“ Ἦρθα
στῆς γιορτῆς τὴ σιγαλιά,
νὰ
δέσω
πληγή, ποὺ τώρα
πονᾶ...
Ἦρθα
νὰ σᾶς
τὴν γεμίσω μὲ
φιλιά,
θὰ
πλέξω
τὰ μαλλιά
μου
μὲ
τὸ
αἷμα
τῆς πληγῆς,
σβήνω
τὸ χνάρι
τοῦ πόνου....
Ἔτσι
θὰ σταματήσω
τὸ αἷμα
καὶ
τὰ
δάκρυα
ὅλων αὐτῶν,
ποῦ
οἱ
λέξεις
δὲν εἶναι ἀρκετές,
αὐτῶν
ποῦ τὰ
δάκρυά
τους
ἔχουν
ζέστη καὶ μετὰ
ἄρρωμα,
στὰ
στήθη
τῆς κάθε Μιᾶς Μάνας μας....
Τῆς
Θεϊκῆς Ὑπερώας Οἰκογένειας,
αὐτὰ
ποῦ
ἀνασταίνουν
ὄνειρα παιδιῶν...
Παιδιῶν,
τοῦ Κάθε
Ἐπέκτεινα Λυγμοῦ
ποῦ
τοὺς
ἀρνήθηκαν Ὁλόγιομη
Τὴν
Ἐλπίδα Τῆς Ἐπιλογῆς Τους,
στὴν
δύση τῆς δικῆς τους δῆθεν “ζωής”,
στὰ
“Πρέπει”
μὲ τὰ
“Θέλω”
σας
ναὶ
Ὅλων
ἀπὸ ἐσὰς
τῶν “Ἐγώ”
σας
πρῶτα
ἀπ' ὅλα των καρδιῶν σας
ἀλλὰ
καὶ
τῶν
γυναικών σας...
Ποιὰ
Μετάνοια
ποιὰ
Συγχώρεση
νὰ
χωρέσει
τόσης Ἀγάπης Δρόμο...
Ἄλλαξε
Ὁ Δρόμος,
τὸ Μανωλιό
του,
καὶ
Ὁ
Μανωλιος
τοὺς Χιτῶνες του,
βλέπετε
κάποιος εἶχε πεῖ
σωστὰ
γιὰ
τοὺς
“δυό”
νὰ δίνεις
τὸν “ἔνα”,
ἐκτὸς
αὐτοῦ ποὺ
πιὰ
δὲν
ἔχει κανέναν...
ἀλλλὰ
τοὺς
δίνει ὅλους….
Θὰ
γίνει
Ὁ Ἄνεμος
Χιτὼν
στὴ
μεσοραφὴ
Ἄνω
τῆς Καρδιᾶς
τῆς
Τέταρτης ὡς Ὁ
Οὐρανομήκης
Ἀστήρ...
Θὰ
Δώσει
Ὁ Οἶκτος
τὸ Βόλι
γιὰ
νὰ
μὴν
ὑπάρχει ἀνάδελφος
οὔτε
πουθενὰ ὡς
ἀρνὶ θυσίας...
Καὶ
νὰ
πώς,
στὰ Μεσοπέλαγα
Αἰώνων
τρικυμία
δὲν χωρᾶ, οὔτε ἀμφιβολία ..
Δὲν
θὰ ὑπάρξει
Ἄγκυρα
παρὰ
ἕνα
ἀραξοβόλι
Στὰ
Χέρια
Αὐτοῦ
ποῦ
ποτὲ
Τοῦ
Δὲν
Εἶχε Ἄγκυρα...”
Νερὸ Τοῦ Διός.
6/7/2013