Γράμμα
ἀπὸ
«
Τὸ Ὑπὲρ ~ Πέραν »,
τῆς
31 ~ 12 ~ 2011.
Τὸ ἦθος παιδιά μου,
μεγάλη ὑπόθεση, εἶναι τὸ πᾶν. Θὰ
πεῖτε ὅτι ἕνας μπατίρης ἀσκητὴς, στὸ
ἦθος μέσα χωμένος τῶν λαθῶν του, καὶ
ὄχι τῆς αὐταρέσκειας, τί παράγει ὡς
ποιητὴς ; Καὶ ὄχι ὡς ἠθοποιὸς ! Ναὶ
αὐτὸς ποὺ βλέπει τὸν ἐαυτόν του,
πρώτον ὡς “λάθος”,
συνέχεια νὰ
ὑπάρχει μέσα στοὺς ἄλλους, καὶ ἔχων
ἀναγνωρίσει τὴν κάθε ἀδυναμία του, ὡς
τὸ μόνο ἐμπόδιο νὰ
προχωρήσει, λέει στὸ Θεὸ (κρυφὰ
ἀπὸ ἀγγέλλους καὶ δαίμονες)
:
«Κύριε
ἐγὼ ἔφταιξα κάποτε, ποὺ αὐτὸς σήμερα
εἶναι ἔτσι, ἀλλὰ
ἐπειδὴ δὲν
τὸ ξέρω, καὶ τὸ Ξέρεις Μόνο Ἐσὺ
καλύτερα, Συγχώρα αὐτὸν, ποὺ μὲ
ἔχει τόσο φάλτσο καὶ τόσο πολύ λάθος
μέσα του, καὶ δὲν
ἔχει ἀκόμα Ἐσένα …».
Αὐτὸ εἶναι ἕνα ἄλλο
εἶδος ἤθους, βασίζεται σὲ
ἀρχὲς
ποὺ κανεὶς δὲν
τὶς ξέρει ὡς ἐνσάρκωση, ἀλλὰ
τὶς νοιώθει ἡ καρδιὰ
εἰς τὸ μηδὲν
πλὴν Τοῦ ΕΝΟΣ
ἄγειν, διότι ἂν πεῖ κανεὶς ὅτι τὰ
ξέρει, ὅλα, τότε τὸν τρώγει ἡ μαρμάγκα
τοῦ ξιπασμοῦ καὶ τῆς αὐτοπροβολῆς,
ὅτι δῆθεν αὐτὸς εἶναι κάτι…
Νὰ
τολμήσω νὰ
πῶ ὅτι εἶμαι, ὡς ὅ,τι ἤμουν (καὶ
ἃς ᾖρθαν πολλοὶ στὴν κηδεία μου τό
2011), σημασία
ἔχει ἂν ᾔρθανε οἱ φτωχοὶ καὶ ὄχι οἱ
πλούσιοι ! Διότι οἱ πρῶτοι μόνο ἔρχονται
ἀπὸ εὐγνωμοσύνη, ἂν τοὺς ἔδωσες
ἐλπίδα, στῆς δυστυχίας τους τὴν ἀτραπό,
νὰ
τὴν γλυκάνεις λίγο (ἀπὸ
τὸ σανίδι τῆς ἐργασίας σου, μὲ
ἦθος), νὰ
ξεφύγει τὸ μυαλό τους ἀπὸ τὰ
βάσανα, καὶ νὰ
πετάξει ἡ ψυχὴ στὴ χώρα τοῦ ἀνέσπερου
γέλιου καὶ τῆς χαρᾶς μὲ
ὅριο μόνο Τὸν
Θεό.
Αἰσχύλος.
31~12~2011