Τής Δικαιοσύνης Ιαχή,
Ίσαλος υψώνεται βροντή.
Αμάρανθος ο ψίθυρος τραχύς
Τών όρνεων κάμπων μαραθείς.
Δόξα Σου Χριστέ κάθε Ωδή
Αγάπησες και Εσύ τόν σιδερά,
πού Σού φτιάξε τότες τα καρφιά,
Μά παλιά σ' άλλης γής ζωής
Τόν είχα μικρό μου αδερφό...
Όπλισε τότες τό χέρι τού φονιά
Σε λόγους ζήλειας σέ φονικό,
ενάντια Αυτής πού λάτρευα
και ήταν Όλη δική μου
αλλά και αυτού η μισή αδελφή..
Μού μπήξε και μένα στο τέλος μου
Τό βέλος οπλίζοντας το χέρι τού φονιά μου,
Της κρύφιου ζήλειας του προδότριας ζωής !
Χριστέ μου, μαζί και μ' αυτόν Σέ Αγαπώ
Παρακάλεσε Εσύ τίς Μοίρες Τού Ενός
Νά μή μάς τόν σταυρώνουν άλλο,
Διότι ο μικρός είναι δικός μου
Μονάκριβος ένας αδελφός....
9.5.2013