Ἡ
διαρκὴς «Συγχώρεση»,
δηλαδὴ αὐτὴ, ποὺ ἔχει μιὰ δική της
διάρκεια, μὲ μιὰ ἀρχὴ δική της, καὶ
ἕνα δικό της τέλος, πάντοτε εἶναι
ὑποδεέστερη τῆς μόνιμης. Ἡ δέ «Μετάνοια»
τώρα
λειτουργεῖ
ἀντίστροφα
καὶ ποτὲ ἀνάποδα. Ἡ ὁλοκληρωτικὴ καὶ
ἀΔΙΑνόητη
γιὰ τὸν ἐνσαρκωθέντα ἄνθρωπο, ἐκτὸς
ὅλων «Τῶν
Ναῶν Τῶν Νυμφίων»
(ὑπόλογο
στὰ κελεύσματα τῆς αὐταπάτης ἀνώτερων
καὶ κατωτέρων ἐγὼ του )
εἶναι «ἡ
τῆς στιγμῆς Μετάνοια »,
καὶ «ἡ
ἐπιμέρους Μετάνοια »
πού ἔχουν ἕναν μόνο προσδιορισθέντα
«χρόνo
ἔναρξης»
της ἡ 1η,
καὶ πάνω ἀπό ἕναν « χρόνο
λήξης»
ἡ 2η,
εἰς τήν κάθε ἐνσαρκωθεῖσα βιωτή σας,
ἀνάλογα ἂν ζεῖτε μὲ τόν δικό σας χρόνο
ζωῆς (τὸ
σύνηθες),ἢ
μὲ δανεικὸ χρόνο ζωῆς (τὸ
σπάνιο),
ἢ μὲ δανεισθεῖσα ψυχὴ, καθὼς καὶ μὲ
ἕναν συγκεγκριμένο ὁρισθέντα χρόνο
βιωτῆς της
(τὸ σπανιότατο). Ἄρα
ὁ κάθε Μετασχηματισμός, ἔναντι Τῆς
κάθε Μεταμόρφωσης σᾶς, εἶναι ὑπόλογος
πάντα, ἔναντι μιᾶς «Χρονικῆς
Μετατροπῆς»
μὲ πεπερασμένη ἀρχὴ καὶ ἀνοιχτὸ
τέλος, ἶνα αὐτὴ καὶ μόνο αὐτὴ ὡς
Ἀρχή, νὰ προκαλέσει σχάση εἰς τὸ ΕΥρος
Τοῦ ἘνσαρκΩΜένου
ΠεπρΩΜένου
σας. Ἡ δὲ Μηδενικὴ Συνοχὴ εἶναι πάντα
Ἄχρονη καὶ Δὲν
σᾶς Παρέχεται, Ἐκείνη, ὡς ΣΥΝειδητή
Μνημοσύνη, ἢ σᾶς Δέχεται, ἢ σᾶς
Ἀπορρίπτει.
Ο1:
16
16
11 2018