Η Περιουσία ....
Μικροί παίζαμε κλέφτες και αστυνόμους...
μας φανταζόμασταν σε πολέμους ηρώων
με τα πολύχρωμα στρατιωτάκια μας,
στις κάμαρας μας τη γωνιά,
αντίκρυ στους αιώνιους εχθρούς των !
'Αλοτε, άμα παίζαμε πολλοί μαζί
φτιάχναμε κάστρα αόρατα, απόρθητα
ισχυρά στα όρια τής φαντασίας μας,
παλεύαμε δε να τα ελευθερώσουμε...
από τους εχθρούς τών εαυτών μας.
Ναι, αλλά θυμηθείτε !
Βάζαμε πάντα την πιο όμορφη της παρέας
για τών κάστρων μας την πριγκίπισσα...
Ο Θεός μάς Άκουγε και Σώπαινε
δεν διέκοπτε το παιχνίδι μας,
εκτός από τη μάνα μας, πάντα
σε Χρέη μπαρμπέρη Θεού ,
μη κρυώσει το φαγητό και χάσει
η Βενετιά τής Ανάπτυξής μας το βελόνι...
Ο Θεός στής Σιωπής το Χρόνο Μεταμόρφωνε
το Χρόνο τού παιχνιδιού μας σε Αλήθεια Του,
μες στής Καρδιάς Του τό Ανάγνωσμα...
Αυτό που όσοι, πολλούς τους τρατάρουν
για σοφούς και σπουδαίους Μύστες
τ' ονόμασαν για Θεϊκό Σχέδιο !
Κάποιοι δεν γνωρίζουν, ούτε είναι Μύστες,
αλλά ούτε ήσαν, κλαίνε βράδυ πρωΐ
για την αξιοθρήνητη κατάσταση τους,
να μην έχουν πολλά Τού Ενός
να Τού προσφέρουν στο Έργο Τών Θεών,
για τη Μετατροπή και Μεταμόρφωση τής Γης,
σε αντίθεση με τους δήθεν Σοφούς και Μύστες,
που τα προσκυνήματα τών πολλών,
βαρύνουν της καρδιάς των την ανάφλεξη,
έναντι τών πρώτων, πού ολημερίς ζουν
μες στο ψωμοτύρι των όπλων τής καρδιάς :
Ευαισθησία, Μεταμέλεια, Δάκρυα !
Συθέμελα αυτά προσφέρουν στα πόδια Τού Θεού
μη έχοντας, μη κατέχοντας τρανά σπουδάματα
και σπουδαία θαυμάτων πράγματα για τάματα,
μόνο Μοναδικά Υπέρμετρα Αγαπώντας Τον !
Θεούλη μας, Έσύ που Όλα Τα Ξέρεις Καλύτερα,
επειδή δεν κατάφερα τίποτα στη ζωή μου
μέχρι να στην παραδώσω όταν ξεψυχήσω,
και επειδή πολλοί μάς φτύνουν σε ό,τι Θεό
και η καρδιά τους Σωστό ή Λάθος πιστεύει,
και γίναμε ένα μέτριο κάτι τις τίποτα,
μια προχειρότητα δηλαδή μιας χαμένης αυταπάτης,
ούτε καν ένα κάτι τις δηλαδή, άξιο ή μιαρό ή και μέτριο,
για το παραμικρό τελευταίο των χειροκρότημα,
Φρόντισε σέ παρακαλούμε, Εσύ,
Ο Τών Πάντων Παντοκράτορας Πλάστης,
αυτούς πού έχουν μόνο τόσα λιγότερα,
όσων δε, τα μάτια τους έχουν περισσότερα,
γιατί δεν έμαθαν ποτές να δακρύζουν,
στο πόνο της καρδιάς όλων εμάς τών άλλων
δαύτους δέ Εσύ Ο ΕΝΑΣ, παρακαλούμεν Σέ
μη τους Ξεχνάς, αλλά μη Ξεχνάς Να Θεραπεύεις
τον πόνο όλων αυτών είτε έχουν, είτε δεν έχουν...
Μπορεί, τα χέρια τους στής καρδιάς των το ύψος
ποτέ τους να μη Σ' αγγίξαν...
ποτέ τους δε πιθανόν να μη Σε ψηλάφισαν Στο Εύρος
Στης Σιωπής Σου, Στό Άγιο Σου Το Άρρωμα,
μπορεί και οι αναστεναγμοί τής καρδιάς των,
να μην ήσαν συνώνυμοι Τής αλήθειας Σου,
επώνυμοι άλλων μπορεί στο βλέμμα τους
τής ματιάς των ως ανώνυμοι να μη πρόκαμαν
ούτε να ζωντανέψουν αλλά και να μή Σε είδαν...
Πού Για ΣΕ ήμεθα επώνυμοι όλοι μας,
αλλά μηδέ ακόμα Ομώνυμοι μεθ' Εσού.
Όμως Εσύ μάς Βλέπεις όλους,
με όλες τις χρωμάτων σκούφιες μας
και σε όλα τα στερνά όνειρα μας.
Δικά Σου Είναι Κύριε,
Όλα δικά Σου Είναι.
Πάρε τά δάκρυά μας
είναι η μόνη μας περιουσία Σου.
Συγχώρα μας...
25/10/2012