Ἡ
ἀπουσία
Τοῦ Θεοῦ,
Ναὶ
αὐτὸ
εἶναι
Ἕνα θέμα.
ΣΥΝΥπάρχουν
ὍΜως, τὰ πλείονα
τοῦ ἑνὸς
ἐπιρρήματα ἐδῶ, καὶ
αὐτὸ
ποῦ
σᾶς
κάνει ἐντύπωση εἶναι ὅτι Σιωπήσαμε
σήμερα στῆς Σιωπῆς Τὰ
Μέρη,
“πράγμα”
δηλαδὴ ἀναφορικὸ
ἀντίστοιχο
καὶ ἀναλογικό
στοιχεῖο, ποῦ
δὲν
σᾶς προτείνουμε καὶ
οὔτε
σᾶς ζητᾶμε στῆς ΔΙΑδρομής τὰ
μέρη.
Τό
ΔΙΑτὶ δὲν
θὰ ἀπαντηθεῖ.
Τὸ
Δυνάμενον
οὔτε.
Τὸ
Δυνητικὸ
καθόλου.
Ἄρα
μᾶς βλέπετε νὰ
ἔχουμε
ἀλλάξει ἐντελῶς Ρώτα, καὶ
ἡ
κάθε
ἴσαλος γραμμὴ
γίνεται
ἀφρὸς πάνω στὸ
κύμα.
Συνήθως λέτε...
Μὰ
δὲν
εἴμαστε σὲ
αὐτοῦ
τοῦ
χρονοχρονού τό Ρῆμα. Καὶ
εἴδατε
σήμερα σᾶς ἔθεσε ὁ
Αἰσχύλος
πολὺ σωστὰ
Τὴ
Δυναμική,
πού δὲν
βλέπουν οἱ
παλαιοὶ
μαθητὲς
ποῦ εἶχε
Ὁ Ἰησοῦς,
καὶ μὲ
βλέπετε
νὰ μὴν
ὉΜιλῶ
διὰ
Ἐμέ,
ποῦ ὠς
Sananda ἤμουν καὶ
Ὁ
Ἰησοῦς
στὶς ἐνσαρκώσεις μου ποῦ
εἶχα
ὠς Sananda στῆ γῆ
σας.
Θὰ
θέλατε
νὰ πεῖτε
“This
is enough”
ἀλλὰ
διστάζετε. Χαρά μου.
Αὐτὰ
εἶναι
ἀρκετά, μπορεῖτε νὰ
τὸ
δημοσιεύσετε,
πᾶν τί ἄλλο πάνω, ἢ
πέραν
ἢ κάτω
αὐτῶν δὲν δύναται νὰ
τοὺς
προσδώσει στοὺς μὴ
δυνάμενους
τίποτα. Στοὺς
μὴ δυνατούς
τα μείζονα τῶν ἐλαχίστων. Καὶ
στοὺς
Μὴ Δυνηθέντες
τὰ πάντα.
Ναί,
χαρά μου νὰ
βάλλετε
τὴ μουσικὴ
τῆς
καρδιᾶς, ἐκεῖ
ναί.
Sananda
και
Qwan
Yin.
1/12/2014
1.
Θὰ
ρωτήσουν πολλοί,
λιγότεροι
ἀπὸ τοὺς λίγους.
Δὲν
θὰ Ἔχουν Ρῆμα !
Θὰ
ἀναρωτηθοῦν οἱ δυνάμενοι
θέσης
ἔχοντες ἐντός,
καὶ
μὴν πεῖτε γιατί μόνο αὐτοί.
Θὰ
φαίνεται καὶ τὸ Πρόσημο !
Θὰ
περιγελάσουν ἄνευ σάλιου
τὴν
θέση τοῦ νεκροῦ οἱ ζῶντες.
Μὴ
γνωρίζοντες ἂν ἐκείνου
ἡ
ὕπτια θέση εἶναι ἡ κάλλιστη !
Κανεὶς
ὅμως δὲν θὰ ψάξει
νὰ
δεῖ ἐκεῖ ποῦ πάντα
ὑπῆρχε
Φεγγοβολοῦν,
Ἀπαστράπτον
Ἀετῶν καὶ
Ἀστεριῶν
Ὀνείρων Μερτικό,
τὸ
μόνο δυνάμενο μέλλον πρίν,
στὴ
σαϊτιὰ τοῦ Ψίθυρου,
κλείσει
ὁ Πορτόλιθος Χρόνος.
Αὐτοὶ
θὰ εἶναι
οἱ
ἀπὸ προχθὲς φευγάτοι,
μὴ
τοὺς ἀκολουθήσεις,
νέες
σαλοτραπεζαρίες
δομήθηκαν
γιὰ χάρη τους
στὴ
μικρὴ Κόλαση.
Ἀρχίζω
μὲ ἐπιρρήματα,
“ βαρέως
τύπου βλήματα ”,
θὰ
πεῖ γελώντας ὁ Στρατηγός.
Σιγοτραγουδῶ
τὴ προσευχή Του.
Τὴ
ΕΝθυμᾶσαι ;
Ἔλα
μαζί μας.
1/12/2014
“ναι
θυμᾶμαι σὰν χθὲς
ἦρθε
τὸ λαβωμένο περιστέρι
στὴν
ἀγκαλιά μου,
σπάραξε
ἡ καρδιά μου,
λυγίσανε
τά πόδια μου,
στὸ
πόνο τῆς καρδιᾶς,
εἶχε
γυρίσει τή πλάτη του
στὸ
δολοφόνο του,
γιὰ
νὰ μὴ φανεῖ τὸ δάκρυ
τῆς
προσευχῆς του.
Καὶ
γιὰ πάρτη του.”
“Το
Περιστέρι ἤξερε
ὅτι
γραμμὴ στῆς κόλασης τὰ μέρη
θὰ
πήγαινε μετὰ
τὸ
κάθε θάνατο τοῦ ὁ δολοφόνος.”
“τώρα
κλαῖς,
σὲ
δάκρυ χωρὶς ὄνομα
καὶ
χωρὶς δάκρυ,
εἶδες
ποιὸς εἶναι
στὸ
2ο γραμμάτιο τοῦ χρόνου.
Ἔχεις
βρεῖ τὸ 1ο σοῦ λείπει τό 3ο.”
“δέν
μπορεῖς νὰ κάνεις τίποτα,
περισσότερο
ἀπὸ Τὴν Εὐχή,
ἐκεῖνος
ἔφταιξε ποῦ
στὰ
ἐγὼ ἄλλου τὸν πέταξε
ἔξω
στὸ μένος.”
Ἄκουσες
καὶ δὲν εἶναι ὁ Μόνος,
στῆς
Ἐκκλησιᾶς τὰ μάρμαρα
εἶδες
τὰ μαγάρισε ὁ ἄθεος.
Μὴ
πεῖς “δὲν
ἔπρεπε”,
οὔτε
“Ἕνας
μόνο Θεὸς Ξέρει”.
Γιατί
καὶ αὐτὸς πού Εἶναι
Ὁ
Μόνος Ποὺ Ξέρει
σὲ
ἐκεῖνα τὰ μάρμαρα ἦταν ἀπῶν.