Οἴνος
Ἀστροσπουργίτης...
Καρδιά
μου ἂν θὲς τὰ
περιβόλια,
φέρνουν
τοὺς μύριους ἀνθούς.
Ἀκούσματα
νέα σὲ ἀηδόνια
συμπάντων
κόσμων οὐρανούς,
Ἂν
ἤμουν μονάκριβο ἀστέρι,
δὲν
θὰ' μουν τῆς καρδιᾶς ἡ
πηγή,
εἶσαι
τῆς καμάρας μου κρυφῆς ἡ
δόξα,
στὸ
φῶς
Τοῦ Θεοῦ
τῆς
κραυγῆς.
Θὰ
ὑγιάνω
πληγὲς μικρό μου ἀστέρι
θὰ
γίνω
ἡ ἐλπίδα
τῆς ἀστραπῆς,
θὰ
φέρει
Ἐκείνου ὅμως Τὸ
Χέρι,
τὴ
δροσολαλιὰ
τῆς
γιορτῆς.
Δρυοκολάπτης
ὁ Σύντηχος
ἦχος,
γεμίζει
πνευμόνια μὲ φῶς,
μὴ
σπαράζεις
σ' Αἰώνων σιωπῆς
γινόμαστε
ὁ μοναδικός
Τους Ἦχος Ψαλμῶν.
Κουρσέψαν
τοὺς ἄψινθους τοὺς ρύπους,
στῶν
δολιανῶν τους τὶς ἀκτές.
Ἀνάλγητοι
οἱ δικοί
τους οἱ ψίθυροι
ἦχοι,
στὰ
δρέπανα
τοῦ Χάρου
κοντογιορτή
στὸ
κάθε
τοὺς εἰδεχθὲς ἀλήσμονο χθές.
Ὁ
ἕνας
Τῆς Σπάθας Ὁ Ἦχος
στὰ
χέρια
ἑνὸς μόνο εἶχε γεννηθεῖ,
Λαμπρὸς
Μαρμαρωμένος Θάνατος
στοῦ
τελευταίου
αἰώνα τοὺς τὸ δρόμο
τὸν
ἄμητρο στίχο τοὺς προσκαλεῖ.
Ἤμουν
ἡ κρυφή
τῆς Σοφίας ἡ Δόξα,
ἤμουν
ἡ Χαρὰ
σὲ
ἀηδόνια
τῆς Αὐγῆς,
δὲν
ἤμουν παρὰ τὸ
μονάκριβο
ἀστέρι
τοῦ
κόρφου
τὸ κρυφό
Τῆς Νούτ,
αὐτὸ
ποὺ
ἔκρυψε
Ἡ Χάρη
Της,
στὴν
πλώρη τῆς ματιᾶς τῆς καρδιᾶς
καὶ
στὴ
ζέστη
στὸν υἱὸ Τῆς
Κάλι,
ἀπὸ
τὰ
Χέρια
τῶν Δεινοσαύρων Ἰανῶν.
Πολλάκις
πολλοὶ φακίρηδες,
στὸ
κάρμα
τοὺς δῆθεν ἐλέω
Θεοῦ,
καὶ
ἀνθρώπων
βλέμμα,
ἔζησαν
καρμίρηδες μὲ
κόμπρα,
ἀλλὰ
μόνο
ἕνας εἶναι
στὶς
Λευκὲς Βασίλισσες Κόμπρες,
Ὁ
Δικός τους Ἀετός.
Ἀρσινόη
!
25/10/2013