A
Μήνυμα χωρὶς Ὄχθη ὑποΓραφῆς.
Οἱ
δικιές μου προσευχὲς
ἀκούγονται
μόνο ἀπὸ
ἀηδόνια
σὲ
ἥλιων
μακρινῶν
τα δάση καὶ
σὲ
κοτσυφιῶν
τὶς
καρδιές. Διαθέτω μόνο φωνὴ
σπουργιτιῶν
νὰ
ψάχνει τὴ
χαρὰ
τῆς
ἀγάπης
νὰ
κλέψει στὸ
φῶς
τῶν
ἀκτινῶν
τοῦ
ἡλίου
σας. Σᾶς
φαίνεται ἀπίστευτο
νὰ
προσεύχομαι καὶ
νὰ
ζητῶ,
σᾶς
φαίνεται ἀπίστευτο
ὅτι
ὑπάρχω,
ὅτι
ζῶ
μέσα σὲ
καρδιᾶς
φύλλωμα καὶ
εἶμαι
κρυμμένη ἀπὸ
τὸ
φῶς
τοῦ
μίσους σας καὶ
τῆς
μὴ
ἀγάπης
τὰ
ἀνευρύσματα
σὲ
κάθε εὔρημά
σας, νὰ
κάνετε τὸ
ἔργο
της μὴ
ἀγάπης
πιὸ
προσιτό, σὲ
κάθε ἀναπνοῆς
σᾶς
ὅριο,
ἔχοντας
ξεχάσει τὴν
πρώτη ἀλλὰ
ἀμφιβάλετε
ὅτι
ἔχει
ἀποφασισθεῖ
ἡ
τελευταία σας ἔναντι
Αἰωνίου.
17/3/2015