Ποίημα
Πρωϊνό...
Πέρα
ἀπὸ τὰ θέλγητρα
φωτὸς τῆς σκιᾶς
νὰ
μὴ τὰ
τηρᾷς, νὰ μὴ
τὰ προδοκᾶς,
δῶσε
στὴν ἀξίνα σου ἀξία τῆς Χαρᾶς,
μαγιὰ
λήθης σὲ ἄνθη
λεμονιᾶς.
Πέρα
ἀπὸ τὰ ὄνειρα
στὴ γεύση τ' ἁλατιοῦ
ζωῆς
δύσμοιρών της ἀνάλγητής σας γῆς,
ὁδὸς
τῆς προσμονῆς τῆς νέας σας αὐγῆς...
Πέρα
ἀπὸ τὰ Σύνορα
Τ' Ὠρίωνα
δρασκέλισε
Τὸ Νοῦ !
Εἶμαι
Ἐκεῖ Ἀπαστράπτουσα
Ἔλα νὰ Μᾶς εὐρεῖς...
Τώρα
χαμογελᾷς, τώρα μὲ τηρᾷς
Νὰ
θαρσεῖς Τὸ Αὔριο
Στοῦ Θεοῦ Τὸ
ΝΟΥ
Αἰώνιο
Εἶναι Μόνο Αὐτό,
ὄχι
τὸ πλεόνασμα
αὐταπάτης παρόντος
στῆς
ἐπαναλαμβανόμενης ψευδαίσθησης
τῆς
καθεστηκυίας σας τάξης τὸ σύννεφο...
Ὁ
Ἀέρας Διώχνεις τὰ
σύννεφα
Τὸ
Θεϊκὸ Φῶς
ΔΙΑπερνα τὴν κάθε ὁλότητα,
...
ἀλλά,
Ὄχι
τὸ Πεπερασμένο
σᾶς ἀγαπητό,
οὔτε
τὸ Μασκαρεμένο
σᾶς ἀπατηλὸ
μηδὲ
γὰρ τὸ Λανθάνον
τόσο πεθαμένο σας....
Ἀναρωτήσου
μόνο ποῦ εἶναι οἱ
Ζωντανοὶ
καὶ
ὄχι οἱ ἡμιθανεῖς,
οἱ μὴ ἀναστηθέντες
ξέχνα
τοὺς πεθαμένους, δὲν ἀνασταίνονται
αὐτοὶ
μὲ τοὺς
"ἄλλους"
ἀνακυκλώνονται....
18/2/2013