Αὐτὴ ἡ
φωνὴ Τῆς Εἱμαρμένης
εἶναι ἡ μόνη ποῦ ἀντηχεῖ,
εἶναι αὐτὴ ποῦ ἐπιμένει
στὴν ἄκρη καὶ
καραδοκεῖ...
Νὰ σοῦ προσδώσει Τὸ
Λόγο
μόνο Τῆς Ὕστατης Μιᾶς
Στιγμῆς,
αὐτῆς πού ὁ χρόνος
σου
σμίγει μὲ κάθε
κρίνο
τοῦ ρόδου νύχτας καὶ
αὐγῆς !
Ὁ λόγος της δὲν εἶναι
σπουδαῖος
μόνο λίγος καὶ ἁπλὸς
συνοψίζεται σὲ μιὰ
λέξη :
" «Θεέ !» μου συγγνώμη,
στὴν Ἀγάπη «Σοῦ !»,
δὲν ζῶ ! ".
Ἀναγνωρίσας ὁ
προκομμένος
ὁ χθὲς τοῦ αὔριο ἀκηδής,
θὰ πάρει στ' ἄροτρο
ἁλάτι
καὶ ὁ ζευγᾶς Ὑπακοὴ
!
Δῶσε τὴ στράτα σὲ ἀκαμάτη
νὰ σοῦ τὴ στρώσει σὲ
γιαλό,
νὰ λάμψει ἡ κάμαρά
σου
Σὲ «Θεοῦ !» Τὴ Χάρη Ὅλη
ἀπὸ τὴ γῆ Σὲ Κάθε Οὐρανὸ
!
Δὲν σοῦ προσδίδω
τίμια δῶρα,
ἄτιμος ζέστης εἶμαι
κι ἐγώ,
μόνο προσδίδω
μετάνοιας δῶρα,
σὲ ὅσους μπορῶ καὶ
συγχωρῶ !
Κράτα τὸ χέρι στὸ
θηκάρι
κρύψε τοῦ λόγου τὸ
σπαθὶ
ὅσα ἔκοψες μὲ τόση
χάρη,
μίσους κι ἀνυπακοῆς...
Στῶν Λόγων «Τοῦ Θεοῦ !»
εἶναι Ἡ Χάρη αὐτὴ ἡ
Μοναδική,
ποῦ Ἁγιάζει στὰ
στερνά σου
τὴν κάθε σου μιὰ
ξανὰ τὴν Χάρων Αὐγή.
8/5/2013