Χαραμάδα.....
Ζητήσατε
νὰ μπῶ μέσα του νὰ δῶ
στὸ
Φῶς Ἕσπερου Τοῦ Ἀποσπερίτη,
γινάτι
θὰ σᾶς πῶ δικό Τοῦ μυστικό,
στῆς
χούφτας μου χθὲς βράδυ,
ἄνοιξε
Τὸ δικό Τοῦ φῶς,
σὰν
κούρνιασε καὶ πῆρε
Τοῦ
Θεοῦ Τὴν Ἀγάπη...
Τὸ
Ἔνοιωσα νὰ ἀνυψώνεται
σὲ
ὅλα του Τὰ Ἰσχία θανάτων
Κραταιός,
συνέδωσε
μετὰ τὸ χαῖρε τῆς καρδιᾶς
στὰ
δικά του τὰ μοναδικὰ φτερά.
Δίπλωσα
τὰ χέρια μου
εὐχαριστώντας
Τὸν Ἕνα Θεό,
στὸ
Ἀναστάσιμο Πέταγμά του.
Νοιώθοντας
χρήσιμος στὸ τόσο δὰ
εὐέλπιδο
μικρὸ Δικό Τοῦ «πλασματάκι»
νὰ
ὀρθώνει τὸ ἀνάστημά του
λέγοντας
«εὐχαριστῶ»...