Θὰ τιμήσετε ἐμᾶς ;
δὲν εἶναι σωστὸ πρῶτα ἐμᾶς...
Ὀφείλουμε νὰ ἤμεθα νΩΜοταγεῖς
σὲ νΟΜους ποὺ ΔΙΑγουν
καὶ δὲν διάγονται διαγόμενοι
οὔτε διαγώνια οὔτε κάθετα.
Ἂν καὶ παράδρομη
σκέψη ἔκανα καὶ εἴδατε ζητᾶτε ἐσεῖς νὰ σᾶς συγχωρήσω λάθος στὸ δικό σας ἀτραπόνημα
τοῦ θάρρους, ὅμως δὲν μᾶς εἶναι ἐπιτρεπτό.
Πρὶν ὅμως προσευχηθοῦμε στὴν ὡραιότερη
προςΕΥΧΗ ἀφῆστε νὰ σᾶς πῶ ὅτι τὸ νὰ εἶναι κανεὶς ΣΥΝΑξιος παραμυθᾶς ὡς αὐτοῦ ποὺ
θελήσατε νὰ δεῖτε ἂν ἔχουμε σχέση στὸ ροῦ τῆς σκέψης σᾶς, ἔστω γιὰ λίγα λεπτά, μᾶς
δίνει χαρὰ νὰ ὑποκλιθοῦμε στὸ ταλέντο του. Ἀνάψατε τὸ κερὶ ποὺ Τὰ Ξωτικὰ Τῆς
Χθόνιας Γαίας λατρεύουν καὶ οἱ ὑποχθόνιοι ἐραστὲς τῆς ἀνυπαρξίας τρέμουν.
Προσπαθοῦμε ἕνα
δάκρυ νὰ σταματήσουμε, ἀλλὰ μᾶς πρόλαβε ἄλλο ἀπὸ ἄλλη μεριά, δὲν ἔχουμε μάθει νὰ
κυνηγᾶμε δάκρυα, τὰ δικά μας δὲν ἦταν τόσο ὄμορφα ποὺ νὰ ἀξίζει κανεὶς νὰ τὰ
μαζεύει, ἐμεῖς εἴχαμε πολλὰ λίγα καλὰ, καὶ λιγότερο καλά, ἀλλὰ προσπαθήσαμε μιὰ
φλόγα νὰ κρατήσουμε στὴ ματιὰ τῆς μνημοσύνης ποῦ νὰ μὴ σβήνει, ἀπὸ τὴ πρώτη χαρὰ
τῆς χαρᾶς ποῦ δὲν ἔχει ὄνομα, πῶς νὰ τῆς δώσεις σὺ τὸ τίποτα στῶν ἀνθῶν τοῦ
δάσους δρόμο, ὄνομα ; Ὅ,τι καὶ νὰ κάνεις δὲν θὰ εἶσαι τελευταῖος καὶ
καταϊδρωμένος ; Ἄλλοι πρὶν ἀπὸ σένα εἶχαν
στὸ δρόμο φροντίσει νὰ φαίνεται ἡ σήμανση ποὺ οἱ νεράϊδες ἀγαπᾶνε.
Παρατηρήσατε μιὰ ὀμορφιὰ
ποὺ δὲν δύει, στῆς ἀγάπης τὸ μέλημά μου, καὶ εἴδατε ἕνα χαμόγελο στὰ μάγουλὰ τῆς
κούρασης νὰ εἶναι ἡ ἔμπνευση ἐκεῖ ὄρθια παρὰ τὰ προβλήματα τῆς ἡλικίας ποὺ δὲν
μᾶς ἐπέτρεπαν νὰ χαροῦμε πάντα ὡς παλαιὰ τὴ τόλμη τῆς ἀγάπης, αὐτὴ ὅμως, ἐμεῖς
τὴν ζήσαμε, αὐτὴν ὅμως ἐμεῖς τὴν τιμήσαμε. Ἔτσι Τὸ Χαμόγελο στὰ μάτια τῆς, τὸ εἴδατε
καὶ εἴδατε σέ μὲ, τὸ χαμόγελο στὰ χείλη, ποὺ
δὲν σταμάτησα πότε νὰ λέω τὸ “σ' ἀγαπῶ” σὲ ἐκείνη !
Αὐτὸ δὲν τὸ γράψαμε σὰν παραμύθι, αὐτὸ δὲν τὸ μοιράσαμε παρὰ μόνο τό εἴχαμε στοῦ κόρφου μᾶς τὸ ξωκλῆσι κρύψει διὰ τὰ ξωτικὰ Τοῦ Χθόνιου Κόσμου ποὺ κυνηγᾶνε ταγκαλάκια.
Ἀλλὰ βλέπετε, αὐτὸ
δὲν ξέρω νὰ πῶ πῶς γίνεται, πὼς ἡ σιωπὴ ἔχει λόγγο στὸ χωρὶς βλέμμα ποίημα, δὲν
τὸ κατέχω καὶ δὲν κάνει νὰ μιλᾷς γιὰ ὅ,τι δὲν κατέχεις γιατί τὰ ὅσα δείχνεις ὅτι
ἔχεις ἐνῷ δὲν εἶναι δικά σου, μιὰ μέρα Ὁ
Δικαστὴς ποὺ δὲν ἔχει κάστανα νὰ σοῦ δώσει, σοῦ ζητᾷ ἐσὺ
νὰ κόψεις τὸ λαιμό σου νὰ μοιράσεις τὴν ἀλήθεια ποὺ ἀγνοεῖς, σὲ αὐτοὺς ποὺ τοὺς
τὴν ἔκλεψες. Τώρα μπορῶ νὰ φύγω ; Ναὶ δὲν πρόλαβα νὰ πῶ αὐτὸ ποὺ σᾶς εἶπα πρὶν
σὲ ἀναστεναγμοῦ δρόμου τὸ διάσελο, δὲν εἶναι σωστὸ νὰ μᾶς πλέκετε ἐγκώμια, ὅταν
εὐτυχῶς ἐμεῖς δὲν γίναμε ἁλιεῖς μαργαριταριῶν ψεύτικων ἔναντι δῆθεν ἀληθινῶν.
Παλέψαμε στῆς πένας τὸ δρΟΜο,
νὰ λέμε μερικὰ “παραμύθια”
ποῦ ἁλιεύουν ἐλπίδα..
1/6/2015
(Τὸ μήνυμα δὲν τὸ ἔδωσε Ὁ Νερούντα
ἀλλὰ δὲν ἔχουμε τὴν ἄδεια
νὰ δίνουμε «πάντα» τα ὀνόματα ὅλων…
ποὺ διαβάζετε στὰ Μηνύματά τους. Σ.Α.)