boudha lui répondit

"D'abord enlève "Je", c'est de l'égo.

Puis enlève "veux" c'est du désir.

Et maintenant

tout ce qu'il te reste : Du Bonheur"

Λόγια παρηγοριάς

να κατευθύνουν κάθε Ευχής Σιγή,

νά μήν μιλά ο "άλλος",

αλλά ΜΟΝΟ Ο Παντοκράτωρ Θεός.

Τότε η Φωνή Του Αντιλαλεί

σε κάθε Όρους Καρδιάς Κορυφή.

4/9/2012

“Il est urgent d’éradiquer ce principe de compétition qui place l’enfant, dès sa scolarité, dans une rivalité terrible avec les autres et lui laisse croire que s’il n’est pas le meilleur, il va rater sa vie. Beaucoup répondent à cette insécurité par une accumulation stupide de richesses, ou par le déploiement d’une violence qui vise à dominer l’autre, que l’on croit devoir surpasser.
Aujourd’hui, on est tout fier lorsqu’un enfant de 5 ans sait manipuler la souris de l’ordinateur et compter parfaitement. Très bien. Mais trop d’enfants accèdent à l’abstraction aux dépens de leur intériorité, et se retrouvent décalés par rapport à la découverte de leur vraie vocation.
Dans notre jeune âge, nous appréhendons la réalité avec nos sens, pas avec des concepts abstraits. Prendre connaissance de
soi, c’est d’abord prendre connaissance de son corps, de sa façon d’écouter, de se nourrir, de regarder, c’est ainsi que l’on accède à ses émotions et à ses désirs. Quel dommage que l’intellect prime à ce point sur le travail manuel. Nos mains sont des outils magnifiques, capables de construire une maison, de jouer une sonate, de donner de la tendresse.
Offrons à nos enfants ce printemps où l’on goûte le monde, où l’on consulte son âme pour pouvoir définir, petit à petit, ce à quoi l’on veut consacrer sa vie. Offrons-leur l’épreuve de la nature, du travail de la terre, des saisons. L’intelligence humaine n’a pas de meilleure école que celle de l’intelligence universelle qui la précède et se manifeste dans la moindre petite plante, dans la diversité, la complexité, la continuité du vivant.”

Pierre Rabhi.

«Πάντα καθαρὰ τοὶς καθαροίς, ὁ θεῖος ἀπεφήνατο Λόγος»

Άγιος Σπυρίδωνας.

"Αυτός που έχει ταπείνωση, δεν κάνει ποτέ τον δάσκαλο ακούει και, όταν του ζητηθεί η γνώμη του, μιλάει ταπεινά. Ποτέ δεν λέει «εγώ», αλλά «ο λογισμός μου λέει» ή «οι Πατέρες είπαν». Μιλάει δηλαδή σαν μαθητής. Όποιος νομίζει ότι είναι ικανός να διορθώνει τους άλλους έχει πολύ εγωισμό."

Λογια Παίσιου (απο βιβ

Όταν ρώτησαν το Σωκράτη να τους δώσει τον ορισμό του μορφωμένου ανθρώπου, δεν ανέφερε τίποτε για τη συσσώρευση γνώσεων.

«Η μόρφωση είπε, είναι θέμα συμπεριφοράς...

«Ποιους ανθρώπους λοιπόν θεωρώ μορφωμένους;

1. Πρώτα απ' όλους αυτούς που ελέγχουν δυσάρεστες καταστάσεις, αντί να ελέγχονται από αυτές...

2.Αυτούς που αντιμετωπίζουν όλα τα γεγονότα με γενναιότητα και λογική...

3. Αυτούς που είναι έντιμοι σε όλες τους τις συνδιαλλαγές...

4. Αυτούς που αντιμετωπίζουν γεγονότα δυσάρεστα και ανθρώπους αντιπαθείς καλοπροαίρετα...

5. Αυτούς που ελέγχουν τις απολαύσεις τους...

6. Αυτούς που δεν νικήθηκαν από τις ατυχίες και τις αποτυχίες τους...

7.Τελικά αυτούς που δεν έχουν φθαρεί από τις επιτυχίες και την δόξα τους...»

Σωκράτης (469-399 π.Χ.)

Ὅταν ἱδρύθηκε τό Ἑλληνικό Κράτος, μετά τήν ἐπανάσταση τοῦ 1821, οἱ μεγάλες δυνάμεις τῆς ἐποχῆς προσπαθοῦσαν ἡ κάθε μία γιά λογαριασμό της νά ἐπηρεάσουν τούς πολιτικούς. Ἔτσι δέν ἦταν σπάνιο ν' ἀκούει κανείς πὼς ὁ τάδε πολιτικός εἶναι ρωσόφιλος, ὁ δείνα ἀγγλόφιλος κ.ο.κ., ἀνάλογα μέ τή θέση ποὺ ἔπαιρνε καί ποιά ἀπό τίς μεγάλες δυνάμεις πίστευε πὼς θά βοηθοῦσε περισσότερο καί καλύτερα τό νεοσύστατο κράτος. Κάποτε λοιπόν ρώτησαν καί τό θρυλικό γέρο τοῦ Μωριᾶ, τό Θεόδωρο Κολοκοτρώνη :

-Ἐσύ, στρατηγέ, εἶσαι ἀγγλόφιλος ;

-Ὄχι, ἀποκρίθηκε ἐκεῖνος.

-Εἶσαι τότε γαλλόφιλος ;

-Οὔτε .

-Ἐ, θά ΄σαι φαίνεται ρωσόφιλος.

-Ὄχι, βέβαια.

-Μά τί εἶσαι τέλος πάντων ;

Κι ὁ Γέρος τοῦ Μωριᾶ μέ τή συνηθισμένη θυμοσοφία του ἀπάντησε :

-Ἐγώ εἶμαι Θεόφιλος. Γιατί σάν τό Θεό κανείς δέν ἀγαπάει τήν Ἑλλάδα.

21/3/2013

"Τιμήστε Ναί,

Τήν Δικαιοσύνη Τού Θεού

όσο ΖΕΙΤΕ !

Όχι όταν φύγετε από εκεί,

δέν μπορείτε νά Τήν Τιμήσετε,

τότε εκεί Τήν ΑΠΟΔΕΧΕΣΤΕ !"

Νεκτάριος Πενταπόλεως,

της Αιγίνης Άγιος.

3/10/2011

Η τριπλή διύλιση τού Σωκράτη !

" Μια μέρα εκεί που ο Σωκράτης έκανε τη βόλτα του στην Ακρόπολη, συνάντησε κάποιον γνωστό του, ο οποίος του ανακοίνωσε ότι έχει να του πει κάτι πολύ σημαντικό που άκουσε για κάποιον από τους μαθητές του.

- Ο Σωκράτης του είπε ότι θα ήθελε, πριν του πει τι είχε ακούσει, να του κάνει τη δοκιμασία της "τριπλής διύλισης".

- "Τριπλή διύλιση" ρώτησε με απορία.

- Ναι, πριν μου πεις τι άκουσες για το μαθητή μου θα ήθελα να κάτσουμε για ένα λεπτό να φιλτράρουμε αυτό που θέλεις να μου πεις. Το πρώτο φίλτρο είναι αυτό της αλήθειας. Είσαι λοιπόν εντελώς σίγουρος ότι αυτό που πρόκειται να μου πεις είναι αλήθεια;

- Ε... όχι ακριβώς, απλά το άκουσα όμως και...

- Μάλιστα άρα δεν έχεις ιδέα αν αυτό που θέλεις να μου πεις είναι αλήθεια ή ψέματα. Ας δοκιμάσουμε τώρα το δεύτερο φίλτρο, αυτό της καλοσύνης. Αυτό που πρόκειται να μου πεις για τον μαθητή μου είναι κάτι καλό;

- Καλό; Όχι το αντίθετο μάλλον...

- Άρα, συνέχισε ο Σωκράτης θέλεις να πεις κάτι κακό για τον μαθητή μου αν και δεν είσαι καθόλου σίγουρος ότι είναι αλήθεια. Ο τύπος έσκυψε το κεφάλι από ντροπή και αμηχανία.

- Παρόλα αυτά συνέχισε ο Σωκράτης μπορεί ακόμα να περάσεις τη δοκιμασία γιατί υπάρχει και το τρίτο φίλτρο. Το φίλτρο της χρησιμότητας. Είναι αυτό που θέλεις να μου πεις για το μαθητή μου κάτι που μπορεί να μου φανεί χρήσιμο σε κάτι;

- Όχι δεν νομίζω...

- Άρα λοιπόν αφού αυτό που θα μου πεις δεν είναι ούτε αλήθεια, ούτε καλό ούτε χρήσιμο, γιατί θα πρέπει να το ακούσω;

Ο τύπος έφυγε ντροπιασμένος, έχοντας πάρει ένα καλό μάθημα... "

Αποφθεγματα Σοφίας..

"Ό εσυ μισείς ετέρω μή ποιήσεις" Κλεόβουλος ο Ρόδιος.

"Και ό σύ μισείς μηδενί ποιήσης" Π. Διαθήκη (Τωβιτ δ',15)

"Πάντα ουν οσα θέλητε ίνα ποιώσιν ημιν οι ανθρωποι ουτω και υμείς ποιείτε αυτός, ουτος γαρ εστίν ο νομος και οι πρόφήγαι" Ματθ. Ζ' 12

"Υπάρχει κανενα αποφθεγμα που να εχει εφαρμογή για ολη τη ζωή του ανθρώπου ; Ασφαλώς, ειναι το απόφθεγμα για την έννοια της αγάπης. Μη πράττεις στους άλλους ό,τι δεν θά ήθελες εκείνοι να πράξουν σε σένα" Κομφούκιος (Ανάλεκτα 15:23)

“Φοβάμαι την ημέρα που η τεχνολογία θα νικήσει την ανθρωπιά.

Τότε ο κόσμος θα έχει μόνο μια γενιά, από ηλίθιους.”Albert Einstein !

Ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Διογένης είχαν μια μακρά συζήτηση με μεγάλη σημασία που σώθηκε από τον Δίονα τον Πλουσαραίο. Σε αυτή, ο Διογένης εξηγεί στον Αλέξανδρο πότε ένας Βασιλέας είναι ωφέλιμος. Ο Διογένης αποδίδει την ωφελιμότητα ενός βασιλειά στο “Εάν είναι ωφέλιμος στο λαό”. Για να δώσει ένταση σε αυτόν τον ισχυρισμό του λέει. “Εάν κατακτήσεις όλη την Ευρώπη και δεν ωφελέσεις τον λαό, τότε δεν είσαι ωφέλιμος. Εαν κατακτήσεις όλη την Αφρική και την Ασία και δεν ωφελέσεις το λαό, πάλιν δεν είσαι ωφέλιμος. Ακόμα και εάν περάσεις τις στήλες του Ηρακλέους και διανύσεις όλο τον ωκεανό και κατακτήσεις αυτή την ήπειρο που είναι μεγαλυτέρα της Ασίας και δεν ωφελέσεις τον λαό, πάλι δεν είσαι ωφέλιμος γιατί δεν ωφελείς το σύνολο”.

""Και πάντα για καθετί που σκέφτεσθε να κάνετε, να λέτε : « αν θέλη ο Θεός » μην πάθετε κι εσείς ό,τι έπαθε κάποιος μια φορά.

Είχε αποφασίσει να πάη στο αμπέλι του για δουλειά.

« Αύριο πρωί-πρωί ,λέει στην γυναίκα του , θα πάω στο αμπέλι » .

« Αν θέλη ο Θεός ,θα πας » του λέει εκείνη. « Θέλει – δεν θέλει ο Θεός , λέει εκείνος, εγώ θα πάω » .

Την άλλη μέρα ξεκίνησε νύχτα. Στον δρόμο εν τω μεταξύ πιάνει τέτοιος κατακλυσμός, που αναγκάσθηκε να γυρίσει πίσω. Δεν είχε φέξει ακόμη. Χτυπάει την πόρτα . « Ποιος είναι; » , ρωτάει η γυναίκα του.
« Αν θέλει ο Θεός, λέει εκείνος, ο άνδρας σου είμαι » ""

Παΐσιος.

"Quand votre esprit est étroit,

 les petites choses vous agitent facilement.

Faites de votre esprit un océan."

(Lama Thubten Yeshe)

"Όπου Ευρίσκεται Ο Θεός, εκει δεν υπάρχει κακό.'

Ολα όσα απορρέουν από Τόν Θεόν, έχουν μέσα τους Τήν Ειρήνη

και Οδηγούν τον άνθρωπο πρός την αυτοκατάκριση και ταπείνωση." 


Όσιος Σεραφειμ τού Σαρώφ. 1759-1833

" Τό νά ξέρεις τούς άλλους είναι σοφία. 

Τό νά ξέρεις τόν εαυτό σου είναι φώτιση. "


Λάο Τσέ!

-Πρόσεχε τὶς σκέψεις σου, γίνονται λόγια

-Πρόσεχε τὰ λόγια σου, γίνονται πράξεις

-Πρόσεξε τὶς πράξεις σου, γίνονται συνήθειες

-Πρόσεχε τὶς συνήθειές σου, γίνονται χαρακτήρας

-Πρόσεχε τὸ χαρακτήρα σου γιατί γίνεται ἡ «μοίρα» σου

----

«Ο χρόνος που πέρασες με το τριαντάφυλλό σου

είναι αυτό που το κάνει ξεχωριστό για σένα».

Antoine de Saint-Exupéry

“Ένα ταξίδι χιλίων χιλιομέτρων αρχίζει με ένα βήμα.”

Λάο Τσέ !

“Τούτων, ὢ ἄνδρες Ἀθηναῖοι τῶν ἀνεγνωσμένων τὰ πολλὰ ἀληθῆ μέν ἐστι, ὡς οὐκ ἔδει, οὐ μὴν ἀλλ' ἴσως οὐχ ἡδέα ἀκούειν.”

“Ἀλλ' εἰ μέν, ὂσ΄ ἄν τις ὑπερβῂ τῷ λόγῳ, ἵνα μὴ λυπήσῃ, καὶ τὰ πράγμαθ' ὑπερβήσεται, δεῖ δυμηγορεῖν πρὸς ἡδονήν. “

“Εἰ δ΄ἡ τῶν λόγων χάρις, ἂν ᾖ μὴ προσήκουσα, ἔργῳ ζημία γίγνεται,αἰσχρόν ἐστι φενακίζειν ἑαυτοὺς καὶ ἀπαντ' ἀναβαλλομένους, ἂν ᾖ δυσχερῆ ὑστερεῖν πάντων τῶν ἔργων, καὶ μηδὲ τοῦτο δύνασθαι μαθεῖν, ὅτι οὐ δεῖ τοὺς ὀρθῶς χρωμένους πολέμῳ ἀκολουθεῖν τοῖς πράγμασιν, ἀλλ' αὐτοὺς ἔμπροσθεν εἶναι τῶν πραγμάτων, καὶ τὸν αὐτὸν τρόπον, ὥσπερ ἀξιώσειέ τις ἂν τὸν στρατηγόν ἡγεῖσθαι τῶν στρατευμάτων, οὕτω (δεῖ ἀξοὺν) καὶ τοὺς (εὖ) βουλευομένους (ἡγεῖσθαι) τῶν πραγμάτων,

Ἰν΄ἂν ἐκεῖνος δοκῇ, ταῦτα πράττηναι καὶ μὴ ἀναγκάζωνται διώκειν τὰ συμβάντα.”

Δημοσθένης

'Α Φιλιππικὸς

-παρ. 38-39

«On ne voit bien qu'avec le cœur. L'essentiel est invisible pour les yeux. »

«Δεν βλέπεις καθαρά παρά μόνον με την καρδιά. Το ουσιώδες είναι αόρατο για τα μάτια.»

Antoine de Saint-Exupéry

Είδα στον ύπνο μου πως επισκέφθηκα τον Παράδεισο κι ένας άγγελος ανέλαβε να με ξεναγήσει. Περπατούσαμε δίπλα – δίπλα σε μια τεράστια αίθουσα γεμάτη με αγγέλους. Ο άγγελος οδηγός μου, σταμάτησε μπροστά στον πρώτο σταθμό εργασίας και είπε:
«Αυτό είναι το Τμήμα Παραλαβής. Εδώ παραλαμβάνουμε όλες τις αιτήσεις που φτάνουν στο Θεό με τη μορφή προσευχής». Κοίταξα γύρω-γύρω στον χώρο.
Έσφυζε από κίνηση,με τόσο πολλούς αγγέλους να βγάζουν και να ταξινομούν αιτήσεις γραμμένες σε ογκώδεις στοίβες από χαρτιά και σημειώματα, από ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Μετά,προχωρήσαμε σε έναν μακρύ διάδρομο, μέχρι που φτάσαμε στον δεύτερο σταθμό. Ο άγγελος μού είπε: «Αυτό είναι το Τμήμα Συσκευασίας και Παράδοσης. Εδώ οι χάρες και οι ευχές που έχουν ζητηθεί προωθούνται και παραδίδονται σ’ αυτούς που τις ζήτησαν». Πρόσεξα και πάλι πόση κίνηση είχε και εδώ. Αμέτρητοι άγγελοι πηγαινοέρχονταν δουλεύοντας σκληρά, αφού τόσες πολλές επιθυμίες είχαν ζητηθεί και συσκευάζονταν για να παραδοθούν στη γη.
Τέλος,στην άκρη ενός μακρινού διαδρόμου, σταματήσαμε στην πόρτα ενός πολύ μικρού σταθμού. Προς μεγάλη μου έκπληξη μόνο ένας άγγελος καθόταν εκεί,χωρίς να κάνει ουσιαστικά τίποτα. «Αυτό είναι το Τμήμα των Ευχαριστιών» μου είπε σιγανά ο φίλος άγγελός μου.Έδειχνε λίγο ντροπιασμένος. «Πώς γίνεται αυτό; Δεν υπάρχει δουλειά εδώ;» ρώτησα. «Είναι λυπηρό» αναστέναξε ο άγγελος. «Αφού παραλάβουν τις χάρες τους οι άνθρωποι, πολύ λίγοι στέλνουν ευχαριστήρια». «Πώς μπορεί κάποιος να ευχαριστήσει Το Θεό για τις ευλογίες που παρέλαβε;» ρώτησα πάλι. «Πολύ απλά», απάντησε.«Χρειάζεται μόνο να πεις: Σε ευχαριστώ!» «Και για τι ακριβώς πρέπει να ευχαριστήσουμε;»
«Αγαπημένε μου, αν έχεις τρόφιμα στο ψυγείο σου, ρούχα στην πλάτη σου, μια στέγη πάνω απ’ το κεφάλι σου και ένα μέρος για να κοιμηθείς, είσαι πλουσιότερος από το 75% αυτού του κόσμου. Αν έχεις χρήματα στη τράπεζα & στο πορτοφόλι σου, είσαι ανάμεσα στο 8% των ανθρώπων που ευημερούν. Αν ποτέ δεν βίωσες την εμπειρία του φόβου του πολέμου, της μοναξιάς της φυλακής, της αγωνίας του βασανισμού και της σουβλιάς της πείνας, είσαι μπροστά από 700 εκατομμύρια ανθρώπους αυτής της γης. Αν μπορείς να προσευχηθείς σε έναν ναό, χωρίς τον φόβο της επίθεσης, της σύλληψης ή της εκτέλεσης, θα σε ζηλεύουν σίγουρα περίπου 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο. Αν μπορείς να κρατάς το κεφάλι σου ψηλά και να χαμογελάς, δεν είσαι ο κανόνας, είσαι η εξαίρεση για όλους όσους ζουν μέσα στην αμφιβολία και στην απόγνωση.»
«Κατάλαβα. Και τώρα τι κάνω; Πώς μπορώ να αρχίσω;» «Να πεις καλημέρα» μου χαμογέλασε ο άγγελός μου, "να μετρήσεις τις ευλογίες σου και να περάσεις αυτό το μήνυμα και σε άλλους ανθρώπους, για να τους θυμίσεις πόσο ευλογημένοι είναι.

Απο το Διαδικτυο οπου κυκλοφορει.

Μια μέρα o γάιδαρος ενός αγρότη έπεσε σε ένα πηγάδι. Το ζώο φώναζε απελπισμένα για ώρες κι ο αγρότης προσπαθούσε να καταλάβει τι έπρεπε να κάνει. Τέλος, αποφάσισε ότι το ζώο…ήταν γέρικο, και τα έξοδα που απαιτούνταν για να το βγάλει από το πηγάδι ήταν πολλά.Δεν άξιζε τον κόπο να προσπαθήσει να σώσει τον γάιδαρο. Το μόνο που σκέφτηκε να κάνει ήταν να το θάψει ζωντανό. Κάλεσε όλους τους γείτονές του να έρθουν και να τον βοηθήσουν. Πήραν όλοι από ένα φτυάρι και άρχισαν να πετάνε χώματα στο πηγάδι. Στην αρχή, ο γάιδαρος συνειδητοποίησε τι συνέβαινε και φώναξε φρικτά. Μετά όμως, προς έκπληξη όλων, ησύχασε. Λίγα φορτία χώμα αργότερα, ο γεωργός κοίταξε κάτω το πηγάδι κι έμεινε έκπληκτος με αυτό που είδε. Ήταν κάτι καταπληκτικό! Με κάθε φτυαριά χώμα που έπεφτε στην πλάτη του, ο γάιδαρος τιναζόταν και έκανε ένα βήμα προς τα πάνω. Οι γείτονες του αγρότη συνέχισαν να πετάνε φτυαριές χώμα πάνω στο ζώο, κι αυτό κάθε φορά τιναζόταν κι έκανε ένα βήμα προς τα πάνω. Πολύ σύντομα, όλοι ήταν έκπληκτοι με το γαϊδούρι να έχει φτάσει στην επιφάνεια του πηγαδιού.
Ηθικό δίδαγμα: Η ζωή μπορεί να φέρει σε σας πολλές φτυαριές από σκουπίδια μέσα στο πηγάδι της ζωής σας. Να θυμάστε όμως πως κάθε ένα από τα προβλήματά σας αυτά είναι ένα εφαλτήριο. Μπορούμε να βγούμε από τα βαθύτερα πηγάδια απλά με ένα τίναγμα. Πατάμε πάνω στο πρόβλημα (στα σκουπίδια και σε αυτούς που τα πετάνε με σκοπό να θάψουν οτι η λογική τους δεν αντέχει κα ιη ζωή τους δεν φτάνει) και κάνουμε ένα βήμα πάνω.

Απο το Διαδικτυο οπου κυκλοφορει.

"Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγόρι με άσχημο χαρακτήρα.

Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακούλι με καρφιά και του είπε να καρφώνει ένα μέσα στον φράχτη όποτε έχανε την υπομονή του ή μάλωνε με κάποιον.

Την πρώτη ημέρα κάρφωσε πολλά καρφιά στον φράκτη. Έμαθε όμως να συγκρατείται γιατί ήταν πιο εύκολο αυτό από το να καρφώνει τις πρόκες.

Τελικά, έφθασε μια ημέρα που το αγόρι δεν κάρφωσε κανένα καρφί και το είπε στον πατέρα του.

Τότε εκείνος του είπε να αφαιρεί ένα καρφί για κάθε ημέρα που δεν έχανε την υπομονή του. Οι ημέρες πέρασαν και τελικά το αγόρι μπόρεσε να πει σε πατέρα του ότι είχε αφαιρέσει όλα τα καρφιά.

Ο πατέρας του είπε:

Όλα καλά, αλλά κοίταξε όλες τις τρύπες που υπάρχουν στον φράχτη.

Δεν θα είναι ποτέ όπως πριν. Όποτε εσύ κάνεις κάτι κακό αφήνεις στον άλλον μία πληγή.

Μπορείς να καρφώσεις ένα μαχαίρι σε έναν άνθρωπο και έπειτα να το βγάλεις, αλλά θα μείνει πάντα ένα τραύμα. Ακόμη και να σε συγχωρήσουν το τραύμα θα μείνει. Ένα λεκτικό τραύμα κάνει περισσότερη ζημιά από το φυσικό τραύμα.

Οι φίλοι είναι σπάνια κοσμήματα, σε κάνουν να χαμογελάς και σε βοηθούν. Είναι έτοιμοι να σε ακούσουν οπότε έχεις ανάγκη.

Σε υποστηρίζουν και σου ανοίγουν την καρδιά τους.

Σταμάτα να τους πληγώνεις και δείξε τους πόσο τους αγαπάς."

Απο το Διαδικτυο οπου κυκλοφορει.

ΧΩΡΙΣ λόγια :

http://www.videoman.gr/49372

"Πονηρή συνείδηση είναι η συνείδηση του ανθρώπου που παραβαίνει τον θείο ηθικό νόμο, ζητώντας πάντα την επικράτηση του δικού του θελήματος, το οποίο του υπαγορεύει το ίδιο του το εγώ. Η συνείδηση αυτού του ανθρώπου έχει πλέον διαστραφεί από την εσκοτισμένη του διάνοια και την επικράτηση μέσα του του νόμου της αμαρτίας, και δεν ξεσηκώνεται πια, ούτε διαμαρτύρεται για τις παραβάσεις του ηθικού νόμου, διότι αθέτησε και νόμο και Νομοθέτη, και η αμαρτία σκοτείνιασε τα μάτια της ψυχής του, ώστε να μη βλέπει το φως του ηθικού νόμου, το φως της αλήθειας. Βούλωσε τα’ αυτιά του για να μην ακούει τον λόγο του Θεού , σκότισε τον νου του ώστε να μην κατανοεί, σκλήρυνε και απολίθωσε την καρδιά του ώστε να μην συναισθάνεται. Η συνείδηση ενός τέτοιου ανθρώπου έχει πωρωθεί.

Αυτός που έχει πονηρή συνείδηση, ζει μέσα στην κακία, σκέπτεται και επιδιώκει τα πονηρά, επιθυμεί τα κακά και εργάζεται την ανομία. Σε τίποτα δεν έχει θάρρος. Τρέμει ακόμη και τους δούλους και βλέπει τους πάντες καχύποπτα. Στην καρδιά του βασιλεύει ταραχή και την κατακυριεύουν ο θυμός και η οργή. Αυτός που έχει πονηρή συνείδηση κολάζεται από την πονηρία, πριν από την ώρα της κόλασης, σαν να βρίσκεται κιόλας σ’ αυτή."

«Το γνώθι σαυτόν ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ»

ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ.

"Τοίς εγρηγορόσιν ένα καί κοινόν κόσμον είναι,

τών δέ κοιμωμένων έκαστος είς ίδιον αποστρέφεσθαι."

ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

«Ή κατάθλιψη είναι πνευματικός σταυρός», του είπε ή μάτουσκα. «Την επιτρέπει ό Θεός για να βοηθήσει εκείνους πού θέλουν μα δεν ξέρουν πώς να μετανοήσουν, εκείνους δηλαδή πού, αφού μετανοήσουν, ξαναγυρίζουν πάλι στις παλιές αμαρτίες τους...

Τήν τρομερή αυτή ψυχική δοκιμασία μόνο δύο φάρμακα μπορούν να την θεραπεύσουν: είτε πρέπει να μάθει να μετανοεί σωστά κανείς και να προσφέρει έργα μετανοίας, ή να υπομένει τον πνευματικό σταυρό, την κατάθλιψη, με ταπείνωση, πραότητα, υπομονή κι ευγνωμοσύνη στον Κύριο. Να γνωρίζεις πώς τον σταυρό αυτόν ό Κύριος θα τον λογαριάσει ως καρπό μετανοίας... Έπειτα, σκέψου πόσο μεγάλη παρηγοριά είναι να συνειδητοποιείς πώς ή δοκιμασία σου είναι ό κρυφός καρπός της μετάνοιας, ένας ανεπίγνωστος αύτοκολασμός λόγω της απουσίας απαραίτητων έργων... Με τη σκέψη αυτή πρέπει ό άνθρωπος να φτάσει στη συντριβή. Και τότε ή κατάθλιψη σιγά σιγά υποχωρεί κι οι αληθινοί καρποί μετανοίας θ' αναπτυχθούν...»

Μαρία, Μοναχή Τής Γκάτσινας.

Ἕνας ἄνδρας, τὸ ἄλογό του καὶ ὁ σκύλος του, εἶχαν πεθάνει καὶ βρέθηκαν σὲ κάποιον δρόμο. Αὐτὸς ὁ δρόμος ἦταν πολὺ μεγάλος, ὁ ἥλιος ἔκαιγε καὶ κάποια στιγμὴ κουράστηκαν καὶ διψοῦσαν πολύ, κάπου πιὸ κάτω εἶδαν μιὰ τεράστια μαρμάρινη πύλη, πολὺ ὄμορφη. Μπαίνοντας ἀπὸ αὐτὴν τὴν πύλη συνάντησαν ἕνα μονοπάτι στρωμένο μὲ χρυσὲς πέτρες, ποὺ ὁδηγοῦσε σὲ ἕνα σιντριβάνι τὸ ὁποῖο ἔτρεχε κρυστάλλινο νερό!

Ἐκεῖ στὸ σιντριβάνι ὑπῆρχε ἕνας φύλακας καὶ τοῦ εἶπε:

- Καλημέρα.

- Καλημέρα τοῦ ἀπάντησε ὁ φύλακας.

- Τί ὄμορφο μέρος εἶναι αὐτό; Ρώτησε ὁ ἄντρας.

- Ἐδῶ εἶναι ὁ Παράδεισος, τοῦ ἀπάντησε.

- Ά, πάλι καλὰ γιατί διψᾶμε πολύ!

- Μπορεῖς νὰ μπεῖς καὶ νὰ πιεῖς ὅσο θέλεις, εἶπε ὁ φύλακας.

- Τὸ ἄλογό μου καὶ ὁ σκύλος μου διψᾶνε πολὺ ἐπίσης.

Λυπᾶμαι. Ἀπάντησε ὁ φύλακας, ἀλλὰ ἐδῶ δὲν ἐπιτρέπονται τὰ ζῶα.

Ὁ ἄνδρας ἀπογοητεύτηκε γιατί διψοῦσε πολὺ ἀλλὰ δὲν μποροῦσε νὰ πιεῖ νερὸ καὶ νὰ ἀφήσει τοὺς φίλους του νὰ διψᾶνε. Ἔτσι, συνέχισε πάλι νὰ περπατάει στὸ δρόμο ὅπου μετὰ ἀπὸ μιὰ μεγάλη ἀνηφόρα καὶ ἀκόμη πιὸ κουρασμένοι καὶ διψασμένοι, φτάσανε σὲ μιὰ φάρμα ὅπου ὑπῆρχε μιὰ παλαιὰ πύλη μισάνοιχτη! Μπαίνοντας, συνέχισαν σὲ ἕναν χωματόδρομο ὅπου δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ ὑπῆρχαν δύο δέντρα ποὺ ἔκαναν μιὰ μεγάλη σκιά! Κάτω ἀπὸ τὸ ἕνα ἀπὸ τὰ δύο δέντρα ὑπῆρχε ἕνας ἄνθρωπος ξαπλωμένος, ὁ ὁποῖος φοροῦσε καὶ ἕνα καπέλο. Φαινόταν νὰ κοιμόταν.

- Καλημέρα εἶπε ὁ ἄνδρας.

- Καλημέρα, ἀπάντησε ὁ ἄνδρας μὲ τὸ καπέλο.

- Ἐγώ, τὸ ἄλογό μου καὶ ὁ σκύλος μου διψᾶμε πολύ.

- Ἐκεῖ στὶς πέτρες ὑπάρχει μιὰ πηγή, μπορεῖτε νὰ πιεῖτε ὅσο θέλετε.

Ὁ ἄνδρας μὲ τὰ ζῶα ἐπιτέλους ἤπιαν νερὸ καὶ φεύγοντας ὁ ἄνδρας εἶπε:

- Εὐχαριστῶ πάρα πολύ.

- Νὰ ἔρχεστε ὅποτε θέλετε, ἀπήντησε.

- Ά, συγνώμη, ἀπὸ περιέργεια, πῶς λέγεται αὐτὸ τὸ μέρος;

- Παράδεισος, ἀπάντησε ὁ ἄνθρωπος.

- Παράδεισος ; Ἀλλὰ ὁ φύλακας ἐκεῖ πιὸ κάτω στὴν μαρμάρινη πύλη μου εἶπε ὅτι ἐκεῖ ἦταν ὁ Παράδεισος !

- Ἐκεῖ δὲν εἶναι ὁ παράδεισος ἀλλὰ ἡ κόλαση.

Ὁ ἄνδρας τρόμαξε καὶ εἶπε:

- Ἀλλὰ αὐτὴ ἡ ψεύτικη πληροφορία πρέπει νὰ δημιουργεῖ μεγάλα μπερδέματα!

- Ὄχι, ὄχι, καθόλου. Στὴν πραγματικότητα μᾶς κάνουν μεγάλη χάρη, γιατί ἐκεῖ μένουν μόνο ἐκεῖνοι ποὺ εἶναι ἱκανοὶ νὰ παρατήσουν τοὺς καλύτερους φίλους τους.

Απο το διαδίκτυο ιστορια Τού Paulo Coelho

Ὅσο πιὸ πολὺ μαθαίνω τοὺς ἀνθρώπους,

τόσο πιὸ πολὺ ἀγαπῶ τὸ σκύλο μου.

Mark Twain.

Ας δούμε ένα θαυμάσιο παραμύθι για έναν φτωχό γέρο ξυλοκόπο που ζούσε στη μεσαιωνική Ευρώπη. Αυτός κι ο νεαρός γιος του ζούσαν σε μια μικρή καλύβα έξω από ένα χωριό. Κάθε μέρα, ξυπνούσαν με την αυγή και πήγαιναν στο δάσος για να κόψουν ξύλα. Αργά το απόγευμα, τα φόρτωναν σε ένα κάρο και τα κουβαλούσαν στο χωριό όπου τα πουλούσαν για μερικά νομίσματα.

Ο γέρος είχε στη ζωή του μονάχα ένα ξεχωριστό και αγαπημένο πράγμα: ένα πανέμορφο άλογο που τραβούσε το κάρο του. Το ζώο ήταν τόσο εντυπωσιακό, ώστε οι φήμες για τη δύναμη και την ομορφιά του είχαν εξαπλωθεί σε ολόκληρο το βασίλειο.

Κάποια μέρα, ένας πρίγκηπας ήρθε στο χωριό αναζητώντας το θρυλικό ζώο. Όταν ο γερο-ξυλοκόπος έφτασε οδηγώντας το κάρο, ο πρίγκηπας εντυπωσιάστηκε τόσο πολύ ώστε προσπάθησε να αγοράσει το άλογο προσφέροντας ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Ο γέρος, όμως, απάντησε ευγενικά πως δεν είχε καμία διάθεση να πουλήσει το αγαπημένο του ζώο. Ευχαριστώντας τον πρίγκηπα για τη γενναιόδωρη προσφορά του, άφησε το χωριό και επέστρεψε στο σπίτι του.

Οι χωριάτες έκριναν πως ο ξυλοκόπος ήταν ηλίθιος, αφού με τα χρήματα του πρίγκηπα αυτός κι ο γιος του θα μπορούσαν να ζήσουν άνετα για όλη την υπόλοιπη ζωή τους.

Μερικές βδομάδες αργότερα, ο γέρος κι ο γιος του ξύπνησαν μια μέρα και ανακάλυψαν πως το άλογο είχε εξαφανιστεί. Αναγκάστηκαν να σύρουν το κάρο μέχρι το χωριό με τα πόδια. Όταν οι χωριάτες τους είδαν άρχισαν να κοροϊδεύουν λέγοντας: «Τα είδες, γέρο; Είχαμε δίκιο. Ήσουν ηλίθιος που δεν πήρες τα λεφτά του πρίγκηπα, επειδή με αυτή τη συμφορά που σου έτυχε, δεν έχεις πια ούτε λεφτά, ούτε άλογο». «Δεν ξέρω αν πρόκειται για συμφορά» είπε ο γέρος. «Ξέρω μονάχα πως το άλογό μου εξαφανίστηκε». «Τι μας λες τώρα; Αν δεν είναι αυτό συμφορά, τότε ποιό είναι;» Ο γέρος απλώς σήκωσε τους ώμους και γύρισε στην καλύβα με το γιο του.

Πέρασαν κάμποσες μέρες, ώσπου ένα πρωί, την ώρα που ανέτελλε ο ήλιος, ο γέρος κοίταξε έξω από την πόρτα του και είδε με έκπληξη πως το άλογό του είχε επιστρέψει φέρνοντας μαζί του δέκα πανέμορφες άγριες φοράδες. Μαθαίνοντας τα νέα, οι χωριάτες έτρεξαν στον ξυλοκόπο λέγοντας: «Γέρο, τελικά είχες δίκιο. Δεν ήταν ατυχία που έχασες το άλογό σου, αλλά μεγάλο καλό! Τώρα έχεις αρκετά άλογα που μπορείς να πουλήσεις!» «Δεν ξέρω αν είναι καλό που απόκτησα τόσα άλογα», απάντησε ο γέρος. «Το μόνο που ξέρω είναι ότι χαίρομαι επειδή το άλογό μου ξαναγύρισε». «Ασφαλώς και είναι καλό», είπαν οι χωριάτες. «Πώς μπορείς να είσαι τόσο βλάκας;» Ξανά ο γέρος γύρισε την πλάτη του αφήνοντάς τους να σχολιάζουν.

Μια εβδομάδα μετά την επανεμφάνιση του αλόγου, ο γιος του γέρου έπεσε από μια φοράδα που προσπαθούσε να ημερέψει και τραυματίστηκε βαριά. Μόλις έμαθαν τα νέα, οι χωριάτες έτρεξαν στην καλύβα. «Γέρο», του είπαν, «Πάλι είχες δίκιο. Ήταν μεγάλη ατυχία που το άλογό σου έφερε μαζί του τις άγριες φοράδες. Τώρα ο γιος σου θα μείνει όλη του τη ζωή σακάτης και δε θα μπορεί να σε βοηθήσει στη δουλειά». «Δεν ξέρω αν είναι ατυχία», απάντησε ο γέρος. «Ξέρω μόνο πως ο γιος μου χτυπήθηκε βαριά. Ποιός ξέρει τι μπορεί να βγει από κάτι τέτοιο;» Όμως οι χωριάτες συνέχιζαν να επιμένουν πως ήταν φοβερή ατυχία.

Αρκετούς μήνες αργότερα, στην χώρα που ζούσαν ξέσπασε πόλεμος. Ο στρατός ήρθε στο χωριό και μάζεψε όλους τους νεαρούς που μπορούσαν να πολεμήσουν. Όλους, εκτός από έναν… Άφησαν πίσω το γιο του ξυλοκόπου που κούτσαινε και δεν μπορούσε φυσικά να γίνει στρατιώτης. Οι χωριάτες πήγαν και πάλι να βρουν το γέρο με δάκρυα στα μάτια. «Γέρο, πάλι είχες δίκιο», του είπαν. «Δεν ήταν ατυχία που ο γιος σου έπεσε και χτύπησε. Ήσουν πολύ τυχερός, επειδή τώρα θα τον έχεις κοντά σου, ενώ οι πιο πολλοί από τους δικούς μας γιους θα σκοτωθούν στον πόλεμο και δεν πρόκειται να τους ξαναδούμε». «Δε θα μάθετε λοιπόν ποτέ, συγχωριανοί μου;», τους είπε ο γέρος με μια βαθιά συμπόνια στη φωνή του. «Εμείς οι άνθρωποι δεν ξέρουμε ποτέ αρκετά για να κρίνουμε αν ένα πράγμα είναι ευλογία ή συμφορά. Μονάχα ο Θεός μπορεί να το γνωρίζει».

Απο το διαδίκτυο.

«Ἔχω κάνει πολλὰ λάθη μιλώντας,

Κανένα ὅμως σωπαίνοντας.»

Ξενοκράτης.

«Οὐ καταισχυνῶ τὰ ὅπλα,...

καὶ τὰ ἱερὰτὰ πάτρια τιμήσω

.

Ἵστορες Θεοί Ἄγραυλος, Ἐνυάλιος,

Ἄρης, Ζεύς, Θαλλῷ, Αὔξω, Ἠγεμόνη.»

ὍΜηρως.

"Selon l’enseignement du Bouddha, il ne faut jamais succomber aux accusations 

calomnieuses ...

En effet, pour certains, succomber aux accusations calomnieuses est d’une facilité 

enfantine mais aux conséquences d’une extrème gravité ...

Le Bouddha nous dit à ce sujet que : Le mal perpétré conte un homme droit, véridique, 

paisible, innocent, retombe sur l’insensé qui l’a projeté, comme une fine poussière jetée 

contre le vent.

Ni dans l’air, ni dans les profondeurs de l’océan, ni sur les montagnes les plus reculées, nulle part dans le monde, on ne trouve de lieu où l’on puisse échapper aux conséquences de ses mauvaises actions ...."

(Les Fleurs de Bouddha, Editions Albin Michel)

“Εδώ και πολλά χρόνια ο κόσμος γιόρταζε τα Χριστούγεννα με περισσότερη κατάνυξη. Σ’ ένα μακρινό χωριό, λοιπόν, ο παπάς έκανε κάθε χρόνο μια φάτνη στη μέση της εκκλησίας, την παραμονή των Χριστουγέννων.”

“Οι κάτοικοι πήγαιναν πρώτα πρώτα στην εκκλησία, για ν’ ακούσουν τη θεία λειτουργία, γονάτιζαν κι άναβαν το κεράκι τους μπροστά στη φάτνη. Κάθε κεράκι έπρεπε να σβήσει από μόνο του, λιώνοντας σιγά σιγά, γι’ αυτό γύρω από τη φάτνη ήταν αμέτρητα κεράκια, όσα και οι πιστοί, κι η εκκλησία λαμποκοπούσε κι έφεγγε σαν να ήταν ο ήλιος μέσα της. Όταν η λειτουργία τελείωνε, ο κόσμος πήγαινε στα γύρω κεντράκια, για να φάει και να πιει, να γλεντήσει τη χαρά του για τη γέννηση του Χριστού.”

“Οι χωριανοί άρχιζαν τις προετοιμασίες για τα Χριστούγεννα εβδομάδες πριν. Οι νοικοκυρές έψηναν κουλούρια, πίτες και γλυκά κι οι άντρες έβαφαν την πλατεία του χωριού, την εκκλησία και τα σπίτια τους. Ο παπάς με τα παιδιά του σχολείου και τους δασκάλους σκάλιζε τα ζώα της φάτνης στο ξύλο, τους τρεις μάγους, τους βοσκούς, το αστέρι, την Παναγία και το Χριστό.”

“Το βράδυ της παραμονής όλα ήταν έτοιμα κι οι άνθρωποι ντυμένοι τα καλά τους πήγαιναν στην εκκλησιά κι άφηναν μπροστά στη φάτνη ένα δώρο για το Χριστό, ό,τι μπορούσε ο καθένας.”

“Η Μαρία, που ήταν έξι χρονών, πήγαινε κι αυτή κάθε χρόνο με τους γονείς της στην εκκλησία κρατώντας το καλαθάκι με τα κουλούρια που είχε φτιάξει για το νεογέννητο Χριστό. Εκείνο το χρόνο, όμως, η μητέρα της αρρώστησε, κι ο πατέρας της ταξίδεψε σε μια μεγάλη πόλη για να βρει δουλειά και να τα βγάλει πέρα με τα φάρμακα και τα άλλα έξοδα. Ούτε δραχμή δεν τους περίσσευε, για ν’ αγοράσουν δώρο στο Χριστό.

"Πώς να πάει στην εκκλησία η Μαρία με άδεια χέρια;”

“Την ώρα που χτύπησαν οι καμπάνες, η Μαρία μπήκε δειλά δειλά στην εκκλησία και κρύφτηκε πίσω από μια κολόνα. Δεν ήθελε να τη δει κανείς με τα χέρια αδειανά. Οι άλλοι προσκυνούσαν το Χριστό, άναβαν το κεράκι τους και του πρόσφεραν το δώρο τους.”

“Εκείνη γονάτισε κοιτάζοντας τη φάτνη από μακριά και ψιθύρισε:

- Αχ, Παναγίτσα μου, φέτος δε θα έρθω στη λειτουργία. Δεν έχω να χαρίσω τίποτε στο παιδί σου που γεννήθηκε. Η μητέρα μου αρρώστησε. Δεν έχουμε καθόλου χρήματα. Θα το εξηγήσεις στο Χριστό γιατί δεν του έφερα δώρο;”

“Ο κόσμος είχε αρχίσει να ψάλλει μαζί με τον παπά το «Χριστός γεννάται». Τα μάτια της Μαρίας θόλωσαν από τα δάκρυα, βγήκε από την κρυψώνα της κι έτρεξε προς … το σπίτι της. Δεν είχε κάνει ούτε τρία βήματα, όταν άκουσε πίσω της μια φωνή να τη ρωτάει:”

“- Γιατί κλαις, κοριτσάκι μου, μια τέτοια χαρούμενη μέρα;”

“Ήταν μια γριούλα με γλυκό πρόσωπο και μάτια γεμάτα καλοσύνη.”

“- Κλαίω, γιαγιάκα, γιατί δε μου περισσεύει ούτε μια δεκάρα, για ν’ αγοράσω ένα δώρο στο Χριστό.”

“- Γι’ αυτό κλαις, Μαρία; Ο Χριστός ευχαριστιέται και μόνο που τον σκέφτεσαι. Και μόνο που τον αγαπάς. Να, κοίταξε εκείνον το θάμνο με τα πράσινα φύλλα. Γιατί δεν κόβεις ένα μπουκέτο να του το πας;”

“Το κορίτσι σταμάτησε τα κλάματα, έσκυψε, κι άρχισε να κόβει ένα μπουκέτο από κλαδιά. Έκοψε αρκετά, ώσπου η αγκαλιά της δε χωρούσε πια άλλα.”

“- Φτάνουν αυτά, γιαγιάκα; ρώτησε τη γριούλα κοιτάζοντας πίσω της, αλλά εκείνη είχε εξαφανιστεί.”

“Η Μαρία με τα κλαδιά στην αγκαλιά της προχώρησε θαρρετά και μπήκε στην εκκλησία μ’ ένα χαμόγελο αγαλλίασης. Όλα έλαμπαν στο φως των κεριών. Ο κόσμος έψελνε με κατάνυξη. Περπάτησε πάνω στο κόκκινο χαλί που απλωνόταν μπροστά στη φάτνη κι απόθεσε το δώρο της.”

“- Κοιτάτε αυτό το κοριτσάκι, είπε χαμηλόφωνα μια γυναίκα. Φέρνει κλαδιά από θάμνους στο Χριστό. Και μη χειρότερα.”

“Όταν τελείωσε το τροπάριο ακούστηκαν ψίθυροι στην εκκλησία.”

“- Κοιτάξτε, κοιτάξτε τα κλαδιά των θάμνων !”

“Η Μαρία ήταν ακόμα γονατιστή με σταυρωμένα τα χέρια της. Ακούγοντας τις φωνές, σήκωσε το κεφάλι της τρομοκρατημένη και είδε τα κλαδιά, τα δικά της κλαδιά, να έχουν ανθίσει και να έχουν βγάλει κάτι όμορφα κόκκινα λουλούδια που έμοιαζαν με αστέρια.”

“- Μα τι έγινε;”

“- Θαύμα!”

“- Ήτανε θάμνοι κι έβγαλαν λουλούδια !”

“Ο παπάς και το πλήθος γονάτισαν μπροστά στη φάτνη, δοξολογώντας το Χριστό γι’ αυτό το ανεξήγητο φαινόμενο.”

“Η γριούλα – ποια να ‘ταν άραγε; – είχε δίκιο. Το δώρο που δίνεται από την καρδιά είναι το πιο αξιόλογο δώρο. Τα φτωχά κλαδάκια ήταν το πιο σημαντικό δώρο που είχε πάρει ο Χριστός εκείνη τη μέρα… Από τότε, κάθε χρόνο, τις μέρες των Χριστουγέννων, αυτοί οι θάμνοι ανθίζουν με τα αμέτρητα κόκκινα αστράκια τους, κι ο κόσμος τα ονομάζει «λουλούδια των Χριστουγέννων». Από το μακρινό εκείνο χωριό έφτασαν και στην πατρίδα μας κι ο κόσμος τα ονόμασε «Άστρα του Χριστού».”

Από το βιβλίο «Να τα πούμε; Να τα πείτε!»

Eυρισκόμενος στα πρόθυρα του θανάτου, ο Μέγας Αλέξανδρος συγκάλεσε τους στρατηγούς του και τους κοινοποίησε τις τρεις τελευταίες επιθυμίες του...

1. Να μεταφερθεί το φέρετρό του στους ώμους από τους καλύτερους γιατρούς της εποχής.

2. Τους θησαυρούς που είχε αποκτήσει [ασήμι, χρυσάφι, πολύτιμους λίθους] να τους σκορπίσουν σε όλη τη διαδρομή μέχρι τον τάφο του.

3. Τα χέρια του να μείνουν να λικνίζονται στον αέρα, έξω από το φέρετρο, σε θέα όλων...

Ένας από τους στρατηγούς, έκπληκτος από τις ασυνήθιστες επιθυμίες, ρώτησε τον Αλέξανδρο ποιοι ήταν οι λόγοι.

Ο Αλέξανδρος τού εξήγησε: ...

" Θέλω οι πιο διαπρεπείς γιατροί να σηκώσουν το φέρετρό μου, για να μπορούν να δείξουν με αυτό τον τρόπο ότι ούτε εκείνοι δεν έχουν, μπροστά στο θάνατο, τη δύναμη να θεραπεύουν !"

" Θέλω το έδαφος να καλυφθεί από τους θησαυρούς μου, για να μπορούν όλοι να βλέπουν ότι τα αγαθά που αποκτούμε εδώ, εδώ παραμένουν !"

" Θέλω τα χέρια μου να αιωρούνται στον αέρα, για να μπορούν οι άνθρωποι να βλέπουν ότι ερχόμαστε με τα χέρια άδεια και με τα χέρια άδεια φεύγουμε, όταν τελειώσει για εμάς ο πιο πολύτιμος θησαυρός που είναι ο χρόνος !

" Ο ΧΡΟΝΟΣ είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός που έχουμε, γιατί είναι περιορισμένος. Μπορούμε να δημιουργήσουμε χρήμα, αλλά όχι περισσότερο χρόνο. Όταν αφιερώνουμε χρόνο σε ένα πρόσωπο, του παραχωρούμε ένα μέρος από τη ζωή μας που ποτέ δεν θα μπορέσουμε να αναπληρώσουμε. "

Μια μέρα, ένας σοφός Ινδιάνος έκανε την παρακάτω ερώτηση στους μαθητές του:

"Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;”

"Γιατί χάνουν την ηρεμία τους” απάντησε ο ένας."

Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν παρότι ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους ;” ξαναρωτά ο σοφός.

"Ξεφωνίζουμε, όταν θέλουμε να μας ακούσει ο άλλος”… είπε ένας άλλος μαθητής .

Και ο δάσκαλος επανήλθε στην ερώτηση:

"Μα τότε δεν είναι δυνατόν να του μιλήσει με χαμηλή φωνή ;"

Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά.. καμμιά δεν ικανοποίησε τον δάσκαλο..

“Ξέρετε γιατί ουρλιάζουμε κυριολεκτικά όταν είμαστε θυμωμένοι ; Γιατί όταν θυμώνουν δυό άνθρωποι, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ.. και για να μπορέσει ο ένας να ακούσει τον άλλο θα πρέπει να φωνάξει δυνατά, για να καλύψει την απόσταση.. Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιό δυνατά θα πρέπει να φωνάξουν για ν’ακουστούν. Ενώ αντίθετα τι συμβαίνει όταν είναι ερωτευμένοι; Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνήσουν, κάθε άλλο, μιλούν σιγανά και τρυφερά.. Γιατί;”

“Επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ πολύ κοντά . Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη . Μερικές φορές είναι τόσο κοντά που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν… παρά μονάχα ψιθυρίζουν. Και όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχθούν.

Έτσι συμβαίνει όταν δυό άνθρωποι που αγαπιούνται πλησιάζουν ο ένας προς τον άλλον. “

Στο τέλος ο Σοφός είπε συμπερασματικά:

“Οταν συζητάτε μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν, μην λέτε λόγια που σας απομακραίνουν, γιατί θα φτάσει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη που δεν θα βρίσκουν πιά τα λόγια σας το δρόμο του γυρισμού”

Περίτεχνα λόγια

και επιτηδευμένη εμφάνιση,

δύσκολα συμβαζίζουν

με τήν Ευθύτητα Του Χαρακτήρα.

Κομφούκιος.

απο δημοσίευση στο διαδίκτυο

παιδαγωγική μεταθανάτια εμπειρία,

“Πόσοι άνθρωποι σε δύσκολες στιγμές δεν το λένε! Οι περισσότεροι όμως δε γνωρίζουν ότι είναι αμαρτία κι ότι αποτελεί έλλειψη υπομονής κι ελπίδας στη βοήθεια του Θεού. Το ακόλουθο όμως περιστατικό , το βεβαιώνει ξεκάθαρα. Το διηγήθηκε με πολλή ταπείνωση και συναίσθηση ένας σεβαστός ιερέας, ο οποίος έχει πνευματικά παιδιά και στην επαρχία και στην Αθήνα. Είπε: "Όσοι τον άκουγαν έμειναν κατάπληκτοι να τον κοιτούν , σκεπτόμενοι πόση ενοχή έχουν όσοι κατηγορούν, ιδίως τους ιερωμένους... Πόση αμαρτία συσσωρεύουν στην ψυχή τους, ιδίως όταν σπρώχνουν σε απελπισία τις ψυχές που κατηγορούν! Λες και τους εξουσιοδότησε ο Θεός να κρίνουν τον κόσμο...

Ο σεμνός κληρικός συνέχισε την αφήγησή του, λέγοντας:

Αυτά είπε ο παππούλης και με τα τελευταία λόγια η φωνή του κόπηκε απ' τη συγκίνηση...”

«Σημασία δεν έχει που βρίσκεται το κορμί, 

αλλά που ταξιδεύει η ψυχή.»κράτη

«Αυτός που δεν ξέρει 

για ποια πράγματα να νοιάζεται 

και σε ποια να μη δίνει σημασία, 

νοιάζεται για το ασήμαντο 

και παραβλέπει το ουσιώδες.»

Βούδας

“η γνώσις τού είναι Θεόν,

εν πάση τη κτίση φυσικώς εγκατέσπαρται ! ”
Αγιος Ιωαννης Δαμασκηνός.

Βρήκαμε στο ΔΙΑδίκτυο κατι ενΔΙΑφέρον και σας το αντιγραφουμε :

ΕΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΟΥΣ

ΚΑΙ ΠΑΣΑΝ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΗΜΩΝ

ΧΡΙΣΤΩ ΤΩ ΘΕΩ ΠΑΡΑΘΩΜΕΘΑ

«Στό βιβλίο τού αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς υπάρχει ένας διάλογος ενός ζητιάνου μέ ένα διάσημο θεολόγο. Ο θεολόγος επί οκτώ έτη ακατάπαυστα παρακαλούσε Τό Θεό νά τού φανερώσει κάποιον άνθρωπο, πού θά μπορούσε νά τού δείξει τόν πιό σίγουρο δρόμο γιά τή Βασιλεία τών Ουρανών. Κάποια μέρα πού έφθασε στό αποκορύφωμα τής προσευχής άκουσε μιά φωνή «Πήγαινε καί στήν έξοδο τής Εκκλησίας θά βρείς τόν άνθρωπο πού ζητάς». Πηγαίνει βιαστικά στήν Εκκλησία, όπου βρίσκει ένα γέρο ζητιάνο μέ κουρελιασμένα ρούχα καί πληγωμένα γόνατα καί τόν χαιρετά

- « Καλό καί ευτυχισμένο πρωινό, γέροντα ».

- « Ποτέ δέν είχα κακό καί δυστυχισμένο πρωινό ».

(ο άλλος εν αμηχανία διορθώνει)

- « Είθε νά σού στείλει Ο Θεός κάθε αγαθό »!

- « Ουδέποτε μού εστάλη κάτι μή αγαθό »!

(ο θεολόγος παραξενεύεται καί τού λέει)

- « Τί συμβαίνει μέ σένα, γέροντα; Εγώ σού εύχομαι κάθε ευτυχία ».

- « Μά ποτέ δέν είμαι δυστυχής. Ζώ σύμφωνα μέ τό θέλημα τού Θεού. Γιά τό ζυγό πού μού έδωσε Ο Θεός ποτέ δέν δυσανασχέτησα καί είμαι πάντοτε ευχαριστημένος ».

- « Από πού ήλθες εσύ, γέροντα, εδώ »;

- « Από Τόν Θεό ».

- « Καί πού Τόν βρήκες »;

- « Εκεί πού Τόν άφησα στήν αγαθή θέληση ».

- « Ποιός είσαι, γέροντα, καί σέ ποιά τάξη ανήκεις »;

- « Οποιος κι άν είμαι, είμαι ικανοποιημένος μέ τήν κατάστασή μου, γιατί βασιλεύς είναι αυτός πού κυβερνά καί διευθύνει τόν εαυτό του ».

Ο θεολόγος αποδέχθηκε τελικά πώς ο δρόμος τού ζητιάνου ήταν ο μόνος σίγουρος γιά τόν Ουρανό, δηλ. η τελεία παράδοση στό θέλημα Τού Θεού»

'Ομως, πάραυτα εχοντας αντιγράψει το κειμενο σε κειμενογράφο, 

μάς Τιμήσαν οι Αγγελλοι να μας δείξουν, πως θα έπρεπε να είναι η σωστή γραφή αυτού του άρθρου, 

ή για να ειναι κατανοητό σε αλλα παραλληλα επιπεδα, τό πως Εκείνοι μας βλεπουν :

“ΧΡΙΣΤΩ ΤΩ ΘΕΩ ΠΑΡΑΘΩΜΕΘΑ

ΕΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΟΥΣ

ΚΑΙ ΠΑΣΑΝ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΗΜΩΝ !”

First they ignore you,

then they laugh at you,

then they fight you,

then you win.

Mahatma Gandhi.

«Όταν οι Αθηναίοι κορόιδευαν τον Διογένη πως οι Σινωπείς τον είχανε καταδικάσει σε εξορία, αυτός απαντούσε: “Και εγώ τους καταδίκασα να μείνουν εκεί” »

Στην Σκήτη του Αγ. Παντελεήμονος στο Κουτλουμούσι, ο μοναχός Ιωσήφ, θέλησε να επισκευάσει, στο πάτωμα της καλύβας του, ένα σανίδι που είχε σπάσει. Καθάρισε το σάπιο, πήρε με ακρίβεια τα μέτρα, έκοψε το σανίδι και πήγε να το τοποθετήσει. Όταν το έβανε στη θέση του, το σανίδι ήταν μεγαλύτερο. Το πήρε, έκοψε το περίσσιο και πήγε πάλι να το τοποθετήσει. Το είδε πως ήταν μικρότερο απ΄ ότι έπρεπε.
Ο Γέρο – Ιωσήφ, ήταν μαραγκός στο επάγγελμα. Παίρνει για δεύτερη φορά τα μέτρα, κόβει άλλο σανίδι στα μέτρα που χρειάζονταν με ακρίβεια, πήγε να το βάλει στη θέση του, αλλά και πάλι περίσσευε, το έκοψε, κι όταν πήγε να το καρφώσει, έγινε μικρότερο. Τότε έχασε την υπομονή του και με θυμό είπε : «Άει στο διάβολο, διάβολε, τί έχεις, τί να σου κάμω για να ταιριάξεις ; Τέσσερις φορές σε μέτρησα και τέσσερις σε έκοψα, τώρα τί διάβολο έχεις και δεν ταιριάζεις» ;
Ο ταλαίπωρος αυτός μοναχός, αντί να ειπεί την ευχή και να επικαλεστεί τη θεία βοήθεια στην εργασία του, προτίμησε να μνημονεύσει τον διάβολο, ο οποίος δεν άργησε αλλά κάτι τέτοιες ευκαιρίες ζητάει, γι΄ αυτό παρουσιάστηκε μπροστά του, ο διάβολος, μ΄ όλη την αγριωπή μορφή του και του είπε : «Με φώναξες γέροντα, τί είναι, τί θέλεις ; Εδώ είμαι ΄ γω για να σε βοηθήσω».
Ο Γέρο – Ιωσήφ τρομαγμένος έκαμε το σταυρό του, παράτησε το σανίδι κι έτρεξε στον Πνευματικό του να εξομολογηθεί, αλλά από τότε μέχρι σήμερα έχουν περάσει περισσότερα από 30 χρόνια και δεν μπορεί να συνέλθει, του έμεινε ο φόβος και μια αφηρημάδα στο μυαλό, σαν αντιμισθία από τον διάβολο.
Τούτο ας γίνει μάθημα σε όλους, μικρούς και μεγάλους, να μη λένε το διάβολο, ούτε για αστεία. Επειδή, ο διάβολος βάνει τον άνθρωπο να θυμώνει και στον θυμό του επάνω, τον βάνει να βρίζει ή να βλασφημεί τα θεία, κι αν δεν κατορθώσει τούτο, τον πείθει να ειπεί στον συνάνθρωπό του, στον αδελφό του, στο παιδί του, ή και στον εαυτό του ακόμη, «Άει στο διάβολο». Τούτο γίνεται κακίστη συνήθεια και πολλοί γονείς στέλνουν τα παιδιά τους στον διάολο.
Ενώ μπορεί ο άνθρωπος να αποκτήσει καλές συνήθειες κι αντί να λέει «άει στο διάβολο», να λέει «άει στην ευχή» ή «άει στο καλό σου» ή όπως συνηθίζουν οι πατέρες να λένε «να σε πάρει η ευχή» ή «ο Θεός να σ΄ ελεήσει», που είναι το καλύτερο απ΄ όλα. Έτσι συνηθίζει ο άνθρωπος να εύχεται και να λέει πάντοτε τα καλά, σύμφωνα με την Αγία Γραφή «ευλογείτε και μη καταράσθε» (Ρωμ. 12, 14».
ΠΗΓΗ : ΑΝΔΡΕΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, τομ. Α΄, ΑΘΗΝΑΙ 1980, σσ. 288 κ.ε

Amour divin,

toi qui sais ce que sera notre avenir,

aide-nous à lâcher prise.

Amour divin,

toi qui sais ce que nous sommes,

aide-nous à aimer comme tu aimes.

Amour divin,

toi qui sais comme il est difficile

de penser aux autres,

aide-nous à consacrer du temps

à ceux qui en ont besoin.

Amen