Ἔναντι
....καὶ ἀπέναντι !
Αὐτὰ
τὰ λόγια
ἀπηύθυνα στοὺς μαθητὲς µου (λέει
ὁ Δάσκαλος), στὸ
2ο ΕΠΑΛ Ἀχαρνῶν, γιὰ
τὴν ἐπέτειο τῆς 25ης
Μαρτίου:
«Σκέφτηκα νὰ σοῦ
µἰλήσω γιὰ τὸν
Καραϊσκάκη, ἀλλὰ τὸ
µὑαλό σου θὰ πάει
στὸ γήπεδο.
Σκέφτηκα νὰ σοῦ
µἰλήσω γιὰ τὸ
21, ἀλλὰ ὁ
νοῦς σου θὰ πάει
στὴν Ὀρίτζιναλ.
Συλλογίστηκα πολὺ
γιὰ νὰ
καταλήξω, ἂν ἀξίζει
νὰ σὲ ταλαιπωρήσω
γιὰ κάτι τόσο
µἀκρινό, τόσο ξένο.
Δύο αἰῶνες πίσω κάποια
γεγονότα, τί νὰ λένε
σὲ σένα; Σὲ
σένα ποὺ βιάζεσαι
νὰ φύγεις, νὰ
πᾶς γιὰ τσιγάρο,
γιὰ καφὲ ἢ
γιὰ κάτι
ἄλλο…
Θὰ σοῦ
µἰλήσω λοιπὸν προσωπικά.
Ἐγώ, ὁ δάσκαλος
ποὺ δούλεψα ἕνα
χρόνο σ’ αὐτὸ τὸ
σχολεῖο καὶ σὲ
δεκαπέντε µέρες φεύγω
γι’ ἀλλοῦ, σὲ σένα
ποὺ εἶσαι ἐδῶ
ἕνα, δύο, τρία ἢ
καὶ περισσότερα
χρόνια, θὰ σοῦ
µἰλήσω σταράτα, γιὰ
νὰ σοῦ
ἐκφράσω δυὸ σκέψεις
µου:
Οἱ µἀθητὲς
ποὺ συνάντησα µέσα
στὶς τάξεις, οἱ µαθητὲς
ποὺ δίδαξα φέτος,
στὴ συντριπτική
τους πλειονότητα µέ σεβἄστηκαν, ἂν καὶ
δὲν ἀνταποκρίθηκαν
στὶς ἀπαιτήσεις τοῦ µἀθήµατος.
Πολλοὶ ὄµως
ἀπὸ τοὺς ὑπόλοιπους
µἀθητὲς δὲ µέ
σεβάστηκαν, µἐ προσέβαλαν
κατ’ ἐπανάληψη. Μὲ ἔργα,
µἐ λόγια, µέ
ὕβρεις. Δείχνοντας
ἕνα χαρακτήρα κι ἕνα ἦθος ποὺ µἐ
σόκαρε, ποὺ µ’
ἔβαλε σὲ µελαγχολικὲς
σκέψεις.
Αὐτὸ τὸ
φαινόµενο ἀποδεικνύει
πὼς κάτι σάπιο ὑπάρχει σ’ αὐτὸ
τὸ σχολεῖο,
πώς, ἐκτός τοῦ γνωστικοῦ
ἐλλείµµατος, τὸ
συγκεκριµένο σχολεῖο
χωλαίνει δραµατικὰ καὶ
στὸ ἠθικοπλαστικό
του ἔργο, στὴ διαµόρφωση
δηλαδὴ τῶν µἀθητικῶν
ψυχῶν καὶ πνευµάτων.
Καὶ ἡ
εὐθύνη γι’ αὐτὴ
τὴν ἀποτυχία εἶναι
εὐθύνη ἀποκλειστικὰ δικὴ
µας: τῶν δασκάλων σας
καὶ τῶν γονιῶν
σας.
Δὲν ἔχουµε κατορθώσει
νὰ σᾶς δείξουµε
πῶς, χωρὶς ἀρχές, ἡ ζωὴ
σᾶς αὔριο θὰ εἶναι
µἴα κόλαση, πῶς, χωρὶς ὄνειρα καὶ
στόχους, θὰ
χρειαστεῖτε ὑποκατάστατα,
θὰ καταφύγετε
πιθανὸν σ’ ἐπιλογὲς ποῦ θὰ
σᾶς ξεφτιλίσουν, θὰ
σᾶς κάνουν νὰ
σιχαίνεστε τὸν ἑαυτό
σας, θὰ σᾶς γεµίσουν
τὴ ζωὴ πλήξη
καὶ κούραση, θὰ
σᾶς γεράσουν πρόωρα.
Ἂν ὄµως θέλετε µία
συµβουλὴ ἀπὸ
ἕνα δάσκαλο, σκεφτεῖτε
τὸ παραδειγµα τοῦ
Μακρυγιάννη, ποὺ
ἔφτασε ἀγράµµατος
µέχρι τὰ πενῆντα
σχεδόν, γιὰ νὰ
καταλάβει τότε,
πὼς ἡ µόρφωση, ἡ
καλλιέργεια, ἦταν τὸ
ὅπλο ποὺ ἔλειπε
ἀπ’ τὴν προσωπική του θήκη. Καὶ
κάθισε µἐ πολλὴ
δυσκολία καὶ χωρὶς
δάσκαλο κι ἔµαθε πέντε κολλυβογράμματα,
γιὰ νὰ µᾶς
πεῖ τὴν ἱστορία
τοῦ βίου του, τὸ
παραµύθι τῆς ἐπανάστασης
τῶν ὑπόδουλων Ρωµιῶν.
Αὐτὸ τὸ
παραδειγµα εἶναι γιὰ
σένα τὸ πιὸ
κατάλληλο, καὶ
µπορεῖς τριάντα χρόνια
νωρίτερα ἀπὸ τὸ
στρατηγὸ Μακρυγιάννη
ν’ ἀκολουθήσεις τὸ δρόµο
ποὺ ἐκεῖνος
ἔδειξε, τὸ µὀνοπάτι
τῆς καλλιέργειας, τὸ δρόµο
τῆς παιδείας, τὴ λεωφόρο
της προσωπικῆς σου προκοπῆς.
Δὲν εἶστε σὲ
τίποτε λιγότερο ἱκανοὶ
ἀπὸ τὸ
µπάσταρδο γιὸ τῆς
καλογριᾶς, τὸν Ἀρβανίτη Γιώργη
Καραϊσκάκη. Ἦταν κι αὐτὸς ἀθυρόστοµος
σὰν κι ἐσάς, ἀλλὰ εἶχε
αὐτὸ ποὺ ἀπὸ
τὰ ἀλβανικὰ
µάθαµε σὰν «µπέσα».
Ἦταν πάνω ἂπ’ ὅλα µπεσαλής.
Αὐτὸ θὰ
‘θελα νὰ ἔχετε
κι ἐσεῖς: Ὑπευθυνότητα, µπέσα, τσίπα.
Ν’ ἀναλαµβάνετε τὶς εὐθύνες σας, ν’
ἀπεχθάνεστε τὴν ὑποκρισία, νὰ
σιχαίνεστε τὸ
συµφέρον, νὰ µισεῖτε
τὸ ψέµα καὶ
τὴν εὐθυνοφοβία.
Ἡ ἀγάπη
γιὰ τὸν τόπο του,
ἡ λατρεία γιὰ
τὴν πατρίδα του, ἦταν
αὐτὸ ποὺ
χαρακτήριζε τὴ
ζωὴ τοῦ
Νικήτα Σταµατελόπουλου,
τοῦ Νικηταρᾶ.
Ἀγωνίστηκε στὴ
διάρκεια τῆς ἐπανάστασης,
συνέβαλε στὴν ἀπελευθέρωση τῆς πατρίδας
του κι ἔπειτα φυλακίστηκε, γιὰ νὰ
χαθεῖ σ’
ἕνα στενοσόκακο τοῦ Πειραιᾶ,
σχεδὸν τυφλωµένος, πάµπτωχος κι
ἐγκαταλειµµένος ἀπ’ ὅλους. Δὲ
ζήτησε τίποτε ἀπὸ
τὴν ἐλεύθερη Ἑλλάδα.
Κι ὅταν οἱ γύρω
του τὸν παρακινοῦσαν ν’ ἀπαιτήσει
ἀπὸ τὴν κυβέρνηση
µιά πλούσια σύνταξη,
ἀπαντοῦσε πὼς ἡ πατρίδα
τὸν ἀµείβει πολὺ
καλά, λέγοντας ψέµατα,
γιὰ νὰ µήν
προσβάλει τὴν πατρίδα του.
Εἶναι δύσκολο, τὸ
κατανοῶ, τὸ
παραδειγµα τοῦ
Νικηταρᾶ. Ἀλλὰ
νοµίζω πὼς κι ἐσεῖς
εἶστε ἱκανοὶ γιὰ
τὰ δύσκολα.
Μπορεῖτε ν’ ἀκολουθήσετε τὸ δρόµο
τῆς ἀξιοπρέπειας. Νὰ προσπαθήσετε
τίµια καὶ µἐ
ἀγωνιστικότητα γιὰ
σᾶς καὶ γιὰ
τὸ µέλλον
τῆς οἰκογένειας ποὺ αὔριο
θὰ κάνετε.
Ξέρω, καταλαβαίνω,
ἀντιλαµβάνοµαι πὼς σᾶς προτείνω µία
διαδροµὴ ζωῆς
δύσκολη καὶ ἀπαιτητική,
ὅταν δίπλα σας κυριαρχεῖ ὁ
εὔκολος δρόµος τῶν
γονιῶν, τῶν δασκάλων, τῶν πολιτικῶν
τῆς ἐποχῆς στὴν ὁποία µεγαλώνετε.
Όµως κάθε ἐποχὴ
ἐλπίζει στοὺς νέους
της. Περιµένει ἀπ’ αὐτοὺς νὰ
σηκώσουν ψηλὰ καὶ
µ’ ἐπιτυχία τὴ
σηµαία τοῦ ἀγώνα
καὶ νὰ ὁδηγήσουν
τὴν πατρίδα τους, τὸν τόπο τους, σὲ
καλύτερες µέρες, σὲ
πιὸ φωτεινὲς
σελίδες.
Κι ὅταν βλέπω τὴν
ἐποχὴ µας νὰ
µαραζώνει χωµένη στὴν
ἀλλοτρίωση, νὰ ξεψυχᾶ
ἀπὸ τὴν
τηλεοπτικὴ ἀνία,
νὰ µουχλιάζει ἀπ’
τὸ κυνήγι τῆς
εὐκολίας, μόνο σὲ σᾶς
ἐλπίζω, στὴν εἰλικρινῆ σας
διάθεση ν’ ἀγωνιστεῖτε, ν’ ἀντισταθεῖτε,
νὰ πολεµήσετε, νὰ
νικήσετε..
Μὴ
µᾶς ἀπογοητεύσετε».
"Το
διαβάσατε στὸ διαδίκτυο ποῦ κυκλοφορεῖ
σὲ πολλὲς ἰστοσελίδες.
Νὰ
τὸ παραθέσετε ἔναντι Μηνύματος γιὰ
τὸ Μήνα Τῆς Ἄνοιξης
ποὺ
φεύγει καὶ ὡς σπορὰ Μέλλοντος γιὰ τὸ
«Μήνα»
τῆς
καρδιᾶς πολλῶν ποῦ ἔρχεται..."
Ἀπὸ
Τοὺς Σιωπηλοὺς
Ἀγγέλλους.
30/4/2014