Να
μην ανησυχείς ...
ναι
συχνά αφήνομαι και βουτώ στα χαμηλά
στα
σύνορα τών δακρύων μου,
αλλά
ανυψώνομαι στις νότες της μουσικής
που
οι αγγελλοι τών πέριξ στέλνουν αδιάκοπα.
Παμε
να τα βάλουμε σε σειρά σε άλλη κόλλα
χαρτί..
Νότες
Μνημοσύνης με αίμα Λησμοσύνης,
Νότες
χαρούμενες Νότες πικρές.
Νότες
χρωμάτων υπό και υπεράνω
φασμάτων
χρωμάτων ανθρώπων.
Νότες
Ερέβους σε Χρώματα Ανάστασης
Νότες
Χαράς σε Υποσχέσεις Ονείρων Θεών !
Και
εκείνος ο αγύρτης, που έλεγε
ότι
το Μαύρο δεν είναι χρώμα...
τι
αργυραμοιβός,
χωρίς
Κρυφών Ήλιων Μοίρα...
Ήρθε
μια μέρα στο κονάκι,
τόλμησε
και μίλησε.
Τον
πήρα παράμερα με δάκρυα,
αλλά
μυαλό δεν αλλάζει ο Μανωλιός,
όσο
και το βρακί του να το φορά αλλοιώς !
Στα
Τάρταρα Των Ιερών Φλογών,
Χωρίς
Τύψεις, πέταξα τα λόγια του,
ας
πρόσεχε ο απατεων,
διότι
η ΜΕΤΑΝΟΙΑ έχει Αξία Εξαργυρωσης
μόνο
στη Τράπεζα Του Θεού όσο είσαι ζωντανός,
άμα
τα κακαρώσεις κακομοίρη μου, καλή σου
ώρα,
η
κακή σου η μοίρα σε έφαγε αμέσως “λαχανο”,
με
το πρώτο μαύρο της φίδι στη 3η πόρτα
Δεξιά.
Τελικά
δεν ξέρω,
αν
όμως η αφελής ηλιθιότητα
πήγαινε
σύννεφο,
τότε
αναμφίβολα,
θα
έπρεπε τα σύννεφα να μας βρέχουν
μέχρι
και με πατάτες...
Ναι
ξέχασα να σου πω,
αγαπώ
μια Κόμπρα
Μοναδική
Βασίλισσα
Της
κάθε Καρδιάς μου Τήν ΕΥΜοιρα !
Κουλουριάζεται
στην αγκαλιά μου
και
ξαποσταίνει,
αφού
πήγε δε και μια μέρα, να βοηθήσει
μιά
“γυνη” Blondasse
ζηλοφθονούσα,
και
αναγκάστηκε να της δαγκάσει τη παλάμη,
μπας
και στρώσει
στο
Ευαγγέλιο Τής Μνήμης της.
Μια
άλλη όμως μέρα, περιχαρής ανέβηκε στ΄
αστέρια
για
να σωθεί ένα παιδί από το θάνατο,
Πάμε
στ' Αστέρια
τί λές ;
9/4/214