Δὲν
ἔχεις στάχυα στὴ καρδιά σου,
οὔτε
σταφύλια στὰ μαλλιά,
Ἄρτο
Θεοῦ δὲν Ψήνει ἡ καρδιά σου
Οἶνο
Τῆς Παναγιᾶς,
Ὁ
Νοῦς σου ποτέ του δὲν χωρᾶ !
Ὅλα
νὰ τὰ μεμψιμοιρεῖς
Ὅλα
νὰ τὰ διατηρεῖς
Νομίζοντας
συνεχῶς ὅτι Εἶσαι Κάποιος,
ἕνα
κάτι Τὶς σπουδαῖο στὴ γῆ,
βρὲ
κακομοίρη ἀκαμάτη
δῆθεν
Μύστη μιᾶς δῆθεν αὐγῆς
οὔτε
ὁ ἥλιος γυρίζει γιὰ σένα,
δὲν
εἶσαι δικό του παιδί,
μόνο
ἕνα ἀπόβλητο σύμπαντος...
Φορᾶς
καπέλο μπατίρη μέρα-νύχτα
σὲ
κάθε σου στερνὴ αὐταπάτη,
βαθειὰ
νυχτωμένος στὴ προσκόλληση,
ἀκόμα
καὶ μὲ τῶν δανεικῶν σου χρόνων,
μὲ
τίγκα τ' ἀντηλιακὸ στὰ ὄνειρά σου
ἕως
τ΄ αὐτιά σου ἀπ' τὰ μύχια σου τῶν εἶναι
σου,
βαυκαλιζόμενος
ξυπνώντας πρωΐ,
ὅτι
θὰ σωθεῖς ἀπὸ τοῦ κάθε
χρυσοῦ
βέλους Τ' Ἀπόλλωνα !
Στὴν
Τοῦ Ἑνὸς Μεγάλου Πνεύματος
Τὴν
Ἱερὴ Προσταγὴ !
Ὁ
Θεὸς, δὲν σοῦ Ἔχει Θέση στὰ Ὄνειρα
Τοῦ !
Διότι
εἶσαι Ὕλη Τοῦ πρὸς ἀνακύκλωση....
Παλάτια
Δὲν Κτίζει ποτέ μὲ τοῦ λόγου σου
τὸ
ψέμα, στὴν μούρη καὶ στὴν εὐγλωττία...
Ά,
ὡραία, ρωτᾶς καὶ γιατί... τώρα μάλιστα
!
Διότι,
τὰ τελευταῖα εἰσιτήρια
Τῆς
Αἰώνιας Θέσης στὰ Ὄνειρα Τοῦ,
τὰ
Χάρισε Δωρεὰν σὰν Χορηγὸς Ὅλων
σὲ
κάτι φιλαράκια Τοῦ,
ποὺ
τὰ ἔλεγες ἢ καὶ ρεμάλια,
ἢ
καὶ κοπρόσκυλα, ἢ καὶ χαμένους,
σαν
"ἀνακυκλώσιμους" συχνά,
ἕως
"ἀναλώσιμούς" τῆς κάθε κοινωνίας
σου,
στῆς
δόξας στολισμένη τῆς χρυσῆς σου
αὐταπάτης,
τῆς
αὐτοσυνείδητης σου ψευδαίσθησης...
Φιλαράκο,
ψίτ .. ἄκου μέ
σοῦ
Ἔχω Νέα Ἐλπίδας !
Ναί
Φρέσκα, ἐκ Τῶν Σαλονιῶν,
μέσα
ἀπὸ Τὰ Ὑπερώα Παλάτια Τοῦ Ἑνός...
Ξέχασες
μιὰ «παράμετρο»...
Τὴν
Τοῦ Θεοῦ Ἀνακύκλωση,
πού
διὰ ἐκεῖ Ἐτάχθης,
καί
ποτέ τους δὲν στὸ λέγανε
κι'
ἐκεῖνοι καὶ οἱ παλαιοὶ σοφοί,
γιὰ
τὸ Πέραν Τῶν Κάτω Κόσμων Τὸ Ἕρμα,
ναί
γειά σου, αὐτοὺς καί τούς τόσους άλλους,
ποὺ
τοὺς φωνάζεις ξεπερασμένους...
Στὰ
'σου, νὰ στὸ βρῶ μὴ κουράζεσαι,
ναὶ
μὲ τόνους καὶ πνεύματα,
στὶς
ξένες σου τόσες "ΙΝ" γλῶσσες
:
"Καθεὶς
Ἐφ Ὢ Ἐτάχθη"
μὰ
ἐκεῖνοι εἶναι ΙΝ, στὸ Κάθε Σύμπαν
Τοῦ
Μεγάλου Πνεύματος,
ἐνῶ ἐσὺ πᾶς
στοὺς
"OUT",
ὄχι μόνο τοῦ πλανήτη,
ἀλλὰ
καὶ τοῦ κάθε Σύμπαντος,
λόγῳ
ΣΥΝΤέλειας
Αἰῶνος «Τοῦ».
¨
Κατάλαβες
;
Δάφνη Λέμπερου - Να' ρθει μια θάλασσα
8/5/2013