Εἶμαι Δῶρο Φύσης Ἀθανάτων,
Εἶμαι ὅ,τι ἀντέχει νὰ βλέπει Ἰανούς....
Εἶμαι Στοργική, ἔχω Ὑπομονή,
Εἶμαι Κρυμμένη, δὲν εἶμαι Βαλσαμωμένη,
δὲν ἤμουν ποτὲ οὔτε ἄγαλμα, οὔτε ζωγραφιά,
μόνο σὲ στίχων Ποιητῶν καὶ σὲ ἤχους Μουσικῶν
κρυβόμουν γιὰ νὰ σᾶς στείλω τὸ Ἄρρωμά μου !
ποτέ μου πουθενὰ ἐνσαρκωθεῖσα,
Παιδὶ Ἄχρονων Οὐρανίων Συζύγων
Γεννητόρων Ὑπερῴων Θεῶν.
Ὁ Προμηθέας θυσιάστηκε γιὰ μένα,
ἀλλὰ ἐσεῖς σταυρώσατε
καὶ σταυρώνετε κάθε μέρα Τὸ Χριστὸ.
Μὲ λένε Ἐλπίδα,
καὶ ἐσεῖς πολλοί τα μάλα πλανηθέντες
προτιμήσατε τὸν τῆς κάθε σᾶς φύσης Ἰανὸ,
νὰ τὸν Ἔχετε μέσα εἰς τὴ Καρδιά σας,
προστάτη σας, ἀκόμα καὶ εἰς τὰ Ὄνειρά σας,
ποῦ δὲν ἔχουν οὔτε Τελειωμὸ
ἀλλὰ καὶ δὲν ἕλκουν κανένα Λυτρωμό....
Εἶμαι Ἡ Ἐλπίδα,
μὲ Ἔχετε Σταυρώσει,
μὲ Ἔχετε Μαγαρίσει
πιὸ πολὺ καὶ ἀπὸ Τὸ Χριστὸ...
Ναὶ ὅλοι οἱ δολοφόνοι μαζευτήκατε ἐκεῖ,
ἀνάμεσα σας τοῦ κάθε σᾶς σήμερα
καὶ τῆς ὁλότητος ὅλων τῶν χθές σας,
διότι δὲν θὰ ἔχει κανένα αὔριο γιὰ αὐτοὺς μὲ ἐσὰς !
Ὁ Φιλεύσπλαχνος Θεὸς τοὺς Μάζεψε ἐκεῖ
μαζὶ μὲ ἐσὰς ἐπάνω στῆς Γῆς τὸ ὅριο,
γιὰ Νὰ τοὺς Προσφέρει ὡς καὶ ὑμῶν,
μιὰ τελευταία εὐκαιρία,
ἀπὸ Ἀγάπη καὶ ἀπὸ Εὐσπλαχνία,
ἀλλὰ ὄχι ΕΜΕΝΑ.
ΕΓΩ δὲν τοὺς Ἀνήκω...
Ἐμένα μὲ σκότωσαν πρώτη μέσα τους
ὡς πρίν, ἀλλὰ καὶ μετὰ ἀπὸ ὅταν
καὶ ἐκεῖ ὁ Καΐν πάλι σκότωσε τὸν Ἄβελ.