Μὴ
ρωτᾶς γιατί...
τὰ
δάκρυα δὲν σταματᾶνε
ἔρχονται
μόνα τους...
Ἔχουν
τὸ δικό τους Δρόμο Χαράξει,
στὸ
Χάραγμα τῶν Αἰώνων τῶν μακρινῶν,
σὰν
χθές σου κράτησα τὸ χέρι
ἔνοιωσες
πάνω σου νὰ σοῦ δίνουν
Οἱ
Ἄγγελλοι Τῆς Παναγιᾶς
Ὅ,τι
Εἶναι Δικό Σου...
καὶ
σοῦ εἶπα μετὰ
“Ό,τι
θὲς ἐσύ...”
δὲν
τὸ μετάνοιωσα...
οὔτε
στιγμὴ πρὶν τῆς κάθε γέννησής μου
καὶ
τοῦ κάθε θανάτου μου
ποῦ
ὁλοζώντανα βλέπω μπροστά μου..
καὶ
Ὁ Θεὸς Σωπαίνει ...
ὅταν
τὸν ρωτῶ “γιατί ;”
Δόξα
Τῷ Θεῷ Ἐκεῖνος
Ξέρει
καλύτερα,
ὄχι
ἐμεῖς.
8/4/2014