“ Ἄναρχε Θεέ, Σὺ ποὺ Δημιούργησες τὸν οὐρανό, καὶ Θεμελίωσες τὴν γῆ ἐπάνω στὰ νερά. Σὺ Ἔδωσες τὸν ἥλιο νὰ φωτίζει τὸν κόσμο ὅλο καὶ τὰ σύννεφα νὰ βρέχουν. Σὺ Χαρίζεις ἄφθονα τά ἀγαθά σου ἐπὶ δικαίους καὶ ἀδίκους. Σὺ Εὐεργετεῖς καλοὺς καὶ κακούς, σὰν ἀνεξίκακος καὶ Πανάγαθος. Ἄκουσε τώρα Πλουσιόδωρε Βασιλεῦ, τὴν δούλη σου ποὺ Σὲ παρακαλεῖ καὶ ὅποιος μνημονεύει τὸ μαρτύριό μου, πρὸς δόξα Τοῦ Ἁγίου Σοῦ Ὀνόματος, Ἀξίωσε τὸν νὰ μὴν τοῦ ἀγγίξει ποτὲ τὴν οἰκογενειῶν τοῦ ἀσθένεια κολλητική, οὔτε τὸ σπιτικό του ἀρρώστεια θανατηφόρα…”
Ἕνας ποὺ καμώνονταν
1548 - 1600.
Un chaman brésilien révèle
le côté obscur de la « pensée positive »
Le côté obscur de la pensée positive : «Concentrez-vous sur la puissance de vos pensées et vous transformerez ainsi votre réalité.»
Il y a deux problèmes à cela: 1) C’est épuisant, et 2) C’est souvent inefficace.
La pensée positive vous apprend
à ignorer vos véritables sentiments.
Vous pouvez finir par être en guerre avec vous-même.
Acceptez le contraste de la vie.
Il ne s’agit pas de posséder un manoir, une île privée et avoir des millions sur votre compte en banque. En fait tout cela est plutôt lié à la négativité.
Cet article tente de renforcer l’acceptation selon laquelle nous devrions être heureux avec ce que nous avons, afin d’avoir davantage d’abondance dans notre vie et ce n’est pas faux.
Mais lorsque nous avons des vraies pensées positives, nous réalisons qu’aucune de ces choses n’est vraiment importante. L’amour et l’humilité sont des choses positives, tout comme s’occuper d’un autre, ou de veiller à ce que son voisin se porte bien.
Vouloir une nouvelle voiture, une nouvelle télé, une île, un grand compte bancaire, une renommée internationale, un grand profil sabote la loi d’attraction et n’est certainement pas positif.
- Pour moi ce cheval n'est pas un animal, c'est un ami, aussi le vendre m'est impossible !
Tout le village se rassembla et le traita de vieux fou :
- On t'avait bien dit de le vendre, tu serais riche aujourd'hui et maintenant te voila sans cheval ! Quel malheur! quelle malchance!
Le vieil homme répliqua :
- Vous allez trop loin. Le cheval n'est plus dans l'écurie. C'est tout... Qui vous permet de juger et de dire si c'est une chance ou une malchance ?
De nouveaux les villageois arrivèrent et dirent :
- Tu avais raison vieil homme, nous nous trompions en parlant de malheur. En réalité c'était une bénédiction. Nous sommes désolés !
Le vieil homme répondit :
- Vous allez encore trop loin! Le cheval est revenu avec douze compagnons, c'est tout. Ne jugez pas à nouveau ! Vous ne connaissez qu'un fait isolé et à moins de ne connaître toute l'histoire personne ne peut conclure.
Les villageois revinrent encore et ne purent s'empêcher de juger :
- Tu avais raison, ce n'était pas une bénédiction, mais un nouveau malheur. Ton seul soutien de vieillesse. Te voila plus pauvre que jamais!
Le vieil homme leur répondit :
- Juger est une manie chez vous ! mon fils s'est cassé les jambes. Qui sait si c'est un bien ou un mal, c'est ainsi !
Tous les jeunes furent mobilisés et envoyés au front sauf le fils du vieil homme. Le village tout entier pleurait et dit au vieil homme :
- Tu avais raison. Ton fils a beau être mal en point il est près de toi., tandis que nos fils sont partis pour toujours !
Le vieil homme dit :
- Il est décidément impossible de parler avec vous, vous n'arrêtez pas de juger ! Dites simplement que vos fils ont été enrôlés de force dans l'armée et non le mien ! Personne ne saura jamais si c'est un malheur ou un bienfait hormis Dieu.
Ceci te semble sibyllin et pourtant, si tu réfléchis bien, tu constateras qu’il n’en est rien.
Nous te laissons chercher et méditer sur cette phrase
La « fleur empoisonnée » sous bien des aspects paraît inoffensive et, sans le moindre soupçon, vous continuez à lui accorder votre confiance.
Son but, non-avoué, a pour objet de vous acculer afin que vous demeuriez sous son emprise et ,par là même, sous la domination des plus sombres machinations.
Cette fleur qui en fait n’en est pas vraiment une prend, pour vous séduire et vous attirer, les formes les plus tentantes, celles qui vont vous paraître inoffensives, celles qui vont vous donner envie de les suivre.
Votre monde, mes petits, croule sous cette puissance et nous essayons de vous ouvrir les yeux pour qu’enfin vous réagissiez.
Cela vient, de plus en plus, mais il vous est demandé de poursuivre dans cette voie avec le plus d’ardeur et de détermination possible.
Voyez votre grandeur et ne vous laissez plus piéger par tout ce qui veut vous faire douter et vous maintenir sous son joug.
Vous êtes tout puissant et pour votre malheur vous l’oubliez trop souvent.
Comme vous ne vous imprégnez pas assez de cette vérité, vous ne vous en servez pas.
C’est pourquoi nous nous manifestons de diverses façons, pour vous prouver encore une fois, que vous êtes bien plus que ce que vous pouvez croire.
Cet appel retentit aux fins fonds de l’Infini et vous donne aujourd’hui, à vous enfants qui êtes prêts, une nouvelle pulsion pour une plus grande réalisation.
Sachez combien nous vous aimons et à quel point nous vous accordons notre confiance.
Par cet appel qui vous est fait, vous allez pouvoir prouver vos innombrables qualités et votre soif de parvenir à dominer toute situation.
Nous vous aimons et tendons vers vous nos « bras super puissants » toujours prêts à vous soutenir !
Les guides de Sylvie.
Ou aller directement sur le site : http://fr.groups.yahoo.com/group/Source-de_Joie/ Vous pouvez diffuser ce message à condition que l'intégralité en soit conservée et que la source ne soit pas modifiée. Merci.
Une nouvelle recherche révèle,
que se plaindre,
vous rend littéralement malade
et vous tue à petit feu.
Définissez la plainte, suivez sa fréquence et prenez conscience à chaque fois que vous vous plaignez et pourquoi vous le faites
Prenez vos distances avec les pleurnicheurs incorrigibles
Transformez la plainte en quelque chose d’autre
Une autre excellente façon de le faire est par le changement, le « Je dois aller au travail » peut être remplacé par, « J’ai la chance d’aller travailler aujourd’hui ».
Une des meilleures façons de retirer les déclarations négatives dans votre vie est en retirant de vos phrases le mot « Je » ou « Moi ». Faites ce que vous avez à faire mais évitez de tirer l’attention sur vous-même si vous ne parvenez pas à être positif.
Sandra Véringa
Δεν είναι δράση, έχε το υπόψη σου, είναι αντίδραση.
Όπως πατάς ένα κουμπί κι ανάβει το φως, όπως πατάς ένα κουμπί και σβήνει το φως, αυτό ακριβώς κάνουν και σ’ εσένα οι άνθρωποι.
Σε ανάβουν και σε σβήνουν.
Κάποιος έρχεται και σε επαινεί και φουσκώνει το εγώ σου κι εσύ νιώθεις πολύ σπουδαίος. Κι ύστερα έρχεται κάποιος άλλος και σε κεντρίζει κι εσύ ξεφουσκώνεις και πέφτεις σαν άδειο σακί στο χώμα.
Δεν είσαι κύριος του εαυτού σου.
Ο οποιοσδήποτε μπορεί να σε προσβάλει και να σε κάνει στεναχωρημένο, θυμωμένο, εξοργισμένο, ταραγμένο, βίαιο, τρελό.
Και ο οποιοσδήποτε μπορεί να σε επαινέσει και να σε κάνει να νιώσεις πως είσαι μεγάλος και σπουδαίος, ότι ο Μέγας Αλέξανδρος δεν είναι τίποτα συγκρινόμενος μ’ εσένα.
Κι εσύ αντιδράς σύμφωνα με το πως σε κατευθύνουν οι άλλοι.
Αυτό δεν είναι πραγματική δράση.
Ο Βούδας περνούσε από ένα χωριό και οι άνθρωποι μαζεύτηκαν κι άρχισαν να τον προσβάλλουν. Και χρησιμοποιούσαν τις προσβλητικότερες λέξεις που μπορούσαν να βρουν.
Ο Βούδας στάθηκε, τους άκουσε σιωπηλά κι ύστερα είπε:
“Σας ευχαριστώ που ήρθατε για μένα, εγώ όμως βιάζομαι. Πρέπει να φτάσω στο επόμενο χωριό, που με περιμένουν. Δεν μπορώ να σας δώσω περισσότερο χρόνο σήμερα. Αύριο όμως που θα επιστρέψω, θα έχω περισσότερο χρόνο. Μπορείτε να ξαναμαζευτείτε κι αν αύριο έχει απομείνει κάτι που θέλατε να πείτε σήμερα και δεν μπορέσατε, ελάτε να μου το πείτε.
Σήμερα όμως, συγχωρείστε με.”
Εκείνοι οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να πιστέψουν στα αυτιά και στα μάτια τους: Αυτός ο άνθρωπος έμεινε εντελώς ατάραχος. Ένας από αυτούς ρώτησε: “Δεν μας άκουσες; Τόσα πράγματα σου είπαμε κι εσύ δεν έδωσες καμία απάντηση!”
Ο Βούδας είπε: “Αν θέλατε να απαντήσω, τότε ήρθατε αργά. Έπρεπε να είχατε έρθει πριν δέκα χρόνια. Μέσα σ’ αυτά τα δέκα χρόνια όμως, έχω σταματήσει να κατευθύνομαι από τους άλλους. Δεν είμαι πια σκλάβος, είμαι κύριος του εαυτού μου. Δρω σύμφωνα με τον εαυτό μου, δρω σύμφωνα με την εσωτερική μου ανάγκη. Δεν μπορείτε να με αναγκάσετε να κάνω τίποτα. Θέλατε να με προσβάλλετε και είπατε ό,τι είχατε να πείτε. Πολύ καλά. Νιώστε ικανοποιημένοι. Σε ό,τι αφορά όμως εμένα, εγώ δεν παίρνω τις προσβολές σας. Κι αν δεν τις πάρω, δεν έχουν κανένα νόημα”.
Όταν κάποιος σε προσβάλλει, πρέπει να αποδεχτείς αυτό που λέει – μόνο τότε μπορείς να αντιδράσεις. Αν όμως δεν το αποδεχτείς, αν κρατήσεις απόσταση, αν παραμείνεις ψύχραιμος, τότε τι μπορεί να κάνει εκείνος;
Ο Βούδας είπε: “Αν ρίξετε έναν αναμμένο πυρσό μέσα στο ποτάμι, θα παραμείνει αναμμένος μέχρι να φτάσει στο ποτάμι. Τη στιγμή που πέφτει μέσα στο ποτάμι, όλη η φωτιά φεύγει – το ποτάμι τη σβήνει. Εγώ έχω γίνει ποτάμι. Ρίχνετε προσβολές πάνω μου. Τη στιγμή που τις ρίχνετε, είναι φωτιά, τη στιγμή όμως που φτάνουν σ’ εμένα, όλη η φωτιά τους σβήνει. Δεν πληγώνουν πια. Εσείς πετάτε αγκάθια, καθώς όμως πέφτουν μέσα στη σιωπή μου, γίνονται τριαντάφυλλα.
Εγώ δρω από τη δική μου εσωτερική φύση”.
ΕΠΙΓΝΩΣΗ, ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΓΙΑ ΝΑ ΖΕΙΣ ΙΣΟΡΡΟΠΗΜΕΝΑ
OSHO
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΡΕΜΠΕΛ
Κι αυτό θα περάσει (OSHO).
Μία από τις πιο σημαντικές πνευματικές διδασκαλίες του OSHO
Φώτιση και έρωτας (OSHO)
OSHO
Αν ο νους σου είναι φρέσκος,
είναι φρέσκος και ο κόσμος (Osho)
PRIÈRE A L'UNIVERS
Ralentis le rythme effréné de mes pensées.
Apaise les battements de on cœur.
Pour que je puisse mieux t'écouter.
Ralentis mes pas
Rappelle-moi de faire une pause
dans ma journée
Pour méditer, pour respirer.
Le soir venu, des désirs
qui brûle encore en moi
Les chardons de l'impatience
qui consument mon corps et mon âme.
Libère mon cœur des regrets et des attentes.
Apprends-moi le calme des montagnes.
Enseigne-moi la tranquillité des grands lacs
La sérénité de l'océan
La légèreté des fleurs de printemps.
Aide-moi à vivre simplement
A demeurer immobile plus longtemps
A conserver des moments de silence
Pour que je puisse mieux m'entendre.
Enseigne-moi ta patience, ta tolérance,
ta bienveillance Montre-moi comment
apaiser ma douleur et mes peurs
Et, à mon dernier souffle, tiens ma main.
PRIÈRE A L'UNIVERS
Ralentis le rythme effréné de mes pensées.
Apaise les battements de on cœur.
Pour que je puisse mieux t'écouter.
Ralentis mes pas
Rappelle-moi de faire une pause
dans ma journée
Pour méditer, pour respirer.
Le soir venu, des désirs
qui brûle encore en moi
Les chardons de l'impatience
qui consument mon corps et mon âme.
Libère mon cœur des regrets et des attentes.
Apprends-moi le calme des montagnes.
Enseigne-moi la tranquillité des grands lacs
La sérénité de l'océan
La légèreté des fleurs de printemps.
Aide-moi à vivre simplement
A demeurer immobile plus longtemps
A conserver des moments de silence
Pour que je puisse mieux m'entendre.
Enseigne-moi ta patience, ta tolérance,
ta bienveillance Montre-moi comment
apaiser ma douleur et mes peurs
Et, à mon dernier souffle, tiens ma main.
Τίποτε δὲν συμβαίνει …. τυχαία…..
Ὁ Δρ Ahmed, ἕνας πολὺ γνωστὸς εἰδικὸς στὸν καρκίνο, ταξίδευε σὲ μία ἄλλη πόλη γιὰ ἕνα σημαντικὸ συνέδριο ὅπου ἐπρόκειτο νὰ τιμηθεῖ μὲ ἕνα βραβεῖο στὸν τομέα τῆς ἰατρικῆς ἔρευνας.....
Ἦταν πολὺ ἐνθουσιασμένος, βέβαια, νὰ παρευρεθεῖ στὸ συνέδριο καὶ ἤθελε νὰ φτάσει ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ γρήγορα....
Εἶχε δουλέψει πάρα πολὺ σκληρὰ στὴν ἔρευνά του καὶ θεωροῦσε ὅτι οἱ προσπάθειές του ἄξιζαν τὸ βραβεῖο....
Ὡστόσο, μετὰ τὴν ἀπογείωση τοῦ ἀεροσκάφους, καὶ μετὰ ἀπὸ δύο ὧρες πτήση, τὸ ἀεροπλάνο ἔκανε ἀναγκαστικὴ προσγείωση στὸ πλησιέστερο ἀεροδρόμιο λόγῳ τεχνικῆς βλάβης καὶ ὅπως ἦταν φυσιολογικὸ ὁ Δρ Ahmed ἄρχισε νὰ ἀνησυχεῖ ὅτι θὰ χάσει τὸ συνέδριο.....
Ἔτσι, πῆγε ἀμέσως στὶς πληροφορίες τοῦ ἀεροδρομίου γιὰ νὰ διερευνήσει ἂν ὑπῆρχε ἄλλη πτήση γιὰ τὸν προορισμό του....
Ἡ κοπέλα στὶς πληροφορίες τὸν ἐνημέρωσε ὅτι ἡ ἑπόμενη πτήση θὰ ἦταν μετὰ ἀπὸ δέκα ὧρες, κι ἔτσι θὰ ἦταν πολὺ ἀργὰ γιὰ τὸ συνέδριο....
Τὸν συμβούλευσε μάλιστα ὅτι αὐτὸ ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ κάνει θὰ ἦταν νὰ ἐνοικιάσει αὐτοκίνητο καὶ νὰ ὁδηγήσει μόνος του μέχρι τὸ συνέδριο, κάτι ποὺ θὰ τοῦ ἔπαιρνε λιγότερο ἀπὸ τέσσερις ὧρες....
Μὴ ἔχοντας ἄλλη ἐπιλογή, καὶ παρόλο ποὺ δὲν τοῦ ἄρεσε νὰ ὁδηγεῖ σὲ μεγάλες ἀποστάσεις, ἀκολούθησε τὴ συμβουλή……
Ὁ Δρ Ahmed λοιπὸν ἐνοικίασε ἕνα αὐτοκίνητο καὶ ἄρχισε τὸ ταξίδι του....
Ὡστόσο, σύντομα, μόλις ἔφυγε ἀπὸ τὸ ἀεροδρόμιο, ὁ καιρὸς ξαφνικὰ ἄλλαξε καὶ ἄρχισε μία δυνατὴ καταιγίδα....
Ἡ δυνατὴ βροχὴ δυσκόλευε σημαντικὰ τὴν ὁρατότητα κι ἔτσι σὲ μία διασταύρωση δὲν πρόσεξε τὶς πινακίδες καὶ πῆρε ἄλλο δρόμο ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ ἔπρεπε νὰ πάρει....
Μετὰ ἀπὸ δυὸ ὧρες ὁδήγησης, κάτω ἀπὸ πολὺ ἄσχημες καιρικὲς συνθῆκες ἦταν πιὰ βέβαιος ὅτι χάθηκε....
Ὁδηγώντας κάτω ἀπὸ ἔντονη βροχὴ καὶ δύσκολη ὁρατότητα, σὲ ἕνα ἔρημο δρόμο, καὶ αἰσθανόμενος πολὺ κουρασμένος καὶ πεινασμένος ἄρχισε νὰ ψάχνει γιὰ ὁποιοδήποτε σημάδι ζωῆς....
Μετὰ ἀπὸ λίγο, ὅταν ἡ καταιγίδα κόπασε κάπως, βρῆκε τελικὰ ἕνα μικρὸ παλιὸ σπίτι, στὴν ἐρημιά....
Κάτω ἀπὸ μεγάλη ἀπελπισία, καὶ μὴ ἔχοντας ἄλλη ἐπιλογή, βγῆκε ἀπὸ τὸ αὐτοκίνητο καὶ χτύπησε τὴν πόρτα....
Μία ὄμορφη κυρία ἄνοιξε τὴν πόρτα....
Τῆς ἐξήγησε τί τοῦ εἶχε συμβεῖ καὶ τὴν ρώτησε ἂν μποροῦσε νὰ χρησιμοποιήσει τὸ τηλέφωνό της....
Ἡ κυρία, πολὺ στενοχωρημένη, τοῦ ἀπάντησε ὅτι δὲν ἔχει τηλεφωνικὴ σύνδεση, ἀλλὰ εἶπε στὸν γιατρὸ ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ ἔρθει μέσα μέχρι νὰ βελτιωθεῖ ὁ καιρός....
Πλήρως ἐξαντλημένος καὶ πεινασμένος δέχτηκε τὴν εὐγενική της πρόσκληση καὶ μπῆκε μέσα... Ἡ κυρία τοῦ ἔδωσε ζεστὸ τσάι καὶ παξιμάδι γιὰ νὰ φάει....
Στὴ συνέχεια ἡ κυρία τοῦ εἶπε ὅτι προσευχόταν, ὅταν τῆς κτύπησε τὴν πόρτα, καὶ ὅτι σκόπευε νὰ συνεχίσει τὴν προσευχή της....
Τὸν προσκάλεσε μάλιστα, ἂν ἤθελε, νὰ προσευχηθεῖ κι ἐκεῖνος μαζί της....
Ὁ Δρ Ahmed χαμογέλασε καὶ τῆς εἶπε ὅτι δὲν πίστευε στὶς προσευχὲς οὔτε Στὸ Θεὸ φυσικά, ἀλλὰ ἐκείνη θὰ μποροῦσε νὰ συνεχίσει τὴν προσευχή της……
Καθισμένος στὸ τραπέζι καὶ πίνοντας τὸ τσάι του, ὁ Δρ Ahmed παρακολούθησε τὴ γυναῖκα σὲ μία σκοτεινὴ γωνιὰ τοῦ δωματίου, κάτω ἀπὸ τὸ φῶς τῶν κεριῶν, ποὺ προσευχόταν γιὰ κάποιον, ἔχοντας δίπλα της ἕνα μικρὸ παιδικὸ κρεβατάκι....
Αὐτὸ κράτησε γιὰ ἀρκετὴ ὥρας, καθὼς ἡ κυρία κάθε φορᾷ ποὺ τελείωνε μία προσευχή, ἄρχιζε μία ἄλλη....
Θεωρώντας ὅτι ἡ γυναῖκα θὰ μποροῦσε νὰ χρειάζεται κάτι, ὁ γιατρὸς ἐκμεταλλεύτηκε ἕνα μικρὸ διάλειμμα στὶς προσευχές της καὶ τὴν ρώτησε τί ἀκριβῶς ζητοῦσε ἀπὸ Τὸ Θεὸ κι ἂν Ὁ Θεὸς Εἶχε Εἰσακούσει, μέχρι τώρα κάποιαν ἀπὸ τὶς προσευχές της…….
Ἡ κυρία χαμογέλασε μελαγχολικὰ καὶ τοῦ εἶπε ὅτι τὸ παιδὶ στὸ κρεβατάκι εἶναι ὁ γιὸς τῆς ὁ ὁποῖος πάσχει ἀπὸ ἕνα σπάνιο τύπο καρκίνου καὶ ὑπάρχει μόνο ἕνας γιατρός, ὁ Δρ Ahmed, ποὺ μπορεῖ νὰ τὸν θεραπεύσει, ἀλλὰ, δὲν ἔχει χρήματα γιὰ νὰ πληρώσει γιὰ τὴν ἐγχείρηση, καὶ ἐπιπλέον ὁ Δρ Ahmed ζεῖ σὲ μία πολὺ μακρινὴ πόλη....
Τοῦ εἶπε ἐπίσης, ὅτι Ὁ Θεὸς Δὲν Ἀνταποκρίθηκε μέχρι στιγμῆς στὶς προσευχές της, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἦταν λόγος νὰ σταματήσει νὰ προσεύχεται....
Πρόσθεσε ἐπίσης, ὅτι δὲν θὰ ἐπέτρεπε στοὺς φόβους της νὰ ξεπεράσουν τὴν πίστη της…… καὶ ὅτι Ὁ Θεὸς κάποια μέρα Θὰ Ἀνταποκρινόταν……
Ξαφνιασμένος ….. καὶ ἄφωνος ….. ὁ Δρ Ahmed ….. ἔνοιωσε δάκρυα νὰ πλημμυρίζουν τὰ μάτια του….. καὶ ψελλίζοντας …. μὲ δυσκολία….. «Ὁ Θεὸς Εἶναι Μεγάλος»….. ἔφερε στὸ μυαλὸ τοῦ τὴ σειρὰ τῶν γεγονότων στὸ ταξίδι του, μέχρι τὸ σημεῖο αὐτό….. τὴ βλάβη στὸ ἀεροπλάνο…. τὴν καταναγκαστικὴ προσγείωση…. τὴν καταιγίδα….. τὸ χάσιμο τοῦ δρόμου…..
Κατάλαβε ἀκόμα ὅτι ὅλα αὐτὰ δὲν ἦταν τυχαῖα ἀλλὰ συνέβησαν μὲ μία προκαθορισμένη ἀκολουθία… τόσο γιὰ νὰ ἀνταποκριθεῖ Ὁ Θεὸς στὶς προσευχὲς τῆς γυναίκας….. ἀλλὰ καὶ γιὰ Νὰ Δώσει στὸν ἴδιο τὴν εὐκαιρία νὰ βγεῖ ἀπὸ τὸν ὑλιστικὸ κόσμο ποὺ ζοῦσε καὶ νὰ προσφέρει βοήθεια στοὺς φτωχοὺς ἀνθρώπους ποὺ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣ ΤΟΥΣ ……… καί…. ὅ,τι Συμβαίνει….. Συμβαίνει γιὰ κάτι καλύτερο…….
Σκεπτόμενος αὐτά.....πλησίασε πρὸς τὸ παιδί..... κι ἔνοιωσε μία ..... ἀπέραντη γαλήνη..... νὰ πλημμυρίζει τὴν ψυχή του........
ἀπὸ τὸν Shadab Akram.
(κυκλοφόρει εἰς τὸ διαδίκτυο.)
Το αληθινό γεγονός πού καταγράφουμε έγινε γύρω στο 1940, πριν από την έναρξη του πολέμου.
Ένας ιερεύς ο παπα-Θεόδωρος κλήθηκε για να κοινωνήσει δύο χριστιανούς ετοιμοθάνατους. Έναν πλούσιο, σκληρό και φιλάργυρο και μια ενάρετη χήρα, που μεγάλωσε μόνη της,
με τιμιότητα και σωφροσύνη, σκληρό αγώνα και φτώχεια πολλή, εκείνα τα χρόνια, οκτώ παιδιά !!!
Ο παπα-Θεόδωρος πήρε μαζί τον διάκονο του, τον πατέρα Λαυρέντιο. Μπροστά ο νεωκόρος, στο πλάι ο διάκονος και ο ιερεύς με το άγιο Ποτήριο, ασκεπής και με τον Αέρα στους ώμους, (όπως εσυνηθίζετο τότε), πήγαν πρώτα στο σπίτι του πλούσιου, αλλά αυτός ούτε καν ήθελε να ακούσει για Θεία Κοινωνία! Μόνο φώναζε:
-Δεν είμαι εγώ για θάνατο! Έγινε ένας διάλογος, όσο ήταν δυνατόν, μεταξύ του ιερέως και του άρρωστου, αλλά αυτός ήταν ανένδοτος, δεν ήθελε να κοινωνήσει.
Λέγει τότε ο διάκονος, ο πατήρ Λαυρέντιος :
-Πάτερ Θεόδωρε, μου δίνετε, σας παρακαλώ το άγιο Ποτήριο, να πάω να κοινωνήσω την ετοιμοθάνατη κυρία Μαρία και εσείς να συζητήσετε με τον ασθενή μέχρι να γυρίσω ! Και εάν έχει πεισθεί, να τον Κοινωνήσουμε μετά;
-Να πας παιδί μου, με τις ευχές μου. Ο νεωκόρος μπροστά με το λαδοφάναρο και πίσω ο διάκονος με την Θεία Κοινωνία έφθασαν σε ένα φτωχικό σπιτάκι. Μπήκαν μέσα και είδαν γύρω από το κρεβάτι της κυρα-Μαρίας να παρευρίσκονται τα παιδιά,τα εγγόνια,
οι λοιποί συγγενείς της και όλοι να κλαίνε για την υπέροχη αυτή μητέρα, γιαγιά και συγγενή. Μόλις προχώρησε λίγο ο διάκονος, έμεινε ακίνητος ! Τι είδε ; Ανείπωτο θέαμα ! Περικυκλωμένη δεν ήταν μόνο από ανθρώπους ή αγιασμένη αυτή ψυχούλα, αλλά και από δεκάδες Αγγέλους και Αρχαγγέλους, που συνωστίζονταν μέσα στο δωμάτιο ποιος θα πρώτοχαϊδέψει και ποιος θα πρωτοαπαλύνει και θα πρωτοσφουγγίσει τον ίδρωτα αυτής της υπερευλογημένης μάνας !
Και δεν ήταν μόνο αυτό !!! Ακριβώς πάνω από το κεφαλάκι της, στο προσκεφάλι της δηλαδή, ήταν H Υπεραγία Θεοτόκος, η οποία με ένα θεοΰφαντο μαντήλι της σκούπιζε τον ίδρωτα του πυρετού από το μέτωπο της. Τα δε χείλη της ετοιμοθάνατης ψιθύριζαν : «Χαίρε,Νύμφη ανύμφευτε».
Και ω του θαύματος όλοι οι Άγγελοι έπεσαν «μπρούμυτα» και προσκύνησαν το εισερχόμενο πανάγιο Ποτήριο πού είχε μέσα το τίμιο Σώμα και το Αίμα του Κυρίου !
Όλες οι Αγγελικές Δυνάμεις ! Και H Υπεραγία Θεοτόκος, κατά έναν ακατάληπτο τρόπο, ασπάσθηκαν το άγιο Ποτήριο και οδήγησαν τον διάκονο να κοινωνήσει την ετοιμοθάνατη.
Μετά τη Θεία Κοινωνία οι Άγγελοι πήραν, την ψυχή αυτής της ευλογημένης μάνας, την παρέδωσαν στα χέρια Tης Παναγίας και όλοι μαζί ανήλθαν στον Ουρανό. Άστραψε ο τόπος,μοσχοβόλησε το δωμάτιο και ο διάκονος με φόβο και χαρά απερίγραπτη και αγαλλίαση έφυγε και επέστρεψε στο σπίτι του πλουσίου. Μπήκε μέσα και τον κατέλαβε ρίγος, γιατί γύρω από το κρεβάτι του φιλάργυρου αυτού ανθρώπου, βρίσκονταν εκατοντάδες δαίμονες,οι όποιοι με τρίαινες φοβερές κατατρυπούσαν το σώμα του σε διάφορα σημεία : στα γόνατα, στα πόδια, στα χέρια, στις παλάμες, στην κοιλιά, στο λάρυγγα, στα μάτια, στο κεφάλι. Με όσα μέλη αμάρτησε, πάνω σ'αυτά τρυπούσαν οι δαίμονες. Ούρλιαζε, φώναζε ο ταλαίπωρος πλούσιος. Παρέδωσε το άγιο Ποτήριο τρέμοντας, στα χέρια του ιερέως, ο διάκονος και από τον τρόμο του λιποθύμησε.
O ιερεύς εις μάτην προσπαθούσε να πείσει τον πλούσιο να «ετοιμαστεί» για το τέλος ! Αυτός τίποτα ! Πέθανε τελικά χωρίς Θεία Κοινωνία και χωρίς Εξομολόγηση.
“Οι γιατροί είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά..
Ήταν το 1984, στο Κεντρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης (νυν Γ. Γεννηματά), όταν οι ιατροί είχαν σηκώσει τα χέρια τους ψηλά σχετικά με την υγεία του αδελφού μου, και πως για να το κρατήσουν στη ζωή, έπρεπε στο χειρουργείο, να ακρωτηριάσουν το ένα του πόδι.
Εκείνο το χρονικό διάστημα, στην μονάδα ήταν και μία κυρία μαζί με την κόρη της, που γνώριζαν την χάρη Της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, και έδωσαν στην μητέρα μου… το βιβλιαράκι της, με τα θαύματα της, το λαδάκι, και το μήλο, που έπρεπε να νηστέψεις για 3 ημέρες και το πρωί της 4ης ημέρας έπρεπε να το πάρεις νηστικός.
Ήταν τόση μεγάλη η απελπισία μας, για την υγεία του αδελφού μου, που πλέον αρχίσαμε να χάνουμε και την πίστη μας στα θεία, παρά μόνο η μητέρα μου, που από μικρή ήταν στο χώρο της Εκκλησίας, και έλεγε στο τέλος θα τα καταφέρουμε, και Ο Θεός Δεν Θα Άφηνε τον αδελφό μου με ακρωτηριασμένο πόδι, για το υπόλοιπο της ζωής του, αν και ήταν τότε, μόνο 11 ετών…
Η μητέρα μου, διάβασε το βιβλιαράκι, λάδωσε τον αδελφό μου, και αποφασίσανε να νηστέψουν, μέχρι την ημέρα του χειρουργίου, αν και η κατάσταση της υγείας του αδελφού μου, δεν το επέτρεπε, σύμφωνα με τα λεγόμενα των ιατρών…
Και εκεί που κυλούσαν όλα μα όλα μέσα στην απελπισία, παρά μόνο η μάνα μου και το τονίζω, ήταν αισιόδοξη, το βράδυ της 3ης ημέρας της νηστείας, ξημερώματα, όπως διηγούνται ακόμη και σήμερα, ο αδελφός μου, και η μητέρα μου, εμφανίστηκε στο δωμάτιο τους στο νοσοκομείο, Μια Μαυροφορούσα. Ξύπνησαν μόνο η μάνα μου, που κοιμόταν σε μια καρέκλα σχεδόν 100 ημέρες δίπλα στον αδελφό μου, αλλά και ο αδελφός μου.
Η κοπέλα, με την μητέρα της, που ήταν στο ίδιο δωμάτιο, δεν ξύπνησαν….(η κοπέλα ήταν η αδελφή της Δέσποινας Βανδή, η δεσποινίς Μαλέα παρακαλώ, αλλά δεν θα μείνω καθόλου σε αυτό το γεγονός, αλλά η πορεία μας στην χάρη Της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, ξεκίνησε από την οικογένεια Μαλέα) Πλησίασε Η Μαυροφορούσα τον αδελφό μου, και την μητέρα μου, και τους είπε:
– Είμαι Η Αγία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου, δεν θέλω να στεναχωριέστε, γιατί όλα θα πάνε καλά.
Με το που το είπε άπλωσε το χέρι της, από την πατούσα του αδελφού μου, μέχρι το κεφάλι του, και του είπε:
– Δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα τώρα, είσαι και εσύ ένα από τα παιδιά μου… Με το που το είπε, έφυγε με την ίδια ηρεμία που προσήλθε στο δωμάτιο από την πόρτα, όπως ένας κανονικός άνθρωπος. Έντρομος ο αδελφός μου, παιδί 11 ετών, με κλάματα η μάνα μου, που είχε αισθανθεί το θαύμα, δεν κλείσανε μάτι όλο το υπόλοιπο της νύχτας. Το πρωί, ολοκλήρωσαν την νηστεία, με την λήψη του αγίου μήλου, Της Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, ώσπου ήρθε η ώρα που κάνανε την πρωινή εμφάνιση τους οι γιατροί στο δωμάτιο, και δώσανε εντολή στους νοσοκόμους να ετοιμάσουν τον αδελφό μου, για τις τελευταίες εξετάσεις, πρίν από το χειρουργείο…
Η μάνα μου τους ακολούθησε μέχρι το ακτινολογικό, εκεί που θα γινόντουσαν και οι τελευταίες εξετάσεις, λίγο πριν το χειρουργείο, για τον ακρωτηριασμό…
Πέρασαν σχεδόν 20 λεπτά, και έβλεπε η μάνα μου, τους ακτινολόγους και άλλων τμημάτων, να εισέρχονται στο χώρο, που φτιάχνανε τις εξετάσεις του αδελφού μου, όταν πλέον είδε να φτάνει και όλο το team των ιατρών, πανικόβλητο, μπρος σε όλα αυτά που τους έλεγαν οι ακτινολόγοι από τα εσωτερικά τηλέφωνα…
Μετά από 1 ολόκληρη ώρα παρακαλώ, βγήκε ο καθηγητής της Ορθοπαιδικής (Ιατρικής Σχολής-ΑΠΘ),κύριος Βασίλειος Παπαβασιλείου, και λέει στην μητέρα μου:
– Εγώ σηκώνω τα χέρια ψηλά. Αυτά που βλέπω τώρα, Είναι Θέλημα Θεού. Το παιδί δεν έχει τίποτα, και μπορείτε να το πάρετε από το νοσοκομείο και να φύγετε, ακόμη και τώρα, αλλά όπου και αν πάτε, σταματήστε σε μια εκκλησία να ευχαριστήσετε Τον Θεό, που Έκανε ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα, για μένα, στην Ιατρική επιστήμη…
Η μάνα μου άρχισε τα κλάματα, κατάλαβε ότι Η χάρη Της Αγίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου, δεν άφησε να τυραννηθεί ούτε η ίδια, αλλά ούτε και ο αδελφός μου. Από τότε μας έγινε Η Αγία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου, Η Αγία της οικογένειας μας βοήθησε άπειρες φορές, ακόμη και με περίπτωση καρκίνου στο στήθος της μητέρας μου, που τελικά πάνω κάτω έκανε και πάλι την εμφάνιση της Η Αγία μας, και όπως ήρθε το κακό, έτσι έφυγε.
Ο αδελφός μου θα τιμήσει για τα θαύματα, Την Αγία Ειρήνη Την Χρυσοβαλάντου, με το να δώσει στο πρώτο του παιδί, το όνομα της Αγίας, και εγώ στο τρίτο μου παιδί…”
Αγία τού Θεού Ειρήνη Χρυσοβαλάντου
πρέσβευε υπέρ πάντων ημών αμήν.
Τὸ τηγανόψωμο τοῦ ζητιάνου.
Μία γυναῖκα ἔκαμνε κάθε μέρα τηγανόψωμα γιὰ τὴν οἰκογένειά της καὶ ἕνα τηγανόψωμο ἐπιπλέόν , το ὅποιό το ἄφηνε στὸ περβάζι τοῦ παραθύρου της , ὥστε νὰ τὸ πάρει ὅποιος περαστικὸς πεινάει καὶ θέλει νὰ τὸ φάει. Ἢ γυναῖκα εἶχε ἕναν γιὸ , ποῦ πῆγε σὲ μακρινὸ μέρος γιὰ νὰ ἀναζητήσει τὴν τύχη του . Γιὰ πολλοὺς μῆνες δὲν εἶχε καμία εἴδηση γιὰ αὖτον , ὅποτε ἢ γυναῖκα ἀφήνοντας τὸ τηγανόψωμο στὸ περβάζι , ἔκαμνε καὶ μιὰ προσευχὴ γιὰ τὴν ἀσφαλῆ ἐπιστροφὴ τοῦ γιοῦ τῆς κοντά της.
Κάθε μέρα ἐρχότανε ἕνας ἥλικιωμενος ζητιάνος καὶ ἔπαιρνε τὸ τηγανόψωμο. Ἀντὶ ὅμως νὰ ψελίσσει ἔστω ἕνα εὐχαριστῶ , μουρμούριζε ὃ ζητιάνος, καθὼς ἀπομακρυνότανε , τὰ παρακάτω λόγια:
" Τὸ κακὸ ποῦ κάνεις, παραμένει μαζί σου.
Τὸ καλὸ ποῦ κάνεις, γυρνάει πίσω σέ σένα ! "
Αὖτο συνεχιζότανε καθημερινά. Κάθε μέρα ἐρχότανε ὃ ἥλικιωμενος ζητιάνος , ἔπαιρνε τὸ τηγανόψωνο καὶ μουρμούραγε τὰ ἴδια λόγια :
" Τὸ κακὸ ποῦ κάνεις, παραμένει μαζί σου.
Τὸ καλὸ ποῦ κάνεις, γυρνάει πίσω σέ σένα ! "
Ἢ γυναῖκα ἄρχισε σιγὰ-σιγὰ νὰ ἐνοχλεῖται καὶ νὰ ἐκνευρίζεται ἀπὸ αὔτη τὴ συμπεριφορὰ Τοῦ ζητιάνου , πολὺ περισσότερο ἐπειδὴ δὲν μποροῦσε νὰ κατανοήσει τὸ νόημα τῶν φράσεων, ποῦ μουρμούραγε αὐτός. Θὰ μποροῦσε βεβαίως νὰ τὸν ρωτήσει εὐθέως τί ἔννοει , ἄλλα δὲν ἤθελε νὰ τὸ κάνει , πειδὴ τὸ θεωροῦσε ὑποτιμητικὸ γιὰ τὸν ἕαυτό της.
Σκέφτηκε λοιπὸν ἢ γυναῖκα μὲ ποιὸν τρόπο Θὰ μποροῦσε νὰ διακόψει τὴ συγκεκριμένη σχέση , ποῦ ἀναπτύχθηκε μὲ τὸν ἥλικιωμενο ζητιάνο καὶ ἀποφάσισε Νὰ τὸν ἀπομακρύνει, δηλητηριάζοντας τὸ κομμάτι τοῦ τηγανόψωμου, ποῦ ἄφηνε στὸ παράθυρο.
Ἔβαλε λοιπὸν δηλητήριο στὸ τηγανόψωμο , τὸ μετέφερε στὸ περβάζι τοῦ παραθύρου , ἄλλα ὅταν ἐπιχείρησε νὰ τὸ ἄφησει ἔκεί τα χέρια τῆς πέτρωσαν.
" Τί εἶναι αὖτο ποῦ κάνω; " Ἀναρωτήθηκε.
" Εἶναι δυνατὸν νὰ γίνω ἢ αἴτια νὰ χάσει ἕνας ἄνθρωπος τὴ ζωή του , ποῦ στὸ κάτω-κάτω δὲν μοῦ ἔχει κάνει κανένα κακό; "
Ἀμέσως πέταξε τὸ τηγανόψωνο στὴν φωτιὰ καὶ ἕτοιμασε ἕνα ἄλλο , τὸ ὅποιο καὶ ἄφησε στὸ περβάζι. Ὅπως συνήθιζε ὃ ἥλικιωμενος ζητιάνος ᾖρθε , πῆρε τὸ τηγανόψωνο καὶ ἀπομακρύνθηκε μουρμουρίζοντας :
" Τὸ κακὸ ποῦ κάνεις, παραμένει μαζί σου.
Τὸ καλὸ ποῦ κάνεις, γυρνάει πίσω σέ σένα ! "
Ὃ ζητιάνος προχώρησε στὸ δρόμο του, εὐτυχῶς ἄγνοωντας καὶ τὴν ταραχὴ ποῦ ἔσπειρε στὸ μυαλὸ τῆς γυναίκας , ἄλλα Καὶ τί κακὸ σκέφτηκε αὔτη νὰ τοῦ κάνει.
Τὸ βράδυ τῆς ἴδιας της μέρας , ξαφνικὰ χτύπησε ἢ πόρτα τῆς γυναίκας καὶ ἀνοίγοντας βλέπει ἔκπληκτη τὸν ξενιτεμένο γιό της . Δυσκολεύτηκε νὰ τὸν γνωρίσει , ἐπειδὴ αὖτος εἶχε ἀδυνατίσει σὲ ἐπίπεδο λιμοκτονίας , τὸ πρόσωπό του ἦταν ὦχρό , τα ροῦχα τοῦ ἦταν κουρελιασμένα καὶ σκισμένα. Μόλις τοῦ ἄνοιξε ἢ μητέρα τοῦ , ἔπεσε στὴν ἀγκαλιά της καὶ τῆς εἶπε:
" Μαμά, εἶναι θαῦμα ποῦ εἶμαι ἐδῶ. Ἔνῳ βρισκόμουν λίγα χιλιόμετρα μακριά, ἤμουν τόσο πεινασμένος ποῦ κατέρρευσα στὸν δρόμο . Ἔκεινη τὴν ὥρα πέρασε δίπλα μου ἕνας ἡλικιωμένος ζητιάνος , ὃ ὅποιος σταμάτησε γιὰ νὰ μὲ βοηθήσει . Τὸν παρακάλεσα ἂν ἔχει νὰ μοῦ δώσει κάτι νὰ φάω , ἐπειδὴ ἤμουν ἐξουθενωμένος ἀπὸ τὴν πεῖνα καὶ ἐκεῖνος μου ἔδωσε ἕνα τηγανόψωμο . Ὅπως μου τὸ ἔδωσε, εἶπε:
" Αὖτο εἶναι αὐτὸ ποῦ τρώω καθημερινά. Σήμερα, θὰ σοὺ τὸ δώσω, γιατί ἢ ἀνάγκη σου εἶναι μεγαλύτερη ἀπὸ τὴ δική μου! "
Ὅταν ἢ μητέρα ἄκουσε αὖτά τα λόγια ἀπὸ τὸν γιό της, χλώμιασε καὶ ἦταν ἕτοιμη νὰ λιποθυμήσει. Ἔγειρε καὶ στηρίχτηκε πάνω στὴ πόρτα. Θυμήθηκε τὸ δηλητηριασμένο τηγανόψωμο , ποῦ εἶχε ἑτοιμάσει τὸ πρωὶ γιὰ τὸν ζητιάνο. Ἂν δὲν τὸ εἶχε ἀντικαταστήσει καὶ δὲν τὸ ἔκαιγε στὴ φωτιά, θὰ τὸ εἶχε φάει ὃ γιός της καὶ σίγουρα θὰ ἔχανε τὴ ζωή του !
Ἦταν τότε ποῦ συνειδητοποίησε ἢ γυναῖκα τὴ σημασία τῶν λέξεων:
" Τὸ κακὸ ποὺ κάνεις, παραμένει μαζί σου.
Τὸ καλὸ ποῦ κάνεις, γυρνάει πίσω σέ σένα ! "
Κᾶνε τὸ καλὸ μὲ τὴν πρώτη εὐκαιρία καὶ μὴν σταματᾷς ποτὲ νὰ κάνεις καλό, ἀκόμα καὶ ὅταν φαίνεται, ὅτι δὲν τὸ ἐκτιμάει κανείς.
Ἕνα πραγματικὸ
γεγονὸς ποὺ ἔλαβε χώρα πρὶν χρόνια
στὴν Κρήτη. Λοιπόν. Σὲ κάποια ἀπὸ τὶς
Θεῖες Λειτουργίες τοῦ μακαριστοῦ
πλέον παπὰ-Σταύρου Τσαγκαράκη ποῦ
ἐκοιμήθη {+2018},
προσῆλθε γιὰ νὰ κοινωνήσει καὶ ἕνας
Ἑλληνοαμερικανικὸς κάπου στὰ 40
του.
Ὅταν
ἔφτασε ἡ σειρὰ τοῦ Ἕλληνα ὁμογενῆ
γιὰ νὰ λάβει τὴν Θεία Κοινωνία συνέβη
κάτι ποὺ συντάραξε τὸν κεκοιμημένο
πλέον παπὰ-Σταῦρο:
Προσπάθησε
2-3 φορὲς νὰ βγάλει τὴν Ἁγία Λαβίδα ἀπὸ
τὸ Ἅγιο Δισκοπότηρο, χωρὶς ἐν τούτοις
αὐτὸ νὰ εἶναι δυνατό!
Ἡ
Ἁγία Λαβίδα εἶχε κυριολεκτικὰ «κολλήσει»
μέσα στὸ Ἅγιο Δισκοπότηρο.
Ὁ
μακαριστὸς καὶ ἔμπειρος ἱερέας Tοῦ
Ὑψίστου μὲ ἁπλότητα, πραότητα καὶ
πατρικὸ λόγο λέει ψιθυριστὰ στὸν
Ἑλληνοαμερικανό :
«Στάσου λίγο
πιὸ πέρα, περίμενε, μὴ φύγεις».
Ἀφοῦ
κοινώνησαν οἱ ἐκκλησιαζόμενοι, ὁ
παπὰ-Σταῦρος εἶπε στὸν Ἕλληνα ὁμογενὴ
: «Πέρασε
μέσα στὸ Ἱερὸ καὶ περίμενε».
Στὴ
συνέχεια καὶ ἀφοῦ τελείωσε ἡ Θεία
Λειτουργία καὶ τὴν κατάλυση τοῦ Ἁγίου
Ποτηρίου, ὁ π. Σταῦρος ἔβαλε τὸ πετραχήλι
του καὶ ἄρχισε νὰ ἐξομολογεῖ τὸν
ὁμογενὴ. «Πὲς
παιδί μου γιὰ τὴ ζωή σου. Μὲ τί ἀσχολεῖσαι
; Ποῦ ἐργάζεσαι; κλπ..».
Ὁμογενής
: «Πάτερ
ἐργάζομαι σὲ μία διάσημη ἑταιρεία
πληροφορικῆς στὴν Ἀμερική.
Παίρνω ἕναν
καλό μισθὸ ποὺ ἔχει ἐπίσης καὶ πολλὰ
ἄλλα οἰκονομικὰ κίνητρα, παροχὲς καὶ
ἐξτρὰ ἀνταμοιβές.
Εἴμαστε
πρωτοπόροι στὸν κλάδο μας καὶ εἰδικὰ
σὲ θέματα παρακολούθησης, ἐλέγχου καὶ
ἐμφυτευμάτων τσὶπ σὲ ἀνθρώπους.
Καὶ φυσικὰ
ἔχω καὶ ἐγὼ ἕνα τέτοιο ἐμφύτευμα στὸ
χέρι μου..».
Παπὰ-Σταῦρος
: «Ἄκουσε
παιδί μου, αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ Tὸ
Πανάγιο Σῶμα καὶ Tὸ
Πανακήρατο Αἷμα Tοῦ
Κυρίου μας, Δὲν Ἤθελε Νὰ Ἔρθει στὸ
δικό σου σῶμα ! Εἶναι ἐμπόδιο αὐτὸ τὸ
τσὶπ ποὺ φέρεις στὸ χέρι σου. Διότι,
παιδί μου, ὅταν οἱ ἄνθρωποι λάβουν
αὐτὸ τὸ τσὶπ, ἢ σφράγισμα τοῦ ἀντιθέτου,
ἀρνοῦνται Tὸν
Κύριο! Ὅταν
ἐπιστρέψεις στὴν Ἀμερική, πρέπει νὰ
φροντίσεις νὰ ἀφαιρεθεῖ ἀπὸ τὸ σῶμα
σου αὐτὸ τὸ τσίπ.
Τὸ συντομότερο
δυνατό. Διότι, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι
εἶσαι βαπτισμένος Ὀρθόδοξος Χριστιανός,
παραταῦτα, ἔχει ἤδη φύγει ἀπὸ ἐπάνω
σου ἡ Θεία Χάρις μὲ αὐτὸ τὸ ἐμφύτευμα
τοῦ ἀντιθέτου. Κλπ.. ».
Τὸ
ἑπόμενο καλοκαίρι, ὁ ἴδιος
Ἑλληνοαμερικανικὸς πάει πάλι στὸν
Ἱερὸ Ναὸ καὶ στὸν παπὰ- Σταῦρο γιὰ
νὰ λειτουργηθεῖ καὶ νὰ κοινωνήσει.
Αὐτὴ τὴ φορὰ
ὅλα γίνονται κανονικά, χωρὶς προβλήματα
καὶ ἐκπλήξεις. Στὸ τέλος τῆς ἱερᾶς
Ἀκολουθίας ὁ παπὰ-Σταῦρος ρώτησε τὸν
ὁμογενὴ : «Τί
ἔκανες παιδί μου μὲ τὸ τσὶπ καὶ σήμερα
ὅλα πῆγαν κατὰ Tὴν
Eὐχὴ
Tοῦ
Θεοῦ;».
Ἕλληνας
ὁμογενής :
«Πάτερ, πέρυσι,
μὲ τὸ ποὺ ἐπέστρεψα στὶς ΗΠΑ πῆγα
ἀμέσως καὶ ὑπέβαλα τὴν παραίτησή μου
στὴν ἑταιρεία ὅπου ἐργαζόμουν καὶ
στὴ συνέχεια, μετὰ ἀπὸ χειρουργεῖο,
ἀφαιρέθηκε τὸ
τσιπάκι ἀπὸ τὸ χέρι μου.
Πλήρωσα γι΄
αὐτὴ τὴν ἐπέμβαση πολλὲς χιλιάδες
δολάρια. Τὸ
δικό μου τσιπάκι ἦταν τύπου τατουὰζ
μὲ μικροβελόνες καὶ γιὰ αὐτὸ τὸ λόγο
χρειάσθηκε πολύωρη χειρουργικὴ ἐπέμβαση
γιὰ νὰ μοῦ ἀφαιρεθεῖ, μαζὶ καὶ μὲ
ἕνα κομμάτι ἀπὸ τὸ σῶμα μου !
Μετέπειτα,
ἔψαξα καὶ βρῆκα μία ἄλλη ἐργασία μὲ
πολὺ λιγότερα χρήματα.
Καὶ ὅπως μου
εἴπατε, ἔκανα γενικὴ ἐξομολόγηση,
κρατῶ τὰ ἱερὰ
μυστήρια καὶ τοὺς ἱεροὺς κανόνες τῆς
Ἐκκλησίας καὶ ἀκολουθῶ μία πνευματικὴ
ζωή. Δόξα
τῷ Θεῶ, εἶμαι πολὺ χαρούμενος ποὺ ζῶ
πλέον κοντὰ Στὸν Κύριο.
Τὴν εὐχὴ σας
πάτερ μου. Νὰ ἀσπασθῶ τὴν δεξιά
σας».
ΠΗΓΗ
: orthodoxia.gr
Ὁ Γέροντας Παΐσιος διηγήθηκε σὲ πνευματικό του τέκνο τὸ ἀκόλουθο θαυμαστὸ γεγονὸς , τὸ ὁποῖο συνέβη στὸν ἴδιο
-Κάποτε , ὄτα ἤμουν στὸν Τίμιο Σταυρὸ , ἀρρώστησα βαριά. Ἦταν χειμῶνας βαρύς, εἶχε πέσει τόσο χιόνι ποὺ κανένα δέντρο δὲν ἔμοιαζε γιὰ δέντρο. Ὅλα ἦταν πνιγμένα στὸ λευκά, τὰ μονοπάτια εἶχαν χαθεῖ, τὰ πουλιὰ εἶχαν λουφάξει, τὰ σύννεφα καὶ ἡ ὁμίχλη σκέπαζαν τὸν Ἄθωνα. Δὲν εἶχαν καμμία ἐπικοινωνία μὲ τὸ μοναστῆρι τοῦ Σταυρονικήτα , μου ἦταν ἀδύνατο νὰ ζήσω περισσότερο ἀπὸ λίγες μέρες, γιατί ἡ ἀρρώστια μὲ εἶχε παραλύσει τελείως.
Περίμενα Τὸν Κύριο Νὰ μοῦ Πάρει τὴν ψυχὴ καὶ Νὰ τὴν Ὁδηγήσει στὸ ἔλεος Τῆς Εὐσπλαγχνίας Τοῦ. Οὔτε ἕνα τσάι δὲν μποροῦσα νὰ φτιάξω, οὔτε τὴ σόμπα νὰ ἀνάψω, οὔτε νερὸ νὰ πιῶ εἶχα. Ἡ ζωή μου ἦταν ἀφημένη στὸ ἔλεος Τοῦ Θεοῦ. Ἔλεγα « Ἰδοὺ Κύριε, εἰς τὸ ἔλεός Σου ἐλπίζω μὴ μὲ Ἐγκαταλείψεις !»
Ὕστερα ἀπὸ λίγη προσευχὴ ποὺ μὲ πολὺ κόπο ψέλλισα, εἶδα νὰ ἐμφανίζονται στὸ κελλί μου μέσα ἄγγελοι καὶ ἅγιοι, ἀπεσταλμένοι Τοῦ Θεοῦ. Ταχὺ μὲ προκατάλαβε Ἡ Χάρη Τοῦ Θεοῦ. Εὐχαριστοῦσα καὶ δοξολογοῦσα Τὸν Σωτῆρα μου. Δάκρυσα. Ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους φρόντιζε γιὰ τὴ σόμπα, ἄλλος ἑτοίμαζε φαγητὸ ζεστό, φέρνανε καὶ εὐωδιαστὰ ψωμιά. Βρέθηκα στὸν Παράδεισο. Τί ἄλλο ἤθελα.
Οἱ ἅγιοι ἄρχισαν νὰ μὲ στηρίζουν μὲ λόγους παρηγορίας καὶ μὲ παρακλήσεις. Καὶ μόνο ἡ θέα τους μὲ ξεκούραζε, μὲ ἐνίσχυε καὶ μοῦ ἔδινε ἐλπίδα. Καθίσανε μαζί μου ὥσπου ἔγινα καλὰ καὶ μποροῦσα νὰ οἰκονομήσω τὸν ἑαυτό μου. Μετὰ φύγανε.
Μία βδομάδα καθίσανε. Ὅταν μετὰ ἀπὸ καιρὸ σηκώθηκα βγῆκα ἀπὸ τὸ κελὶ καὶ κοίταξα γύρω τὴ φύση μὲ διαφορετικὸ βλέμμα . Ὅλα ἔλαμπαν μέσα στὸ ἄκτιστο φῶς τῆς χάρης Τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δὲν ἤμουν ἄξιος ἀλλὰ ἡ ἄπειρη ἀγαθότητα Τοῦ Θεοῦ καὶ ἡ ἀγάπη Τοῦ ἐκδηλώθηκαν μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο.
Πάντως ἔνοιωθα τόση χάρη νὰ μὲ πληρώνει ἐσωτερικὰ ποὺ ἔλεγα «Φτάνει Θεέ μου, δὲν ἀντέχω ἄλλο. Θὰ σκάσω. Ἢ πᾶρε μὲ κοντά Σου ἢ λιγόστεψε τὴ χάρη πού μου ἔδωσες. Ἂν τόση χάρη μου δίνεις τώρα, φαντάζομαι στὸν Παράδεισο τί θὰ γίνεται.»
Βοήθεια μᾶς Ἀμήν.
[Μαρτυρία Γ.Δ. πολιτικοῦ μηχανικοῦ]:
Ἀριστερὰ ἀπ’ τὴν πύλη τοῦ Μοναστηριοῦ εἶχε γίνει μία
ὑπόγεια δεξαμενὴ καὶ πάνω σ’ αὐτὴ χτίζονταν τότε οἱ ξενῶνες.
Ἕνα μεσημέρι Ὁ Ἅγιος [Ἅγιος Πορφύριος] μου ζήτησε νὰ πάω νὰ ἐλέγξω
τὸ σιδέρωμα μίας πλάκας. Πιθανὸν μὲ τὸ χάρισμά του ἔβλεπε ὅτι γίνονταν λάθη.
Πῆγα καὶ διαπιστώνοντας σοβαρὰ λάθη, φώναξα τὸν σιδερὰ
ποὺ ἐργαζότανε σιωπηλὸς καὶ τὸν ἐπέπληξα.
Ἦταν πολὺ εὐγενικὸς καὶ ἄρχισε νὰ τὰ διορθώνει.
Ἦρθε καὶ ὁ κ. Γ. Α. [πρώην δικαστικὸς καὶ ὁ πιὸ στενὸς
συνεργάτης Τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου] καὶ
ἐπειδὴ δὲν εἴχαμε ἕνα πρόχειρο χαρτὶ γιὰ νὰ σημειώσουμε κάποιες μετρήσεις,
ζητήσαμε χαρτὶ ἀπ’ τὸν σιδερά.
Ἡ μία πλευρὰ ἦταν λευκὴ καὶ ἡ ἄλλη εἶχε διάφορες
ἐξισώσεις, ἀνώτατα μαθηματικά τοῦ Πολυτεχνείου.
Τότε ὁ κ. Γ. μοῦ ἀποκάλυψε ὅτι ὁ σιδερὰς ἦταν…
καθηγητὴς τοῦ Πολυτεχνείου!
Τί ἦταν αὐτὸ ποῦ ἔκανε αὐτὸν τὸν ἰδιαίτερα μορφωμένο
ἄνθρωπο νὰ ἐργάζεται μὲ τόση αὐταπάρνηση μέσα στὸν ἥλιο σὲ μία ἐργασία
ἰδιαίτερα δύσκολη; Καὶ αὐτό, διότι τὰ σίδερα εἶναι πολὺ βαριά.
Ὁ κ. Γ. μοῦ ἀποκάλυψε τὸ πρῶτο θαῦμα ποὺ ἔζησε αὐτὸς ὁ
ἄνθρωπος κοντὰ στὸν Ἅγιο.
Κάποτε, ἕνα πολὺ στενὸ πνευματικὸ παιδὶ Τοῦ Ἁγίου πῆρε
μὲ τὸ αὐτοκίνητό του τὸν Ἅγιο καὶ ξεκίνησαν νὰ πᾶνε στὴν Παρνηθα μέσῳ Αὐλῶνα.
Στὸ πίσω κάθισμα ἦταν ὁ καθηγητὴς τοῦ Πολυτεχνείου μαζὶ μὲ ἄλλα δύο ἄτομα.
Καθὼς ξεκινήσανε καὶ Ὁ Ἅγιος ἄρχισε νὰ τοὺς λέει
διάφορα πνευματικά, ὁ ὁδηγὸς πρόσεξε τὸν δείκτη τῶν καυσίμων.
Ἐπειδὴ ἦταν σχεδὸν τέρμα ἀριστερὰ καὶ τὰ καύσιμα
τελειώνανε, διέκοψε Τὸν Ἅγιο λέγοντας:
– Γέροντα, θὰ σταματήσω νὰ βάλουμε καύσιμα.
– Προχώρα, προχώρα εὐλογημένε…
Μετὰ ἀπὸ λίγη ὥρα στὸ ταμπλὸ ἄναψε τὸ προειδοποιητικὸ
φωτάκι τῶν καυσίμων καὶ ὁ ὁδηγὸς ζήτησε πάλι νὰ σταματήσουνε σὲ κάποιο
βενζινάδικο, ἀλλὰ Ὁ Ἅγιος ἀρνήθηκε.
Μόλις πλησιάζανε στὸ βουνό, ὁ ὁδηγὸς εἶδε μπροστά του
τὸ τελευταῖο πρατήριο καυσίμων καὶ ἀνήσυχος διέκοψε Τὸν Ἅγιο ποὺ χαρούμενός
τους μιλοῦσε γιὰ Τὸν Χριστό:
– Γέροντα, βενζινάδικο! Ἡ βενζίνη τελειώνει, ἐὰν δὲν
βάλουμε καύσιμα τώρα, θὰ μείνουμε στὸ βουνό. Ἄλλο βενζινάδικο δὲν ὑπάρχει!
– Προχώρα, προχώρα…
Καὶ συνέχισε νὰ μιλάει γιὰ Τὸν Χριστό, ἐνῷ ὁ ὁδηγὸς
στεναχωρέθηκε καὶ δὲν μποροῦσε πλέον νὰ παρακολουθήσει ὅσα ἔλεγε Ὁ Ἅγιος.
Στὴν Παρνηθα ὑπάρχει ἕνα ἀτελείωτο, δαιδαλῶδες δασικὸ
δίκτυο καὶ σὲ λίγο τα καύσιμα θὰ ἐξαντλοῦνταν. Ἀφοῦ προχώρησαν ἀρκετὰ μέσα στὸ
βουνό, ἡ μηχανὴ ἔσβησε καὶ τὸ αὐτοκίνητο ἀκινητοποιήθηκε.
Ὁ ὁδηγὸς ἀγανακτισμένος τοῦ εἶπε:
– Τώρα ; Γέροντα, ἐγὼ σᾶς τὰ λεγα! Τώρα τί θὰ γίνει;
– Προχώρα, εὐλογημένε…
Ὁ ὁδηγὸς πῆγε νὰ δείξει Στὸν Ἅγιο τὸν δείκτη τῶν
καυσίμων καὶ ἔκθαμβος βλέπει τὸν δείκτη ἀπὸ τέρμα ἀριστερὰ νὰ πηγαίνει τέρμα
δεξιὰ καὶ ἡ μηχανὴ ἄρχισε νὰ δουλεύει!
Γιὰ λίγο ὅλοι τα εἴχανε χαμένα καὶ πρῶτος ὁ καθηγητὴς
ἄνοιξε τὴν πόρτα καὶ βγῆκε ἔξω ἐμφανῶς ξαφνιασμένος.
Ὅλοι μαζί, ἔλεγξαν ξανὰ καὶ ξανὰ τὸ ρεζερβουὰρ ποὺ
εἶχε ὑπερχειλίσει καὶ μετὰ πήγανε Στὸν Ἅγιο ποὺ ἤρεμος καθότανε στὴ θέση τοῦ
συνοδηγοῦ.
Ὁ καθηγητὴς τοῦ εἶπε:
– Καλόγερε, ξέρω ὅλα τα μαθηματικὰ ποὺ ὑπάρχουν, ξέρω
ὅλη τὴ φυσικὴ καὶ τὴ χημεία, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν τὸ ξέρω… τί ἔγινε ἐδῶ; Πές μου πῶς
ἔγινε τώρα αὐτό;
– Βρὲ εὐλογημένοι, πῶς κάνετε ἔτσι; Μᾶς Ἔβαλε Ὁ Κύριος
λίγη βενζίνη ποὺ τὴν εἴχαμε ἀνάγκη καὶ κάνετε ἔτσι;
Αὐτὸ ἦταν τὸ πρῶτο θαῦμα ποὺ εἶδε ὁ καθηγητὴς ἀπ’ Τὸν
Ἅγιο κι αὐτὸ τὸν ταρακούνησε. Ἀπὸ τότε ἀφοσιώθηκε κοντὰ τὸν καὶ τὸν ἀγαποῦσε
πάρα πολύ.
Κάποτε τοῦ εἶπε:
– Γέροντα, τὰ παρατάω ὅλα… (τὶς ἐπιστῆμες). Πές μου τί
θέλεις νὰ κάνω γιὰ σένα;
– Ἐὰν θέλεις, νὰ ἔρχεσαι στὸ Μοναστῆρι καὶ νὰ βοηθᾷς.
Καὶ πράγματι πήγαινε στὸ Μοναστῆρι καὶ διάλεγε τὶς πιὸ
δύσκολες ἐργασίες. Καὶ τὶς ἔκανε μὲ πνεῦμα αὐτοθυσίας.