Ἀνατολῆς Ποίημα
Πόσες Ἀνατολὲς κοιμόσουνα ;
Στὴ λήθη τοῦ ὕπνου, τῆς μοναξιᾶς, τῆς ἀπαξίωσης.
Χωρὶς ἐλπίδα, χωρὶς ὅραμα ;
Μὲ σκέψεις ρηχές, αἰσθήματα βαλτωμένα.
Νὰ φοβᾶσαι ν’ ἀντικρύσεις τὸ φῶς, τὴ ζωή, τοὺς ἀνθρώπους.
Νὰ ἀπελπίζεσαι γιὰ τὸ ἀδιέξοδo τῆς ὕπαρξης, τὸ ἀνικανοποίητo τῶν στιγμῶν.
Ἡ φυλακὴ τοῦ νοῦ ἀπροσπέλαστη στὶς ἀκτίνες τοῦ ἥλιου.
Ἡ καταπακτὴ τῆς καρδιᾶς μὲ τὸ περίτεχνο λουκέτο της.
Τὸ σῶμα ἄβουλο, παραιτημένο.
Οἱ κινήσεις νωθρές, ἀνέμπνευστες, χωρὶς προορισμό.
Πῶς τόσο φῶς φαίνεται σκοτάδι στὴ νύχτα τῆς ψυχῆς;
Πῶς ἡ ὀμορφιὰ ξεγλυστράει καὶ φεύγει
ὅταν ἡ καρδιὰ μας εἶναι ἄδεια;
Πῶς τὸ ἔξω δείχνει ξένο ὅταν τὸ μέσα πονάει;
Πῶς ἡ μαγεία τῆς Ὕπαρξης παραμένει ἀόρατη
στὰ φτωχὰ ἀπὸ γαλήνη μάτια ;
Ὅλα εἶναι ὅπως χρειάζεται νὰ εἶναι..
Τὸ ἄλλο..
Ὁ πόνος..
Ὁ ἥλιος..
Τὸ ὅλον..
Ἀρσιφόνη
Αὔγουστος 2011
Message pour l'instant uniquement en grec.
A ne jamais oublier que les traducteurs automatiques
ne traduisent pas le contenu des messages.