“Σοῦ
ζήτησα νὰ πιεῖς ἀπὸ τῆς ἀγάπης τὸ
κρασί,
καὶ
ἐσὺ
ἔχυσες
τὸ
κρασὶ
κρυφὰ
δῆθεν
ἀπὸ
ἐμὲ...
Στῆς
πλάνης σου τὸ
φῶς
καὶ
τήν
αὐταπάτη,
ὅτι
εἶχα μέσα δῆθεν βάλει κάτι βλαβερό...
Σοῦ
ἔδωσα
ὅλο το εἶναι μου ἐκ Τοῦ
Θεοῦ...
Μὲ
σκότωσες
στὸ
βλέμμα
τῆς στιγμῆς
στὸ
μικρότερο
χρόνο τῆς ἀνάσας..
ποῦ
πάλλεται
στὸν ἀέρα κάθε διαστήματος,
νότας
καὶ
ἡμιτονίου
καὶ
κλειδιοῦ...”
“Μὲ
ἀρνήθηκες,
πότε
μὲ
πέτρες
πότε μὲ
λόγια,
πότε
μὲ
ἀπάρνηση
καὶ
καταδίκη
ἐμέ,
ποῦ
σὲ
ἀγάπησα
πάνω ἀπὸ
μέ...
καὶ
δέχτηκα
διὰ
σέ,
νὰ
μὴν
ἔχω
μὲ
τί
νὰ
σταθῶ
καὶ
μὲ
τί
νὰ
περπατῶ...”
“Ναί
σοῦ
μιλᾶμε
πάνω ἀπὸ
μία
μέσα
ἀπὸ
τὰ
στήθη
τῆς μιᾶς,
καὶ
τὰ
χέρια
ἑνὸς ποὺ
καὶ
αὐτὸν
τὸν
σκότωσες.... ὡς καὶ
ἐμᾶς...
Ἀλλὰ
ἔχεις
σκοτώσει τόσους πολλούς,
χωρὶς
μετάνοια καμία, σὰν αὐτοὺς
μὲ
σὲ
μαζὶ
ποὺ
Τὸ
Χριστὸ
προδώσατε...”
“Καὶ
δὲν
ἀναρωτήθηκες ποτὲ
ἐσὺ
μὲ
τοὺς
ἄλλους
τί
εἶναι αὐτὸ
ποὺ
πληγώνει
πιὸ
πολὺ
μιὰ
γυναίκα
τὸ
“κέρατο”,
ἢ
ἡ
“ἀδιαφορία”,
ἡ
ξεδιάντροπη
γιὰ
τὴ
δύναμη
τῆς ζωῆς
ποὺ
κρύβει
μιὰ
γυναίκα,
στῆς
ἐμπιστοσύνης τῆς τὴ
χαραμάδα,
αὐτῆς
ποὺ
χωρίζει
ἀβύσσους μὲ
παραδείσους
καὶ
τὴν
ἔχει πάνω της δυὸ
φορὲς
καὶ
σὺ
δὲν
ἔχεις βρεῖ
οὔτε
τὴ
μία
ποτέ
σου δὲν στάθηκες ἄξιος
τῆς
διδαρχῆς ποὺ
δίνει
ζωή, τώρα,
γιατί
ἀπορεῖς ποιὰ
αἰώνια
ζωή του,
ποῦ
κάποιος
θὰ
χάσει
;”
“Στὴν
Ἄβυσσο τοῦ
Νοῦ,
ποὺ
δὲν
ρωτᾶ γιατί,
στὸ
ρῆγμα
ποὺ
θὰ
δεῖς
ἀνάμεσά σου,
καὶ
μπροστά
σου, στὰ
ἔργα
τῶν χεριῶν σου,
μὴν
ἀναρωτηθεῖς σὲ
ποιᾶς
ἐποχῆς χρωστᾶς
τὰ
ἄλικα
γραμμάτια τῆς ἀγάπης,
διότι
κάποιοι καὶ
διὰ
σὲ,
θυσίασαν
τὸ
εἶναι
τους,
πάλι
διὰ
τὰ
μπατζάκια
σας....
Καὶ
θυσίασαν
κάτι ποὺ
ποτὲ
Τοῦ
Ὁ
Ἴδιος
Ὁ
Θεὸς
Δὲν
τοὺς τὸ
Ζήτησε,
ἀπὸ
Ἀγάπη
ἔναντι Τῆς Ἀγάπης,
ποῦ
ἀρνεῖσαι
νὰ
γευτεῖς
καὶ
νὰ
δώσεις.”