1-2-2015

Ἦντα θὲτε παλικάρια μου, τῶν καρδιῶν ποῦ δὲν χωρᾷ πρόβατα συγχωριανῶν ἡ στάνη τους, νὰ ἀγναντέψουν Τοῦ Θεοῦ τὰ κύματα, δὲν προκάμνανε τότες, πῶς θὲτε νὰ προκάμνουνε στὸ σήμερα τοῦ κάθε χθές των ;
Βίος, δὲν ἔχουνε δώσει, οὔτε δὲ καὶ σ’ ἅγιο μὰ ποτὲς καὶ σὲ κλέφτη, μετὰ συγχωρήσεως, ἄρα παιδιά μου εὐλογημένοι δὲν ἤσανε τοῦ λόγου τους, παρὰ βγήκανε ὄξω Τοῦ Μαντριοῦ Τοῦ Θεοῦ ἀπὸ μόνοι τους.
Ἦντα θὲτε νὰ δοῦνε συγχώρεση στὰ γράμματα Τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἀναμακατώξανε τὸ ἀνῶι τους μὲ κάθε κατῶι πρᾶμα ποὺ δὲν σήκωνε ἡ γκλάβα τοὺς μηδὲ σὲ πίτουρα, μηδὲ καὶ σὲ ἁλάτι.
Πῶς θὲτε μετὰ νὰ λυγᾶνε τὰ σίδερα στῆς πλάτης τοὺς τὸ δρόμο, αὐτοὶ ναὶ γιά, τοῦ λόγου τοὺς τί προσέφεραν Στοῦ Θεοῦ Τὸ Δρόμο διὰ ἄλλους ;
Στὰ λόγια καλοὶ στὰ πίτουρα χορτάτοι, ἀλλὰ καὶ στὸ δρόμο Τοῦ Θεοῦ ἐντελῶς ἄδειοι.

Τῆς στάνης ὁ τίποτις Τῶν Ἁγίων,

ΕΥλαβεῖται ὅ,τι τὰ μάτια του κλαῖνε.

1-2-2015