Μὴ
μιλᾷς,
μόνο
μὴ χτυπᾷς
σὲ
μισάνοιχτες πόρτες,
ἦταν
τῆς ἀπάτης φτιαχτὲς
σὲ
δολιανῶν μόνο τά ἔργα.
Ἦταν
τῆς αὐταπάτης ἡ φωνή,
πού
τὴν πῆρες καὶ ἐσύ,
σὰν
ἐρωμένη γιορτῆς
στὸν
παράδρομο δρόμο.
Νὰ
πᾶς, καὶ νὰ ζητᾷς
στὶς
Ἐκείνου τὶς κλειστές,
μὲ
τὰ μάνταλα
Τοῦ, τὰ λευκά,
στὶς
Ἄκτιστές Τοῦ τὶς Πόρτες,
πού
σὲ ἐκείνων
στῆς
χαραμάδας τους
τὸ
κάθε Φῶς καὶ Ψίθυρο,
πίσω
της κλειδαριᾶς τὸ μέσα Ὅν,
σὲ
μέρες ἑορτῆς καὶ εὐχῆς,
σοῦ
μύριζε Αἰῶνας.
Μόνες
καὶ Μονάκριβες Τοῦ,
αὐτὲς
μονομιᾶς ἀνοίγουνε
ἀπὸ
ἀλλουνοῦ Τὸ Χέρι...
21/11/2015