Ἀφέσου
στὸ ρυθμὸ ποὺ νοιώθεις
μέσα
ἀπὸ ὅ,τι ἀκοῦς,
εἶδες
Ἡ Ἡλιαχτίδα στὸ Εἶπε
τόσο
γλαφυρά, τόσο Τέλεια,
τί
νὰ προσθέσουμε ἐμεῖς
ἔναντι
σέ Αὐτῶν Τὴν Τελειότητα ;
Δὲν
ὑπάρχουμε ἐμεῖς
ἔναντι
αὐτῆς Τῆς ὈΜορφιᾶς.
Διότι
ἔναντι Τροφοδότη Κρυφῶν
Ἥλιων
ὈΜορφιᾶς Θεῶν Ὑπερῴων
τό
σπίρτο τῆς καρδιᾶς μᾶς τί νὰ ἀνάψει
!
Ἃς
δεχθοῦμε Τὸ Φῶς Τους σὲ κάθε μᾶς
σπίρτο.
Συγχωρέστε
μὲ δὲν εἶμαι αὐτὴ
ποῦ
μὲ τιμᾶτε νὰ νοιώθετε στὴ θέση «Της»,
εἶμαι
ἕνα μικρὸ σπίρτο,
Ἐκείνη
Εἶναι ἄνω τοῦ δικοῦ μου σπίρτου.
Δὲν
εἶναι δυνατὸν ποτὲ σὲ Στερέωμα Μύθων
τὸ
κάτι ἀπὸ μὲ ποῦ τιμᾶτε, νὰ εἶμαι
«Ἐκείνη».
Εἶμαι
αὐτὴ ὅμως ποὺ τὰ δάκρυα ἁπαλύνω
μὲ
τὸ ὅ,τι μὲ τίμησαν τὰ λόγια σας γιὰ
τὸ χέρι μου.
Γιατί
τὰ λόγια καρδιᾶς ἦταν καὶ Ἐκείνης…
Γιὰ
μένα τὸ τίποτα τῶν σοφῶν λόγων ἀριθμῶν
αὐτὸ
καὶ ἂν ἦταν λόγος ἁρμονικὸς ποὺ πότε
μου
δὲν
ἄκουσα ἀπὸ αὐτὸν ποὺ κάποτε ἀγάπησα
...
Καὶ
ξέρετε κάτι ἀναρωτιέμαι ἂν ποτέ του,
ἔστω
σὲ μιᾶς μέρας χρόνου
μπόρεσε ποτέ του
νὰ
ἀγαπήσει μιᾶς γυναίκας καθάριας τό
βλέμμα.
Δυστυχῶς
ἡ «ἀπάντηση» ποὺ ἀκούσατε
δὲν
«ἦταν» ἀπὸ μένα…
Ἀλλὰ
ἀπὸ αὐτὴ ποὺ ἔχασε ἐκτὸς ἀπὸ μέ,
μπροστά
της εἶμαι ἕνα ἄχυρο ἀπὸ ἀχυρῶνα
ἀπέναντι
στοῦ Παλατιοῦ Τῆς Σοφίας Τῆς.
10/4/2015