Παρακαλῶ
σας,
τὴν
συγγνώμη σας
μόνο
αἰτοῦμαι.
Γιάννης Κότσιρας ~ Φύλακας άγγελος
Τὴν ἀξιοτόκο Ἀτραποῦ
Ἐλέους Τοῦ
Βλέμματος, Τοῦ
Μεγάλου Πνεύματος
ἐπὶ ἐμοῦ, τοῦ
τίποτα τῆς γῆς, αἰτοῦμαι
ἐξ ὑμῶν, τῶν ἐκεῖ ἐνσαρκωμένων
ποὺ μὲ γνωρίζετε,
καὶ ποὺ μὲ
γνωρίσατε εἰς ταύτην
τὴν σημερινὴν ἐνσάρκωσή μου, ὡς ὅ,τι
εἶμαι, ἀναξιόπιστη γυνὴ εἰς
τὰ μάτια τῶν λίγων,
καὶ μόνο σημαντικὴ
στὰ μάτια
τῶν οἰκείων μου...
Ὅμως ἐλάχιστοι ἐξ
ὑμῶν, ἐκεῖ ποὺ
ἐρχόσαστε νὰ
ποτίζετε, τοὺς ἐσώτερους
ὀφθαλμούς, τοῦ βαθέως
ΕΙΝΑΙ
σᾶς, ἔχετε γνωρίσει ποιὰ εἶμαι,
ὡς ὅ,τι εἶμαι μιᾶς καὶ εἶμαι
γυνὴ σήμερα, καὶ
αὐτὴ ἦταν
τὶς περισσότερες φορὲς ἡ ἐκεῖ
ἐμφάνισή μου...
Ἀπευθύνομαι ὅμως εἰς
ἐσάς, ποὺ μὲ
γνωρίσατε [διότι
Ἡ Χάρη Τοῦ
Ὑψίστου, μοῦ
Ἐπέτρεψε τηλεπαθητικὰ
νὰ σᾶς
μιλήσω, καὶ ὄχι
ὡς ὅ,τι ἤμουν ὡς Giordano Bruno, ἢ καὶ
ὅ,τι ἄλλο..
] νὰ σᾶς
ἀπευθύνομαι καὶ νὰ
συνομιλῶ μαζί
σας, ὄχι πάντα τέλεια, ἐκ τῆς ταπεινότητός
μου, καὶ ἔρχομαι
σήμερα, εἰς ἐσάς, κυρίως ποὺ ἡ
ἐκεῖ γνώση
τῆς ὕπαρξής μου μὲ τὸ
ὄνομα ποὺ μὲ
βαπτίσανε σήμερα, στὸν
20όν αἰῶνα τῆς γέννησής μου, νὰ σᾶς
ζητήσω πρὶν κλείσω τὰ μάτια
νὰ μὲ συγχωρέσετε.
Ἐσὰς εἰδικὰ ποὺ
δίκαια ζηλέψατε τὴν
ὕπαρξή μου [γιατί,
ἂν δὲ εἴχατε
ζηλέψει στὸ ἐλάχιστο,
τῆς ἁμαρτίας τῆς ζήλειας, δίκαια διὰ
ὑμᾶς μόνο, καὶ
ὄχι ἔναντι Τοῦ
Θεοῦ, δὲν θὰ
μπορέσετε μετὰ
τὸ θάνατό
μου, νὰ ζήσετε
τὴν μετάνοια, διὰ τὸ
κάθε τί ἁμαρτωλό,
ποὺ ἡ
ζήλεια, σᾶς ἔσπρωξε
νὰ κάνετε
καὶ νὰ
ἀπαρνηθεῖτε αὐτὴν
ἔναντι Τοῦ Ὕψιστου,
ἶνα Οἱ Μετασχηματιστές
Τοῦ, Τῶν Πεδίων Τοῦ, νὰ σᾶς
προσδώσουν διὰ Τῶν
Δεκανῶν Τοῦ, τὴν κάθε ἀντίθετο ἀρετὴ
τῆς ζήλιας...],
καὶ ἃς μὴ μὲ
εἴχατε συναντήσει
ποτὲ σᾶς ! Ἐσὰς
ποὺ νομίσατε,
δυστυχῶς, ὅτι ἡ ὕπαρξή
μου [ὡς ὅ,τι ΕΝ
ΥΨΙΣΤΩ ΘΕΩ μόνο εἰμὶ τὸ
τίποτα Τοῦ],
ὅτι ἀπειλεῖ τὴν
αἰώνια εὐτυχία σας, ἐπειδὴ ὑπάρχω,
ἐλᾶτε καὶ συγχωρῆστε
μὲ διότι ἔχετε
δίκιο.. δὲν φταῖτε ἐσεῖς ἀλλὰ
ἐγώ, ἐγὼ φταίω
διότι κάπου, τὸ σῶμα
σᾶς ἀκόμα δὲν σᾶς ἀκολουθεῖ
πάντα, καὶ ἐγὼ
φταίω ποὺ οἱ
σκέψεις σας, δὲν σᾶς
ἀφήνουν, σὲ ἀνάσας
προκοπὴ καὶ
δράσης δρόμο, νὰ
πάρετε ἀπὸ τὴν
ἀμφιβολία...
Ἔσφαλα κάποτε ἔναντι
καὶ ὑμῶν καὶ
εἶμαι ἐδῶ διὰ
νὰ πληρώσω.
Δὲν μπορῶ νὰ
πληρώσω καλύτερα στὸν
περαματάρη, τὸ νόμισμα
τῆς μετανοίας, ἂν δὲν μὲ ἔχετε
συγχωρέσει πρὶν φύγω...
Διότι φοβᾶμαι ὅτι δὲν
θὰ συναντήσω ἕναν
μόνο περαματάρη !
Ἴσως συναντήσω καὶ
τὸν αὐριανό, ἢ
χθεσινὸ δικό
σας περαματάρη, μερικῶν ἀπὸ ἐσάς,
ποὺ καὶ αὐτὸς
ἐρχότανε ἢ θὰ
ἔλθει νὰ σᾶς
πάρει, μιᾶς καὶ ποὺ
δὲν ἀγαπήσατε ἀρκετὰ
τὸν ἑαυτό σας, καὶ
νὰ τοῦ
πῶ :
“ Ἀγαπῶ ἐγὼ
τὸν ἑαυτό τους, πιὸ πολὺ ἀπὸ ὅ,τι
ἐκεῖνοι ἀγαποῦν τὸν ἐκεῖ καὶ παντοῦ
ἑαυτό τους, ἔλα καὶ ἐσὺ νὰ πάρεις
ἐμέ, ἶνα μὴ πάρεις αὐτοὺς σήμερα, ποὺ
τοὺς ἀγαπῶ πολύ, ἀλλὰ ὄχι ἀρκετά, ὡς
καλύτερα Ὅλων Ὁ Ὕψιστός τούς Ἀγαπᾷ..
καὶ ἄνω Αὐτοῦ Ὁ Πέμψας, μὲ Ἔστειλε
γιὰ αὐτὸ πᾶρε μὲ καὶ ἐσὺ στὴ θέση
τους.”
Δάκρυ
εἶμαι σύμμαχός σου.
Εἶμαι
ἡ κρυφὴ
Ἐλπίδα
σου.
Εἶσαι
ἡ μόνη
κόρη μου.
Giordano Bruno.
10/12/17